Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…

Κάποτε -πολύ παλιά- λεει ένας Κινέζικος μύθος, ο Κόσμος μας και ο Κόσμος του Καθρέφτη ήταν ένα. Τα όντα όμως που ζούσαν στο Κόσμο του ήταν πολύ διαφορετικά σε εμφάνιση και σε χρώμα, από τους ανθρώπους. Ωστόσο, και επειδή υπήρχε η δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ τους και η μετάβαση τους από τον ένα Κόσμο στον άλλο μέσα από τους καθρέφτες, ήξεραν να ζουν μαζί αρμονικά.

Ώσπου κάποια μέρα τα όντα του Καθρέφτη άρχισαν να γίνονται απειλητικά για τους ανθρώπους και η επικοινωνία επισφαλής. Οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πως τα όντα του Καθρέφτη ήταν χαοτικά και πως ο Κόσμος τους ήταν το Χάος. Η κατάσταση απειλούσε την υπόσταση του Κόσμου μας και έπρεπε να ληφθούν τα ανάλογα μέτρα άμεσα.

Τότε επενέβη ο Κίτρινος Αυτοκράτορας και εκφωνώντας ένα ξόρκι τα εγκλώβισε στον Κόσμο του Καθρέφτη και έκλεισε τις προσβάσεις. Τα ανάγκασε να ζουν εκεί υπνωτισμένα και να επαναλαμβάνουν μηχανικά τις κινήσεις των ανθρώπων όταν αυτοί στέκονται μπροστά στις κλειστές Πύλες. Σιγά σιγά αυτά άρχισαν να μιμούνται και τις μορφές των ανθρώπων και να τους μοιάζουν όλο και περισσότερο, ώσπου έμαθαν να αντιγράφουν απόλυτα ό,τι κι αν βρίσκονταν μπροστά σε κάθε καθρέφτη.

Όμως το ξόρκι του Κίτρινου Αυτοκράτορα, μπορεί να ήταν ισχυρότατο αλλά δεν ήταν αιώνιο. Έτσι θα έρθει κάποια μέρα, λεει ο μύθος, που θα πάψει να επιδρά, και το τότε τα όντα του Καθρέφτη θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο που τα κρατούσε κοιμισμένα. Στην αρχή αυτό θα περνά απαρατήρητο, καθώς οι αλλαγές θα είναι μικρές και σταδιακές. Όμως μέρα τη μέρα θα γίνονται όλο και μεγαλύτερες ώσπου κάποια στιγμή τα φράγματα θα αρχίσουν να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και τα όντα του Χάους θα ξεχυθούν μαζί του στον Κόσμο μας!

Τώρα, αν έχετε διαβάσει Τσέιμπερς και Λάβκραφτ το πιθανότερο είναι να σας έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο! Αλλά εμείς θα μιλήσουμε απλώς για καθρέφτες.  

           

Πολύ πριν ακόμη ο άνθρωπος χρησιμοποιήσει τις χούφτες του για να πιει νερό, καθρεφτίζονταν στην επιφάνεια του, κάθε φορά που έσκυβε πάνω από τις πηγές και τους νερόλακκους της βροχής για να ξεδιψάσει. Η αίσθηση του «βάθους» στον καθρέφτη, με την ψυχολογική της έννοια, έχει τις ρίζες του σ’ αυτή την αρχέγονη αντίληψη του βάθους που υπήρχε κάτω από την ταυτόχρονα ανακλαστική επιφάνεια του νερού. Και όπως το νερό συνδέεται με την Πηγή, της αρχικά ασυνείδητης, Ζωής έτσι και ο καθρέφτης συνδέθηκε αρχετυπικά με τα ανεξιχνίαστα βάθη του υποσυνείδητου, και όχι μόνο. (Και να πως δένει και με τα αβυσσαλέα βάθη όπου κοιμάται κι ονειρεύεται ο Κθούλου!) 

Ο Νάρκισσος βλέπει την αντανάκλαση του προσώπου του στα νερά μιας πηγής και ρηχά δοχεία από διάφορα υλικά γεμίζονται με νερό, προκειμένου να λειτουργήσουν ως καθρέφτες.

Παράλληλα, κατά την αρχαιότητα, χρησιμοποιούνται κάθε είδους ανακλαστικές επιφάνειες, από μέταλλα  όπως ο χαλκός και το ασήμι και λειασμένες επιφάνειες πετρωμάτων. Σε τάφους της προκολομβιανής περιόδου, έχουν βρεθεί καθρέφτες από γαγάτη, οψιδιανό και ανθρακίτη ενώ οι γυάλινοι καθρέφτες εμφανίζονται μόλις τον δέκατο τρίτο αιώνα στη Βενετία.

Η χρήση τους πολυποίκιλη και πολυσήμαντη! Οι συμβολικοί τους συνειρμοί, το ίδιο! Ταυτίστηκαν με την Σελήνη, γιατί όπως εκείνη, αντανακλούν το φως του Ήλιου και συσχετίστηκαν με την σκέψη, γιατί είναι το όργανο αυτοπαρατήρησης και αντανάκλασης του εαυτού. «Είμαι εγώ που κοιτάζω μέσα,, ή είναι κάποιος άλλος που κοιτάζει έξω;» Και ποιος τελικά είμαι εγώ που κοιτάζω ποιόν;

Μια ερώτηση, και ο καθρέφτης γίνεται η πύλη για την είσοδο μας στα ανεξερεύνητα Εσωτερικά  Μονοπάτια. Μια ερώτηση που δεν θα κάναμε χωρίς την καταλυτική παρουσία του.

Και ο συμβολισμός του, ως δηλωτικό της παρουσίας της σκοτεινής πλευράς μας, γεννιέται αυθόρμητα. Μιας πλευράς που μπορεί να αυτονομηθεί και να εξυφάνει πλήθος προσωπικές ιστορίες χωρίς την δική μας συμμετοχή, ακόμη και χωρίς καν την συνειδητή μας επίγνωση. Ένα θέμα, που χρησιμοποιήθηκε τόσο στη μυθολογία όσο και στη λογοτεχνία. Ένα θέμα που ωστόσο, σύμφωνα με τον Robert Johnson ψυχολόγο και μαθητή του Καρλ Γιούνγκ, είναι υπαρκτό και χρήζει της άμεσης προσοχής μας, αν θέλουμε να γίνουμε και να παραμείνουμε απόλυτοι κύριοι ολόκληρου του εαυτού μας.

Όμως η συμβολική έννοια του «καθρέφτη» χρησιμοποιείται συχνά και στην ψυχοθεραπεία. Αλληγορίες και μυθολογικές αναφορές βοηθούν τον ασθενή να «δει» τον αντικατοπτρισμό του εαυτού του μέσα στα δρώμενα μιας ιστορίας. Επίσης, μια άσκηση εργασίας που δίνεται συχνά, είναι η αναζήτηση στον χαρακτήρα και στις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μας, δικών μας χαρακτηριστικών, προτερήματα-ελαττώματα,  σαν οι άλλοι να παίζουν το ρόλο του «καθρέφτη» των συμπεριφορών μας.

Αλλά η ψυχολογία δεν είναι η μόνη από τις επιστήμες που επηρεάστηκε και χρησιμοποίησε τον συμβολισμό του καθρέφτη. Ο φιλόσοφος Εμμάνουελ Καντ, σε σύγγραμμα του το 1783, θέτει το ερώτημα: «Τι μπορεί να είναι πιο όμοιο, πιο ίσο με κάθε σημείο του χεριού μου ή του αυτιού μου από την εικόνα τους στον καθρέφτη; Και όμως, δεν μπορώ να αντικαταστήσω το μοντέλο με το χέρι όπως φαίνεται στο καθρέφτη ^. γιατί αν το μοντέλο είναι δεξιό χέρι, το είδωλο του στον καθρέφτη είναι αριστερό χέρι, ενώ το είδωλο του δεξιού αυτιού είναι ένα αριστερό αυτί, που κι αυτό δεν μπορεί να πάρει τη θέση του άλλου».

Ένα ερώτημα που θα εισάγει μια ιδέα που επηρέασε αποφασιστικά την φιλοσοφία για περισσότερο από έναν αιώνα. «Ο χώρος διαφοροποιεί δυο αντικείμενα όμοια και ίσα.»

Αυτή η παρατήρηση έστρεψε την προσοχή των επιστημόνων της Γεωμετρίας, σε ιδιότητες συμμετρίας τις οποίες έως τότε δεν είχαν ενδιαφερθεί να μελετήσουν.

Στην συνέχεια, στις αρχές του 19^ου αιώνα, αντιμετωπίζεται στην Χημεία ένα παρόμοιο πρόβλημα στη διερεύνηση της μοριακής δομής της ύλης: ανακαλύπτονται ‘‘αντικείμενα’’ τα οποία είναι μεν ταυτόσημα από κάθε άποψη, αλλά δεν είναι αλληλεπιθέσιμα. Ο Kelvin θα ονομάσει την ιδιότητα τους αυτή χειρομορφία.

Ο David Peat, φυσικός, ερευνητής και συνεργάτης του D. Bohm, γράφει: «…η αρχαία εικόνα του καθρέφτη, ενός πράγματος που συνδέει δυο κόσμους χωρίς να ανήκει σε κανέναν από τους δυο, επέδρασε σημαντικά στη σκέψη του μεγάλου φυσικού Wolfgang Pauli. Το κάτοπτρο, υποστήριξε, κρατά μια άκρη του νήματος που οδηγεί στην εσωτερική φύση της πραγματικότητας. Κατά τον ίδιο τρόπο, στην περίπτωση ενός μη μοναδοειδούς σύμπαντος, αυτό που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο στιγμές ύπαρξης –το ‘‘κάτοπτρο’’- ποτέ δεν μπορεί να περιγραφεί ή να συμπεριληφθεί στον κόσμο του γνωστού και του βιωμένου.»

Αλλά θα ήταν παράληψη αν δεν αναφερόμασταν στον Αρχιμήδη, και στο σύστημα κατόπτρων που χρησιμοποίησε για να πυρπολήσει με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός τα πλοία των Ρωμαίων, κατά την πολιορκία των Συρακουσών.

Όπως διαπιστώνουμε, ακόμη και χωρίς να αναφερθούμε σε τεχνολογικές εφαρμογές του καθρέφτη, η παρουσία του είναι αισθητή στην πορεία των επιστημών όσο και στις άλλες εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στην τέχνη του χορού, για παράδειγμα, είναι ένα απαραίτητο εργαλείο αλλά παράλληλα, κι όλοι οι χορευτές το γνωρίζουν καλά, ένας αυστηρός και δίκαιος κριτής. Είναι ακόμη το αραχνοΰφαντο πέπλο που διαχωρίζει τον χορευτή-προσωπικότητα από τον χορευτή-ήρωα.   

Και ας περάσουμε στον Πυθαγόρα και σε μια τελείως διαφορετική χρήση των κατόπτρων. Λέγεται, πως οι μάγισσες της Θεσσαλίας του είχαν διδάξει πώς να εξασκεί την μαντική τέχνη, έχοντας στραμμένο ένα καθρέφτη προς το φεγγάρι. Οι ίδιες, έγραφαν τις προβλέψεις τους πάνω στους καθρέφτες με αίμα.

Η πανάρχαια τέχνη της μαντικής μέσω του καθρέφτη, ήταν διαδεδομένη όχι μόνο στη Δύση -στη Ρώμη υπήρχε ειδική τάξη πολιτών οι specularii- αλλά και στην Ανατολή. Στην αρχαία Βαβυλώνα άλειφαν το εσωτερικό μιας κούπας με σουσαμόλαδο και την τοποθετούσαν σε πλάγια θέση. Στον πάτο της κούπας τοποθετούσαν ένα κερί, με το φως του οποίου η κούπα γυάλιζε και λειτουργούσε σαν μαγικός καθρέφτης.

Στην Περσία τους χρησιμοποιούσαν οι μάγοι ενώ σε κάποιες περιοχές της Ινδίας, της μαντικής τελετής, προηγήτο μια προετοιμασία με νηστεία, προσευχή και αρωματισμό των καθρεφτών. Στο Θιβέτ την τέχνη αυτή εξασκούσε ο τράπα, ένας επαγγελματίας ‘‘γιατρός’’.

Κατά τον Μεσαίωνα όμως έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλής και στην Ευρώπη. Τους χρησιμοποιούσε κάθε κοινωνική τάξη και ακόμη και αυτοκράτορες όπως ο Ερρίκος ο IV και η Αικατερίνη των Μεδίκων, συμβουλεύονταν συχνά τους μαγικούς καθρέφτες τους. Οι Αλβέρτος ο Μεγάλος, Κορνήλιος Αγρίππας, Νοστράδαμος, Τζων Ντη, Αλεσάντρο Καλιόστρο, είναι μόνο μερικοί από τους γνωστούς φιλόσοφους-μάγους που χρησιμοποιούσαν τους καθρέφτες στην μαντική τέχνη. Ο Νοστράδαμος χρησιμοποιούσε μια γυάλα με νερό στηριγμένη πάνω σ’ ένα χάλκινο τρίποδα και ο Τζων Ντη, ο βασιλικός μάγος της Ελισάβετ Ι, ένα μαύρο οψιδιανό καθρέφτη.

Στους Μάγια και τους Ατζέκους συναντάμε τον θεό Tezcatlipoca το όνομα του οποίου σημαίνει ο Καπνίζων Καθρέφτης. Σύμφωνα με τις παραδόσεις το ένα πόδι του θεού είχε φαγωθεί από ένα Γήινο τέρας και ο θεός το είχε αντικαταστήσει με έναν οψιδιανό καθρέφτη στον οποίο

αναδεύονταν ομιχλώδεις καπνοί. Ο Tezcatlipoca τον χρησιμοποιούσε όταν ήθελε να παρακολουθήσει όσα διαδραματίζονταν στις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων, αλλά και για να προβλέψει το μέλλον ή για να κοιτάξει πίσω στο παρελθόν. Είχε ακόμη έναν χρυσό καθρέφτη, τον οποίο χρησιμοποιούσε για να επικοινωνεί με τους υπόλοιπους θεούς.

Στην Καμπαλά, ο όρος specularia lucida, Φωτεινός Καθρέφτης, αντιπροσωπεύει τις ικανότητες της διόρασης, διαίσθησης και προφητείας ενώ οι κοινοί θνητοί έχουν μόνο τον specularia della nera, Μη Φωτεινό Καθρέφτη, και βλέπουν μόνο μέσα στο σκοτεινό γυαλί και όχι δια μέσου αυτού.

Με τους συμβολισμούς του καθρέφτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και οι λαϊκές παραδόσεις καθώς οι μνήμες πέρασαν μέσα από τους θρύλους και τους μύθους στην απλή καθημερινότητα.

Το είδωλο του κάθε καθρέφτη αντιπροσωπεύει όπως είδαμε εκείνη την άλλη πλευρά μας, άλλοτε σκοτεινή και άλλοτε φωτεινή, ανάλογα με την επικρατούσα εσωτερική συνειδησιακή κατάσταση και κατά συνέπεια την Ψυχή μας. Για τους Ιάπωνες αντιπροσωπεύει μόνο την γυναικεία ψυχή –ενώ η ψυχή των Σαμουράι αντιπροσωπεύεται από το ξίφος τους. Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή του σεληνιακού και φαλλικού συμβόλου αντίστοιχα.

Ο αρχέγονος φόβος των κινδύνων που έκρυβαν τα σκοτεινά νερά των λιμνών και των πηγαδιών μεταφράστηκε σε αρπακτικά όντα και τέρατα που καραδοκούν να κλέψουν το είδωλο και μαζί μ’ αυτό και την ψυχή αυτού που καθρεφτίζεται. Έτσι απέφευγαν να κοιτάζουν τις νύχτες σε κάθε αντανακλαστική επιφάνεια και σε παγκόσμια κλίμακα επικρατεί το έθιμο να καλύπτονται οι καθρέφτες μετά από κάποιο θάνατο, ώστε να αποτραπεί η αρπαγή της ψυχής του θανόντα από τα στοιχειά του καθρέφτη.

Οι πρόγονοι μας πίστευαν πως αν δεις στον ύπνο σου πως κοιτάζεις τον εαυτό σου σε καθρέφτη, είναι προμήνυμα θανάτου, μια ιδέα που διαφαίνεται στον μύθο του Νάρκισσου και στην τραγική του κατάληξη. Αλλά για τον Jung: "Στα όνειρα ένας καθρέφτης μπορεί να συμβολίζει την δύναμη του ασυνείδητου να ‘‘αντικατοπτρίσει’’ το άτομο αντικειμενικά  -του δίνει μια άποψη του εαυτού του την οποία δεν μπορεί ποτέ πριν να είχε".

Όμως ο φόβος του καθρέφτη και οι προλήψεις δεν σταματούν εδώ. Στις παραδόσεις των Ρώσων είναι τέχνασμα του διαβόλου για να ελκύει τις ψυχές έξω από τα σώματα, ενώ σε άλλες οι βρικόλακες δεν έχουν είδωλο και οι μάγισσες μπορούσαν να παγιδέψουν τα θύματα τους, εν σώματι, μέσα στους καθρέφτες.

Αν σπάσει ένας καθρέφτης έπονται επτά χρόνια γουρσουζιάς κι αν ραγίσει από μόνος του το ίδιο. Αν δε θρυμματιστεί, προοιωνίζει κάποιο θάνατο. 

Αλλά βέβαια υπάρχει όπως πάντα και ο αντίποδας. Οι καθρέφτες έχουν παράλληλα και την δύναμη να αντανακλούν το κακό μάτι και κάθε αρνητική δύναμη και ενέργεια.

Στην ελληνική μυθολογία, η Αθηνά χαρίζει στον Περσέα ένα καθρέφτη τον οποίο ο ήρωας χρησιμοποιεί για να μπορεί να αντικρίσει την Μέδουσα χωρίς τον φόβο η θωριά της να τον πετρώσει. Έτσι καταφέρνει να την αποκεφαλίσει με επιτυχία.

Στην κινεζική παράδοση χρησιμοποιούνται για την αποτροπή του Sar Chi, (φονική ανάσα), μιας ευθύγραμμης καταστρεπτικής ενεργειακής ροής, όταν αυτή απειλή τους ζωτικούς μας χώρους.

Η Εύα Ουόνγκ, ειδικευμένη στο Feng Shui, γράφει σχετικά: «Ένα αντίμετρο που αντανακλά, θα στείλει την καταστροφική επιρροή πίσω στο αντικείμενο απ’ όπου προήλθε, εμποδίζοντας την έτσι να μπει στο σπίτι μας. Για παράδειγμα, αν δείτε ότι οι μυτερές κεραίες τηλεόρασης είναι στραμμένες προς το υπνοδωμάτιο σας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έναν καθρέφτη για να αντισταθμίσετε τις επιβλαβείς επιρροές της. Όταν τοποθετείτε έναν ανακλαστήρα, βεβαιωθείτε ότι το αντικείμενο ή η κατασκευή που θέλετε να αποκλείσετε απεικονίζεται πλήρως μέσα στον ανακλαστήρα. Έτσι, ενώ μπορείτε να ανακλάσετε μικρά αντικείμενα με ένα μικρό καθρέφτη, ίσως χρειαστείτε ένα μεγάλο καθρέφτη για την αντανάκλαση μιας μεγάλης κατασκευής. Οι καθρέφτες, τα γυαλιά, ένα μεγάλο φύλλο ή μια επιφάνεια αλουμινίου, ακόμη και μια πισίνα με νερό μπορούν να δράσουν ως ανακλαστήρες. Με άλλα λόγια, καθετί που παράγει μια ορατή αντανάκλαση θα λειτουργήσει σαν ένα ανακλαστικό αντίμετρο.» 

Όμως η ιδέα του καθρέφτη, ως αποτρεπτικού για το κακό μέσου, χρησιμοποιείται και στις πρακτικές του εσωτερισμού. Με την τεχνική του οραματισμού, ο εσωτεριστής που θέλει να αποτρέψει οποιαδήποτε αρνητική ενέργεια από την οποία βάλλεται, περικλείει τον εαυτό του μέσα σ’ ένα νοητικό καθρέφτη, η ανακλαστική επιφάνεια του οποίου βρίσκετε στην εξωτερική πλευρά. Έτσι αποτρέπει την ψυχική επίθεση επιστρέφοντας πίσω στον επιτιθέμενο ό,τι έχει στείλει ενώ παράλληλα επιτρέπει στον εσωτεριστή να έχει άμεση αντίληψη του περιβάλλοντος χώρου, σαν να βλέπει μέσα από ένα διαυγές τζάμι. Χρησιμοποιεί κατ’ ουσία τον καθρέφτη ως «σφράγισμα» προστασίας του. Την ίδια έννοια την συναντούμε και  στους «σφραγισμένους» καθρέφτες-Πύλες, όπως στον μύθο του Κίτρινου Αυτοκράτορα.

Δεδομένου ότι στον αποκρυφισμό οι καθρέφτες χρησιμοποιούνται για την επικοινωνία με τον κόσμο των πνευμάτων ή και αλλοκοσμικών οντοτήτων, λειτουργούν ως Πύλες ανάμεσα στους Κόσμους. Όμως κάθε Πύλη που ανοίγει είναι αμφίδρομη και είναι απαραίτητο να υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες προστασίας για τις ανεπιθύμητες εισβολές.

           

Στα παραμύθια και την λογοτεχνία –και κατ’ επέκταση στην έβδομη τέχνη- έχουμε πλήθος αναφορές στις μαγικές δυνάμεις του. Αναφορές που αντικατοπτρίζουν (!) όλο το ψυχολογικό μας υπόβαθρο εξ αιτίας της ύπαρξης του καθρέφτη, των συμβολισμών του και των δράσεων που αναπτύσσουμε «γύρω» του.  Αναλογιστείτε για λίγο. Πώς θα είχε επηρεαστεί η πολιτισμική εξέλιξη αν δεν είχαν υπάρξει ποτέ; Τι θα γίνονταν αν εξαφανίζονταν οι καθρέφτες; Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς την ύπαρξη οποιουδήποτε καθρέφτη; Ποια η προσωπική σας σχέση με τον καθρέφτη σας; Βλέπετε απλά το είδωλο σας ή τον εαυτός σας κατάματα;

Αλλά ας δοκιμάσουμε να πειραματιστούμε με τον καθρέφτη μας! Οι βραδινές ώρες είναι καλύτερες γιατί μπορούμε να διαμορφώσουμε τον φωτισμό του χώρου αποτελεσματικότερα.

Ο πρώτος πειραματισμός είναι μια άσκηση για Συνειδητό Ονείρεμα! Πριν κοιμηθούμε καθόμαστε αναπαυτικά μπροστά στον καθρέφτη μας έχοντας για φωτισμό μόνο το φως ενός κεριού. Κοιτάμε σταθερά το είδωλο μας στον καθρέφτη χωρίς να ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα για περίπου μισή ώρα. Κάποια στιγμή το πρόσωπο στον καθρέφτη αρχίζει να αλλάζει, παίρνοντας διάφορες άλλες μορφές κι εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι το γεγονός πως το πρόσωπο με το οποίο ταυτιζόμαστε δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο σταθερό.

Παράλληλα θέτουμε ως στόχο, να ονειρευτούμε τη νύχτα ότι κοιτάζουμε τον ονειρικό μας εαυτό σ’ ένα καθρέφτη. Αν επιμείνουμε στην παρατήρηση μας θα ανακαλύψουμε ότι το είδωλο στον καθρέφτη θα εξαφανιστεί εντελώς.

Για την δεύτερη περίπτωση χρειαζόμαστε τον μεγαλύτερο ει δυνατόν καθρέφτη που διαθέτουμε. Ο ιδανικότερος είναι ένας ολόσωμος καθρέφτης τοίχου, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος βολεύει αρκεί να τον ακουμπήσουμε στο πάτωμα. Ο χώρος πρέπει να φωτίζεται καλά, όχι από το φωτιστικό της οροφής, αλλά από κάποιο φωτιστικό γραφείου που θα τοποθετήσουμε στον απέναντι τοίχο προσέχοντας να μην αντανακλά το φως του μέσα στον καθρέφτη, αλλά και να μη μας ενοχλεί στα μάτια.

Τώρα, τοποθετούμε τον καθρέφτη σε τέτοιο σημείο ώστε να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη άποψη του δωματίου και αν είναι δυνατόν της πόρτας του, την οποία θα αφήσουμε ανοιχτή. Ο φωτισμός του χώρου έξω από το δωμάτιο πρέπει να είναι ελάχιστος ή και ανύπαρκτος. Καθόμαστε στο πάτωμα και σε τέτοια γωνία με τον καθρέφτη ώστε να μην βλέπουμε το είδωλο μας, αλλά μόνο τον γύρω χώρο.

Βολευόμαστε αναπαυτικά και χαλαρώνουμε, και καλού-κακού ρίχνουμε και μια ματιά στο ρολόι μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να κοιτάζουμε μέσα στον καθρέφτη όπως θα ατενίζαμε μια άγνωστη θέα από ένα ανοιχτό παράθυρο.

Αφήνουμε το βλέμμα μας να περιπλανηθεί τριγύρω και κυρίως στο βάθος του χώρου. Παρατηρούμε τα αντικείμενα «χωρίς σχόλια» και κρυφοκοιτάμε από την ανοιχτή πόρτα που οδηγεί έξω από το δωμάτιο του καθρέφτη και… «καλή διασκέδαση»!

Όπως άλλωστε τόνισε και η Λαίδη Γκαλάντριελ στον Φρόντο, "The mirror shows many things, things that were, things that are and things that might yet have come to pass". (Οι καθρέφτες δείχνουν πολλά πράγματα, πράγματα που ήταν, πράγματα που είναι και πράγματα τα οποία θα είχαν ακόμη τη δυνατότητα να συμβούν).

"Κοσμικές Ροές" © Ειρήνη Λεονάρδου

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ" 9^ος 2005

Πηγές

Harper’s / Εγκυκλοπαίδεια Μυστικιστικών & Παραφυσικών Εμπειριών / ANUBIS

R. Johnson / Η σκιά / Αρχέτυπο

Jean Jacques / Το μόριο στον καθρέφτη / Κάτοπτρο

F. D. Peat / Η Φιλοσοφική Λίθος / Κωσταράκη

Ε. Π. Μπλαβάτσκυ / Βίβλος Αποκρυφισμού / Κέδρος

Εύα Ουόνγκ / Φενγκ Σούι / Πύρινος Κόσμος

Δ. Ευαγγελόπουλος / Το Συνειδητό Ονείρεμα / Έσοπτρον

J. Briggs-F. D. Peat / Turbulent Mirror / Harper & Row