Το ρόδο και το… αγκάθι!

Έρχονται φορές που τσακώνω τον εαυτό μου να κάνει τόσο αφελείς ερωτήσεις, που θα δίσταζα στ’ αλήθεια να τις διατυπώσω, αν δεν διαπίστωνα πως οι ίδιες ακριβώς ερωτήσεις απασχολούν κι άλλους, εξ ίσου αφελείς. Μια από αυτές στριφογυρνά στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό, δεν θυμάμαι πόσο, και είναι η εξής: Γιατί, που να πάρει η οργή, ο τρόπος ζωής των ανθρώπων είναι τόσο…… (μπιίπ); Τι φταίει;

Και δεν εννοώ βέβαια τι φταίει σε πολιτικό, αλλά ούτε και σε κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο η ερώτηση μπορεί να είναι αφελής, αλλά δεν είναι και ρητορική.

Όμως ευτυχώς εμείς οι αφελείς, εκτός από το να ρωτάμε συνέχεια γιατί αυτό, γιατί εκείνο, χαρακτηριστικό της περιέργειας της παιδικής ηλικίας, εξακολουθούμε και να παίζουμε όπως τα παιδιά. Εντάξει, ίσως τα παιχνίδια μας να είναι πιο σύνθετα και πιο παράξενα, αλλά γι αυτό κι εξακολουθούν να μας προκαλούν ενδιαφέρον!

Έτσι λοιπόν, καθώς συμπλήρωνα την νοερή εικόνα ενός "παζλ" –ήταν ένα πανέμορφο Κίτρινο Ρόδο– έβαλα στη θέση του ένα «κομματάκι» και τσαφ! σχηματίστηκε ένα αγκάθι. Και κατάλαβα γιατί η ζωή μας είναι τόσο "μπιπ"! Επειδή το αγκάθι, σφηνώθηκε στο Τρίτο μας Μάτι! Αλλά καλύτερα να σας πω την ιστορία από την αρχή…

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, δεν υπήρχαν …ούτε φορές, ούτε καιρός! Ώσπου μέσα σ’ εκείνη τη απόλυτη γαλήνη, η Γαλήνη αντιλήφθηκε την Ύπαρξή της. Η κατανόηση αυτής της αντίληψης την γέμισε Σοφία και την πλημμύρισε με Αγάπη και Αρμονία. Ένιωσε Πλήρης και Μακάρια. Και Χάρηκε τόσο πολύ και αγαλλίασε που την κατέκλυσε μια Πηγαία επιθυμία για Χάρισμα, για Μοίρασμα.

Κινήθηκε λοιπόν, προκειμένου να Εκδηλώσει την επιθυμία της και να την πραγματοποιήσει. Η Συχνότητα της Ενέργειας αυτής της Πρώτης Κίνησης ήταν, και είναι, η ύψιστη ‘‘ενεργειακή ποιότητα’’ την αντανάκλαση της οποίας, εμείς ονομάσαμε γενετήσια ορμή ή κατά το συνηθέστερο, σεξουαλική ενέργεια.

Όμως η λέξη sex παραπέμπει στο σύνολο των χαρακτηριστικών του εκάστοτε φύλου και συνεπώς μας οδηγεί συνειρμικά σε μια δυϊστική προσέγγιση, ενώ σ’ εκείνη την Πρώτη Κίνηση Όλα ήταν Ένα και παρέμειναν Ένα καθώς η Δημιουργός Δύναμη μοιράστηκε ολογραφικά.  

Ή, για να το πούμε διαφορετικά, το Άπειρο στην πρώτη του εκδήλωση εκρήχθυκε σε άπειρες φρακταλικές* μονάδες. Αυτές, στις αρχαίες μυθολογίες και στις λαϊκές παραδόσεις, αποτέλεσαν τους πρώτους ολοκληρωμένους «Θεούς». 

Κάθε Μονάδα ήταν πανομοιότυπη με την αρχική, είχε τις ίδιες ιδιότητες. Μια από αυτές τις ιδιότητες ήταν και η Ελεύθερη Βούληση. Έτσι, στην πορεία τους μέσα στο Χρόνο, άρχισαν να συμβαίνουν διαφοροποιήσεις καθώς οι Μονάδες αποφάσιζαν για τον εαυτό τους.

Όλα αυτά μεταφέρθηκαν σε μας περνώντας αλληγορικά μέσα στις μυθολογίες και τις παραδόσεις ως «Θεοί», «Κύριοι», «Αρχάγγελοι» και τα λοιπά, που «δημιούργησαν και εξουσιάζουν με την εντολή του Δημιουργού», τα διάφορα Επίπεδα της Δημιουργίας. Και έπειτα ήρθε ο Άνθρωπος!

Αλλά το -έπειτα- είναι σχετικό. Κανείς δεν θα μπορούσε να μας πει με σιγουριά το πότε ακριβώς, όπως και κανείς μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσε να μας βεβαιώσει πως η Δημιουργία συνέβη απλώς κάποτε και αυτό ήταν όλο, και πως δεν συνεχίζει να συμβαίνει διαρκώς. Όμως τώρα πλέον έχουμε  αποτελέσματα από επιμέρους έρευνες του CERN που επιβεβαιώνουν την συνεχή δημιουργία Συμπάντων. Αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν μας ενδιαφέρει το πότε, αλλά το πώς.

Εννοείται βέβαια πως ούτε κι εγώ μπορώ να αποδείξω σε κάποιο εργαστήριο πως είναι έτσι και όχι κάπως αλλιώς. Άλλωστε –φτου, φτου– ποτέ δεν υπαινίχθηκα πως κατέχω την απόλυτη γνώση καμιάς απόλυτης «αλήθειας» και το ξεκαθαρίζω. Συμπεράσματα βγάζω, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης, της έρευνας και των εμπειριών μου, έτσι όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί μέχρι στιγμής.

Είναι αποδεκτό, και αυτονόητο θα έλεγα, πως ο πυρήνας όλων των θεογονικών και κοσμογονικών παραδόσεων είναι κοινός. Σ’ αυτόν τον πυρήνα υπάρχει πάντα μια πρωταρχική Μοναδική Άγνωστη Πηγή, Παντοδύναμη και Τέλεια. Εξ ίσου κοινά στοιχεία συναντάμε και στην ανθρωπογονία.

Ο Άνθρωπος είναι είτε ένας Σπινθήρας που αποχωρίστηκε από την Πηγή, είτε ένα Δημιούργημα της που περιέχει ένα Σπινθήρα της, είτε πλασμένος καθ’ εικόνα και ομοίωση της και ούτω καθ’ εξής.

Σύμφωνα πάντα με τα κοινά στοιχεία των παραδόσεων, άσχετα αν αυτά δίνονται με διαφορετικές ορολογίες και ονόματα, βρίσκουμε το ανθρώπινο ον να κατέρχεται την κλίμακα της ανέλιξης από το Πνευματικό προς το Υλικό Επίπεδο Ύπαρξης προκειμένου να βιώσει και να γνωρίσει το Άγνωστο, ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί.

Εδώ υπάρχει μια παραδοξολογία, αλλά αυτή οφείλεται μονάχα στην παρούσα προοπτική μας. Από το -εδώ και τώρα- το Άγνωστο για εμάς είναι ό,τι βρίσκεται έξω από το πεδίο της αντίληψης μας. Το ίδιο όμως ισχύει σε όποιο εκδηλωμένο επίπεδο Ύπαρξης και αν είμαστε. Επομένως το ζητούμενο είναι να φέρουμε μέσα στο πεδίο της παρούσας αντίληψης μας, όλο και μεγαλύτερο μέρος του Αγνώστου και έτσι να το καταστήσουμε Γνωστό. Να διευρύνουμε δηλαδή τον ορίζοντα των γεγονότων, κατά την ορολογία της φυσικής, ή όπως συνηθίζουμε να λέμε να εξελιχθούμε (εξ + ελίσσομαι).

Και τι άλλο σημαίνει αυτό, αν όχι, πως συνεχίζουμε να Δημιουργούμε τον Εαυτό μας; Και όχι μόνο τον Εαυτό μας αν θυμηθούμε την κβαντική θεωρία περί παρατηρητού-συμμέτοχου, που διαμορφώνει το παρατηρούμενο!

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην Πηγή μας και στην πρώτη κίνηση του Σπινθήρα μας. Ενός Σπινθήρα που περιείχε τα Πάντα, όμως δεν εκδήλωνε ακόμη καμιά Ιδιότητα.

Καθώς αποφάσιζε με την Ελεύθερη Βούληση του να κινηθεί άρχισε να εκδηλώνει κάποιες προεπιλεγμένες ιδιότητες. Αυτές οι ιδιότητες «έντυσαν» και έδωσαν συνοχή στην Συνείδηση του Σπινθήρα, που εκδηλώθηκε σε μια χαμηλότερη συχνότητα. Καθώς όμως η Συνείδηση συνεχίζει να επιβραδύνει τις δονήσεις της, αποκτά μεγαλύτερη πυκνότητα και δημιουργεί ένα «φορέα», ένα όχημα, που αποκαλούμε Ψυχή -ή και Πνεύμα- και το οποίο την φιλοξενεί στο νέο Επίπεδο.

Παρενθετικά, να θυμάστε πάντα πως πρόκειται για αλλαγή της υπαρξιακής κατάστασης, και άρα αλλαγή και της αντίληψης της Συνείδησης. Η αντίληψη διαφοροποιείται, παραμένει όμως πάντα η αντίληψη της Συνείδησης του αυτού Σπινθήρα. Και να θυμάστε επίσης, πως οι λέξεις όπως –κάθοδος, φορέας, Ψυχή, Επίπεδα- κλπ. χρησιμοποιούνται απλά για συνεννόηση.  

Αυτές οι διαφορετικές Καταστάσεις Ύπαρξης της Συνείδησης, καθώς είναι κοινές για όλους τους Σπινθήρες που δονούνται στην αυτή συχνότητα, αντιστοιχούνται σε Υπαρξιακούς Τόπους ή Επίπεδα Ύπαρξης. Αυτά τα Επίπεδα διαιρούνται το καθένα σε «υποεπίπεδα», αλλά αυτό δεν θα μας απασχολήσει εδώ ιδιαίτερα, αρκεί να το έχουμε απλά υπόψη μας.

Το πρώτο, και πλησιέστερο στην Πηγή, Επίπεδο το ονομάζουμε Πνευματικό και είναι αυτό στο οποίο η Συνείδηση αποκτά τον φορέα Ψυχή. Το αμέσως επόμενο είναι το Αιτιατό ή Νοητικό και εδώ η αλλαγή της συχνότητας δίνει την δυνατότητα στην Συνείδηση να αποκτήσει ακόμη ένα φορέα , το Νοητικό Σώμα και να αντιλαμβάνεται μέσα από αυτό ό,τι υπάρχει σε πυκνότερη κατάσταση.

Στο επόμενο Επίπεδο, το καλούμενο Αστρικό, η διαδικασία επαναλαμβάνεται και έτσι αποκτά το Αστρικό της σώμα και τέλος φθάνει στο Επίπεδο της Ύλης όπου η Συνείδηση αποκτά τον πυκνότερο φορέα της, το Υλικό της σώμα.

Όλο αυτό το σύνολο των καταστάσεων ύπαρξης, έτσι όπως εκδηλώνεται στο υλικό επίπεδο, το ονομάσαμε Άνθρωπο. Και μετά ξεχάσαμε παντελώς τι είναι αυτό που ονομάσαμε έτσι!

Όπως είναι φανερό, ο Σπινθήρας είναι και παραμένει ο πυρήνας όλων αυτών των διαδοχικών –εξ ου και η αίσθηση της γραμμικότητας του Χρόνου– εκδηλώσεων. Ωστόσο η ευελιξία του στην προσέγγιση του Αγνώστου εξαρτάται από τις δυνατότητες που προσφέρει η εκάστοτε συχνότητα μέσα στην οποία κινείται η Συνείδηση.

Όπως λοιπόν η ατόφια Ύπαρξη του Σπινθήρα χρησιμοποιεί την Συνείδηση –που στην ουσία δεν είναι παρά η Εκδήλωση του– η Συνείδηση χρησιμοποιεί την Ψυχή για να έρθει σε επαφή με το Άγνωστο. Χρειάζεται όμως να βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία μεταξύ τους ώστε με την ανταλλαγή πληροφοριών να μετατρέπεται το Άγνωστο σε Γνωστό και έτσι να φέρνει η Συνείδηση όλο και μεγαλύτερο ποσοστό Γνώσης μέσα στο πεδίο της αντίληψης της.    

Γι αυτό το σκοπό χρησιμοποιεί η Ψυχή (και επισημαίνω ξανά ότι η Ψυχή είναι το σύνολο, το gestalt ακριβέστερα, του Σπινθήρα συν την Συνείδηση του συν …) ως εργαλείο της ένα πεδίο, με την έννοια που δίνει η φυσική στη λέξη, το οποίο δονείται στο αμέσως κατώτερο επίπεδο συχνότητας και που το ονομάζουμε Νου.

Είναι ένα από τα υποπεδία του Νοητικού, η δε λειτουργία του εκτελείται μέσω αυτού που ονομάσαμε Νοητικό Σώμα ^. ένα σύνολο δηλαδή ατομικών πεδίων που η κάθε Συνείδηση διαμορφώνει, μέσω της Ψυχής, προς χρήση της και το οποίο είναι ως συνδυασμός μοναδικό για τον κάθε άνθρωπο.

Ο Νους είναι λοιπόν επιφορτισμένος με το να μεταφέρει πληροφορίες στην Ψυχή από το Επίπεδο της Ύλης με την οποία έρχεται σε επαφή μέσω του Αστρικού Επιπέδου. Και για να πάρουμε αντίστροφα την διαδικασία, το Υλικό μας Σώμα δέχεται πληροφορίες με τα αισθητήρια όργανα του (αισθήσεις) οι οποίες μετατρέπονται στον εγκέφαλο σε ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Τα κύματα αυτά (συναισθήματα) μεταβιβάζονται μέσω του Αστρικού στο Νοητικό Σώμα (εκλογικεύσεις - νόηση) και από εκεί ανεβαίνοντας σε υψηλότερες συχνότητες (διανόηση) γίνονται αντιληπτά από την Συνείδηση που εδράζει στην Ψυχή.

Αλλά ο Νους είναι επίσης επιφορτισμένος με το να δέχεται πληροφορίες (αισθήματα ¹) από την Συνείδηση μέσω του ψυχικού πεδίου και να τις εκδηλώνει στο επίπεδο του υλικού σώματος μέσω φυσικών πράξεων, ακολουθώντας μηχανιστικές διαδικασίες που βασίζονται σε καθορισμένα πρότυπα, χωρίς να έχει την ικανότητα της διάκρισης. Η ενσυνείδητη σύνδεση Ψυχής-Νου γίνεται εφικτή μέσω της σύνδεσης του τσάκρα του διπέταλου λωτού (που αντιστοιχεί στον αδένα της επίφυσης) με το Τρίτο Μάτι.

Από τα ανωτέρω, γίνεται αντιληπτό ότι ενώ η Συνείδηση του Σπινθήρα μας είναι η «άρχουσα τάξη» της Εκδήλωσης μας, την μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων την έχει το εκτελεστικό της όργανο, ο Νους, ο οποίος είναι ο μεσάζων ανάμεσα στα επίπεδα και μπορεί να χειρίζεται άμεσα μεγαλύτερο εύρος συχνοτήτων, αν και χαμηλότερης κλίμακας. Ανακεφαλαιώνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ^. «Είμαι Σπινθήρας και έχω Συνείδηση. Χρησιμοποιώ την Ψυχή ως φορέα στα Επίπεδα της Εκδήλωσης και το Νου ως εργαλείο έκφρασης και επικοινωνίας μέσα στα Επίπεδα αυτά. Τα υπόλοιπα σώματα ως προέκταση του φορέα Ψυχή.»

Ή αλλιώς ^. φορτώνω το ποδήλατο μου στο τροχόσπιτο μου. Και το τροχόσπιτο μου στο καράβι μου, για να ταξιδέψω μέσω του ωκεανού –επειδή δεν μπορώ να πάω στον προορισμό μου κολυμπώντας. Καπετάνιος είναι ο Νους, στον οποίον έχω δώσει την εντολή να με πάει με ασφάλεια εκεί που θέλω. Αν πάψω να τον κατευθύνω με τις οδηγίες μου, θα αρχίσει να βολοδέρνει άσκοπα στις θάλασσες και να ‘‘δένει’’ σε λάθος λιμάνια. Στην συνέχεια δε, θα αμφισβητήσει την νομιμότητα της παρουσίας μου και θα με παρακάμψει, αναλαμβάνοντας πλήρως την κατοχή του σκάφους!

Οι βασικοί τρόποι δράσης του Νου, είναι κατ’ αρχήν η ικανότητα της διασκόρπισης της αντίληψης σε πολλά διαφορετικά ‘‘σημεία’’ ταυτόχρονα. Αυτή, στην αυθεντική της μορφή, λειτουργεί σαν ένας ανιχνευτής που εντοπίζει άγνωστες παραμέτρους τις οποίες και θέτει υπόψη της Συνείδησης (Παρατηρητής). Όταν η επικοινωνία Συνείδησης-Νου εκφυλίζεται, ο Νους προσκολλάται στα αντικείμενα της παρατήρησης του.

Ο δεύτερος τρόπος δράσης του απορρέει από την ικανότητα του της περισυλλογής. Την αντιστροφή δηλαδή της διασκόρπισης με σκοπό την επικέντρωση του πίσω στην αφετηρία του ώστε να προσκομίσει στην Συνείδηση τα νέα δεδομένα.

Άλλη μια ικανότητα του είναι αυτή της συγκέντρωσης. Μια απόλυτα προσηλωμένη μορφή νοητικής δράσης σε ένα σκοπό κάθε φορά, ώστε να επιτευχθεί η επικέντρωση και η άμεση επικοινωνία του με την Συνείδηση. Ίσως γίνει πιο εύκολα κατανοητό αν αναφέρουμε την διαδικασία ως την «στροφή προς τα μέσα».

Υπάρχει και μια ακόμη ικανότητα του Νου την οποία θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως την πλέον «ευαίσθητη». Είναι η ικανότητα της απόσυρσης, εκείνη δηλαδή η κατάσταση της απόλυτης σιγής του, κατά την διάρκεια της οποίας η Συνείδηση επεξεργάζεται τα δεδομένα που της έχουν δοθεί.

Η επίτευξη επομένως της εσωτερικής σιγής, σε τακτά χρονικά διαστήματα, μας είναι απόλυτα αναγκαία δεδομένου ότι είναι ο φυσικός τρόπος λειτουργίας του Συστήματος Αντίληψης.

Ωστόσο η πολιτισμένη μας κοινωνία και ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μας εξαναγκάζουν είτε άμεσα –αγώνας προς επιβίωση– είτε έμμεσα –τρόποι διασκέδασης (δια-σκεδάζω = δια-σκορπίζω)– σε ένα ξέφρενο χιμαιρικό κυνηγητό εξ αιτίας του οποίου έχουμε ξε-χάσει τις βαθύτερες και σημαντικότερες ανάγκες μας. Έτσι η ικανότητα του Νου να αποσύρεται τηρώντας σιγή μετατράπηκε σε «σκοτείνιασμα», ανία, νωθρότητα.

Παρενθετικά, και για όσους δεν είναι ικανοποιημένοι μέσα στην «ασφάλεια» της μιζέριας τους, υπάρχει η Τέχνη της Παραφύλαξης του Εαυτού, από την παράδοση των Τολτέκων.

Υποθέτω πως λίγο πολύ όλοι παίξατε σαν παιδιά τους «κλέφτες κι αστυνόμους». Θυμάστε πώς παραφυλάγατε στις γωνιές για τον αντίπαλο; Την οξύτητα της αντίληψης σας και το πώς ήσασταν σε επιφυλακή μέχρι και το τελευταίο σας κύτταρο; Παίξτε για άλλη μια φορά αυτό το παιχνίδι με αντίπαλο τον ίδιο σας το Νου! Αν μη τι άλλο, θα ψυχαγωγηθείτε!

Τώρα, αυτές οι διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε ατομικό επίπεδο δεν είναι ξεκομμένες από το Όλον. Τα Επίπεδα που διαμορφώνονται από τις κλίμακες των συχνοτήτων είναι κοινά για όλους και συνεπώς υπάρχουν συνεχείς αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πάντων. Άλλωστε αυτή είναι και η έννοια του πεδίου όπως ορίζεται από την φυσική επιστήμη.

Όμως! Όταν ένα πλήθος ατομικοποιημένων Συνειδήσεων με έντονο συναίσθημα συγκεντρώνεται πάνω στην ίδια ιδέα, την κοινά αποδεκτή πραγματικότητα εν προκειμένω, τότε δομείται ένας κοινός Ομαδικός Νους, αυτός που αποκαλούμε Οικουμενικό Νου ή Συλλογικό Ασυνείδητο.

Ο Οικουμενικός Νους είναι μια ξεχωριστή αυτόβουλη οντότητα. Η Dion Fortune τον παρομοιάζει με Στοιχειακό και σημειώνει: (η υπογράμμιση δική μου) «Για να οικοδομηθεί ένας ομαδικός νους οποιασδήποτε διάρκειας, είναι απαραίτητη κάποια μέθοδος που να εγγυάται τη συνέχιση της προσοχής και του συναισθήματος. Οποτεδήποτε εγκαθιδρύεται μια τέτοια συνέχεια της προσοχής και του συναισθήματος, τότε δημιουργείται ένας ομαδικός νους ή ένα ομαδικό Στοιχειακό. Με την πάροδο του χρόνου αυτό αναπτύσσει μία δική του ατομικότητα και σταματά να εξαρτά την ύπαρξη του από την προσοχή και τα συναισθήματα του πλήθους που το γέννησε. Μόλις κάτι τέτοιο συμβεί, το πλήθος δεν κατέχει πλέον τη δύναμη να αποσύρει την προσοχή του ή να διαλύεται. Το ομαδικό Στοιχειακό έχει θέσει επάνω του το ‘‘βαρύ’’ του χέρι.» (Θυμάστε εκείνο το αγκάθι που σφηνώθηκε στο Τρίτο μας Μάτι; Και θυμάστε ακόμη πως μέσω του Τρίτου Ματιού η Συνείδηση έχει πρόσβαση και ελέγχει το Νου;)

«Η προσοχή του ατόμου προσελκύεται και κρατιέται ανεξάρτητα από τη θέληση του, ενώ μέσα του νιώθει διάφορα συναισθήματα ακόμη και εάν δεν επιθυμεί να τα αισθανθεί. Ο κάθε νεοφερμένος στην ομάδα εισχωρεί στην ισχυρή της ατμόσφαιρα και είτε την αποδέχεται οπότε απορροφάται σε αυτήν, είτε την απορρίπτει οπότε και απορρίπτεται και ο ίδιος. Κανένα μέλος μιας ομάδας με ισχυρή ατμόσφαιρα, ομαδικό νου ή Στοιχειακό (ανάλογα με το ποιόν όρο προτιμάτε) δεν έχει την ελευθερία να σκέφτεται αμερόληπτα τα αντικείμενα της ομαδικής συγκέντρωσης και συναισθήματος. Γι αυτό ακριβώς το λόγο οι ανακατατάξεις είναι σκληρές και επίπονες.»

Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της μέγγενης μέσα στην οποία είμαστε πιασμένοι. Το ζητούμενο είναι και να το συνειδητοποιήσετε! Και να βρείτε το θάρρος να τραβήξετε και να βγάλετε το αγκάθι, όσο κι αν αυτό είναι οδυνηρό.

Δεν χρειάζεται να διευκρινίσω, αλλά θα το κάνω, πως ο «εχθρός» μπορεί να κατατροπωθεί μόνο με τα ίδια του τα όπλα. Όσο περισσότεροι άνθρωποι αντιληφθούν τι έχει συμβεί και η ζωή μας είναι τόσο «μπιπ», όσο περισσότεροι άνθρωποι τολμήσουν να ξεριζώσουν το αγκάθι που τους αναλογεί, τόσο περισσότερο ο πανούργος εχθρός θα αποδυναμώνεται.

Η Συνείδηση του Σπινθήρα του καθενός μας, κάνει ό,τι μπορεί με τα μέσα που διαθέτει από το επίπεδο της για να έρθει σε επαφή με τον εκδηλωμένο της εαυτό, δηλαδή εμάς. Αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε ούτε «μόνοι», ούτε εγκαταλελειμμένοι στην τύχη μας. Τι χρειάζεται όμως, τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν; Πώς τραβάς ένα «αόριστο» αγκάθι από ένα «αόρατο» Τρίτο Μάτι;

Τεχνικές υπάρχουν πολλές. Όσες και τα εσωτερικά συστήματα που ασχολούνται με την εξέλιξη του ανθρώπου -ήδη σας ανέφερα μία. Όμως στην πλειοψηφία τους τα συστήματα μιλούν με αλληγορίες και συγκαλυμμένα πίσω από ένα πέπλο μυστηρίου, για να μην αναφερθούμε στις στρυφνές και ακατανόητες για τον σύγχρονο αναζητητή ορολογίες που χρησιμοποιούν. Και αυτή η κατάσταση ίσως να οφείλεται σε δυο λόγους.

Ο ένας είναι πως πάντα η Γνώση εθεωρείτο προνόμιο μόνο κάποιων εκλεκτών και κρατιόταν ζηλότυπα υπό την εποπτεία των όποιων ιερατείων. Βλέπετε εκτός από τον Οικουμενικό Νου που τρέχει σαν ξέφρενο τραίνο πάνω σε ράγες συμπαρασύροντας τις μάζες, υπάρχουν κι εκείνοι που αφού κατάφεραν να κατέβουν δεν συνέχισαν το δρόμο τους, αλλά επιδόθηκαν στο να φροντίζουν ώστε να παραμένει ο συρμός πάνω σε καλά στερεωμένες σιδηροτροχιές. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας σήμερα, καθισμένος απλά και μόνο μπροστά στον τηλεοπτικό του δέκτη και παρακολουθώντας τα γεγονότα και την «ποικιλία» των προγραμμάτων που τροφοδοτούν το αδηφάγο τέρας. Αρκεί βέβαια να καταφέρει να ξυπνήσει έστω και για λίγο από την καθιερωμένο του λήθαργο.

Ο άλλος λόγος είναι πως ο ίδιος ο Οικουμενικός Νους, που πολύ πετυχημένα ο Νταν Μπρίταιν αποκάλεσε Αγύρτη, όχι μόνο χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους προς όφελός του, αλλά δρα και με οποιοδήποτε άλλο τρόπο περνά από το «χέρι» του προκειμένου να επιβιώσει. Θυμάστε την Λερναία Ύδρα; Θεωρείστε την ως ένα ισχνό παράδειγμα!

Ωστόσο, χωρίς να θέλω να μειώσω στο ελάχιστο την αξία των εσωτερικών συστημάτων, η αντιμετώπιση της κατάστασης δεν είναι ούτε δυσνόητη, ούτε πολύπλοκη. Απεναντίας είναι ιδιαίτερα απλή. Δύσκολη μεν, αλλά απλή. Και είναι δύσκολη μόνο επειδή χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση σε όλα τα Επίπεδα, ταυτόχρονα. Και ιδιαίτερα τον ίδιο μας το Νου. Γιατί μη ξεχνάτε πως είναι το πεδίο μέσω του οποίου ο Οικουμενικός Νους επικοινωνεί μαζί μας.

Πρώτο Κλειδί: αποστασιοποίηση. «Πηδήξτε από το τραίνο», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα! Αλλά κάντε το χωρίς προλόγους και σαματά. Σβέλτα κι αθόρυβα.        

Δεύτερο Κλειδί: αυτοανακάλυψη. Κάντε «κονέ» με την Συνείδηση σας! Και αφουγκραστείτε την.

Κλειδί τρίτο: δράση. Βάλτε σε εφαρμογή τις οδηγίες που θα σας δώσει η Συνείδηση σας!

Τόσο απλά! Και χωρίς …ειρωνικά «Χα»! Δεν σας υποσχέθηκα εκδρομούλα για να περάσει η ώρα! Για Αφύπνιση σας μιλώ και μάλιστα χωρίς εξοπλισμό. Με μοναδικά «όπλα» αυτά που θα αρπάξουμε από το πλιάτσικο!

         Αλλά βέβαια υπάρχει πάντα και η ελεύθερη βούληση και ίσως κάποιοι προτιμούν να αρκεστούν μόνο στο τηλεοπτικό zapping² και είναι, ασφαλώς, αναφαίρετο δικαίωμα τους. Όπως αναφαίρετο δικαίωμα κάποιων άλλων είναι να ρισκάρουν εκείνο το κβαντικό σάλτο από το… «τραίνο».

Σημειώσεις

¹ αίσθημα: η άμεση εσωτερική γνώση που έρχεται «από το πουθενά» ως έμπνευση ή διαίσθηση και που δεν επιδέχεται ορθολογικής ερμηνείας αν και, όταν είναι αυθεντική, επιδέχεται πάντα ορθολογικής εφαρμογής με απτά αποτελέσματα. π.χ. Ακυρώνουμε την τελευταία στιγμή από ανεξήγητη παρόρμηση το προγραμματισμένο ταξίδι μας και λίγες ώρες μετά ακούμε στις ειδήσεις πως το συγκεκριμένο μέσω μεταφοράς με το οποίο θα ταξιδεύαμε, ενεπλάκη σε θανατηφόρο ατύχημα. Σ’ αυτή την περίπτωση λέμε πως είχαμε ένα προαίσθημα που μας έσωσε τη ζωή. Τα αισθήματα είναι τέσσερα και έχουν κατευθυντικό χαρακτήρα, ένα είδος «οδηγίες προς ναυτιλομένους» και δεν πρέπει να τα συγχέουμε με τα συναισθήματα αν και μοιάζουν με αυτά επειδή εκδηλώνονται στο υλικό μας σώμα χρησιμοποιώντας τα ίδια «κανάλια» επικοινωνίας –ηλεκτρικά και χημικά. Έτσι αυτό το αίσθημα που εκλαμβάνουμε ως το συναίσθημα του (αδικαιολόγητου) φόβου είναι η οδηγία-εντολή της Συνείδησης για να απομακρυνθούμε από μια κατάσταση. Είναι η επιθυμία της Συνείδησης για υποχώρηση. Ο (εσωτερικός) θυμός είναι η επιθυμία για πάλη, η (αβάσιμη) χαρά είναι η επιθυμία για ζωή και η (άνευ αιτίας) μελαγχολία η επιθυμία για αλλαγή.

²zap: καταστρέφω, κινούμαι γρήγορα και δυνατά, μεταδίδω κίνηση ή δύναμη, ξαφνική παρουσία, ξεπερνάω κατάσταση, φονεύω.

Πηγές

Dion Fortune / Πρακτικός Εσωτερισμός / Ιάμβλιχος

Thẻun Mares / Η επιστροφή των Πολεμιστών / Αρχέτυπο

Ε.Π. Μπλαβάτσκυ / Μυστική Δοξασία / Πνευματικός Ήλιος

Julian Johnson / The Path of the Masters / R.S.S.B.

"Εσωτερικές Διαδρομές" © Ειρήνη Λεονάρδου

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ"  10^ος 2005

* Fractals

Ως μαθηματική έννοια τα fractals εμφανίζονται όταν το 1872 o Karl Weierstrass βρήκε ένα παράδειγμα για μια συνάρτηση με την μη-διαισθητική ιδιότητα ότι είναι παντού συνεχής αλλά πουθενά διαφορήσιμος. Η γραφική παράσταση αυτής της συνάρτησης θα αποκαλούταν σήμερα fractal. Εκείνη την εποχή ορίζονταν ως αυτοόμοια κύρτωση ή «κύρτωση τέρας»! Την σημερινή ονομασία απέδωσε ο Benoit Mandelbrot το 1975 από το λατινικό fractus και από τότε η Γεωμετρία που εξετάζει τα fractals, ονομάστηκε Γεωμετρία Fractal και είναι η Κλασματική Γεωμετρία. 

Το ότι η Ευκλείδειος Γεωμετρία δεν είναι επαρκής για την μελέτη τους, οφείλεται στην χαρακτηριστική τους ιδιότητα να υπάρχουν μόνο σε κλασματικές διαστάσεις. Βέβαια για τα μαθηματικά η διάσταση σημαίνει πολύ περισσότερα από τα ύψος –μήκος –πλάτος, αλλά για να γίνει αντιληπτή μια κλασματική διάσταση, μπορούμε να την φανταστούμε κάπου «ανάμεσα» στις γνωστές μας διαστάσεις. Ας πούμε πως είναι κάτι αντίστοιχο με μια τρισδιάστατη κινηματογραφική ταινία που ενώ προβάλλεται σε μια δισδιάστατη επιφάνεια, αποδίδει και την εντύπωση μιας τρίτης διάστασης. 

Όπως είναι κατανοητό, δεν μπορούμε να εξετάσουμε αναλυτικά όλα όσα σχετίζονται με τα fractals. Άλλωστε είναι ένας μαθηματικός κλάδος που εμπλέκεται με την θεωρία του Χάους, την Πολυπλοκότητα, τους Παράξενους Ελκυστές αλλά, σύμφωνα με τον Mandelbort, και με τους άρρητους αριθμούς.

Άλλωστε ακόμη και οι ίδιοι οι επιστήμονες μπορούν να τα περιγράψουν επαρκώς μόνο μέσα από μαθηματικούς τύπους και σχέσεις.

Ωστόσο πρέπει να αναφέρουμε πως υπάγονται σε τρεις κατηγορίες οι οποίες καθορίζονται από τον τρόπο που αυτά  παράγονται. Αυτές είναι:   

1) Τα επαναλαμβανόμενα συστήματα συναρτήσεων. Αυτά έχουν έναν σταθερό γεωμετρικό κανόνα αντικατάστασης. 

2) Τα fractals που καθορίζονται από μια σχέση επανάληψης σε κάθε σημείο στο χώρο (όπως στο πεδίο πολυπλοκότητας). Αυτά καλούνται επίσης escape-time fractals.

3) Τα τυχαία fractals , που παράγονται με πιθανολογικές παρά αιτιοκρατικές διαδικασίες.

Μπορούν επίσης να ταξινομηθούν σύμφωνα με την αυτό-ομοιότητα τους. Αυτοόμοιο (self-similar) θεωρείται ένα αντικείμενο του οποίου τα μέρη παρουσιάζουν ακριβή ομοιότητα ή είναι παρόμοια με το ίδιο ως σύνολο. Υπάρχουν τρεις τύποι αυτοομοιότητας που βρίσκουμε στα fractals: 

1)Η ακριβής αυτοομοιότητα, που είναι ο ισχυρότερος τύπος αυτοομοιότητας. Το fractal εμφανίζεται ίδιο σε διαφορετικές κλίμακες.  Τα fractals που καθορίζονται από επαναλαμβανόμενα συστήματα συναρτήσεων επιδεικνύουν συχνά ακριβή αυτοομοιότητα.   (Αυτό που αποκαλέσαμε «καθ’ εικόνα και ομοίωση»;)

2)Η οιονεί αυτοομοιότητα, μια χαλαρή μορφή αυτοομοιότητας. Το fractal εμφανίζεται περίπου (αλλά όχι ακριβώς) ίδιο σε διαφορετικές κλίμακες.  Οιονεί αυτό-παρόμοια fractals περιέχουν τα μικρά αντίγραφα του ολοκληρωμένου fractal με διαστρεβλωμένες και εκφυλισμένες μορφές.  (Η επιρροή της Ελεύθερης βούλησης;)

Ta fractals που καθορίζονται από σχέσεις επανάληψης είναι συνήθως οιονεί αυτό-παρόμοια  αλλά όχι ακριβώς αυτοόμοια. 

  

3)Η στατιστική αυτοομοιότητα. Ο πιο αδύναμος τύπος αυτοομοιότητας: Το fractal έχει τα αριθμητικά ή στατιστικά μέτρα που διατηρούνται μέσα στις διάφορες κλίμακες. (Το ποσοστό των «εκδηλωμένων όντων» που διατήρησε την ιδιότητα της αυτοομοιότητας;)

Επειδή το κάθε fractal επαναλαμβάνει απειροστικά τον εαυτό του, κανένα φυσικό αντικείμενο δεν μπορεί να θεωρηθεί fractal,  όμως τα φυσικά αντικείμενα μπορούν να επιδείξουν φρακταλικές ιδιότητες μετά από κάποιο όριο στην διαβάθμιση της κλίμακας. Έτσι οι φρακταλικές δομές εντοπίστηκαν και στην φύση.

Ένα απλό παράδειγμα είναι το φύλλωμα της φτέρης και εν γένει των φυτών. Τα σύννεφα, αλλά και οι ακτές.

Προσπαθώντας να μετρήσουν με ακρίβεια τις ακτές της Μ. Βρετανίας διαπίστωσαν πως όσο προχωρούσαν σε λεπτομερείς καταγραφές, συναντούσαν παρόμοιες δομές στον σχηματισμό των ακτών, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως αν και η Μ. Βρετανία ήταν μια πεπερασμένη έκταση, ήταν οροθετημένη από μια άπειρη ακτογραμμή. Σύμφωνα με αυτό το πόρισμα, μια πεπερασμένη περιοχή, όπως το Υλικό Σύμπαν, οροθετείται από μια άπειρη «συνοριακή» γραμμή. 

Τα fractals είναι μεν γεωμετρικά ‘‘αντικείμενα’’, αλλά ας μην ξεχνάμε πως και η Γεωμετρία είναι μια διάλεκτος της «Γλώσσας» του Σύμπαντος. Και εάν το Σύμπαν είναι ένα ‘‘υποσύνολο’’ του Θεού, τότε και η κλασματική γεωμετρία είναι ένας από τους τρόπους έκφρασης Του. Άλλωστε οι ιδιότητες των fractals δεν περιορίζονται μόνο στους μαθηματικούς τύπους και εν δυνάμει στη φύση, αλλά βρίσκουν πολιτισμικές και τεχνολογικές εφαρμογές.