Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Το Νόημα, το Ποίημα και... η Βαθμολογία!



Θέματα δύο. Επιλέγετε ένα.




Θέμα 1ο
Αρνάκι άσπρο και παχύ
της μάνας μου καμάρι,
ωραία που ‘ναι η ζωή
τρώγοντας χορτάρι!

Θέμα 2ο
Περπατώ εις το δάσος 
όταν ο λύκος είν’ εδώ.
Λύκε, λύκε! Είσαι εδώ;
Βρήκα ένα καθρέφτη
έλα να σε δω.



 Εντάξει, μην αγχώνεστε! Δεν σας ζητώ να αποδώσετε το νόημα των ποιημάτων. Αλλά ούτε και το νόημα της ζωής σας. Απλά ο τίτλος του άρθρου μ’ έβαλε σε πειρασμό! Δεν πρόκειται να δώσετε εξετάσεις, όχι σε μένα τουλάχιστον, ωστόσο το τεστ το υπεστήκατε ήδη. Κάποιοι το πέρασαν, κάποιοι όχι. Όσο για την βαθμολογία… Θα δείξει! Και ξέρετε κάτι; Εσείς βαθμολογείτε. Πώς είναι δυνατόν; Μα, δεν βρισκόμαστε στο σχολείο! Και δεν υπονοώ ούτε καν το «μεγάλο σχολείο της ζωής».

Τι θέλω να πω; Έλα μου, ντε! Όχι πως δεν ξέρω τι είναι αυτά που θέλω να σας πω, αλλά να, το πρόβλημα είναι πώς να σας τα πω! Και το πράγμα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο γιατί κάποια από αυτά τα έχετε ξαναδιαβάσει, ίσως και ακούσει, επανειλημμένα!
Κάποιοι τα εμπεδώσατε, κάποιοι όχι. Για τους πρώτους ίσως είναι απλά μια ακόμη επανάληψη, αλλά μη βιάζεστε να βγάλετε τις …ουρές σας απ’ έξω! Για σας κυρίως τα λέω! Οι υπόλοιποι ίσως ψάχνουν ακόμη το μαγικό ραβδί που μετατρέπει τον πουρέ σε πατάτα. Αλλά αυτό δεν μας αφορά, αν εκείνοι προτιμούν τις πατάτες!

Ας ξεκινήσουμε απλά. Ανοίγοντας ένα λεξικό. Διαβάζουμε:

νόημα: 1) το ουσιαστικό περιεχόμενο που δίνει λογική συνοχή σε λόγο ή πράξη. ο πυρήνας γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται ο λόγος ή στον οποίο στηρίζεται η πράξη. (Από εδώ συγκρατήστε το ‘‘ουσιαστικό περιεχόμενο’’ και την ‘‘πράξη’’).

2) Γλωσσ. η σημασία μιας ολόκληρης πρότασης και γενικότερα ενός μεγαλύτερου συνόλου κατ’ αντιδιαστολή προς τη σημασία μιας μεμονωμένης λέξης. (Αυτό θα μας χρειαστεί, αλλά αντικαταστήστε το ‘‘πρότασης’’ και το ‘‘λέξης’’ με το ‘‘εικόνας’’).

3) ο σκοπός, ο λόγος ή η πρόθεση για τα οποία λέγεται ή γίνεται κάτι

4) η κίνηση του κεφαλιού ή των ματιών ή των χεριών με την οποία εκφράζεται ή δίνεται γνέψιμο.
(Από το 3 και 4 δεν χρειάζεται να συγκρατήσετε τίποτε). Ετυμολογία: αρχ. αρχική σημασία «διανόημα», «σκέψη».

διανόημα: αυτό που στοχάζεται κάποιος

στοχασμός: η συγκεκριμένη σκέψη που είναι αποτέλεσμα στοχασμού (…σαφέστατο το λεξικό!)

Εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι το Νόημα -θα το γράφω με κεφαλαίο για να μη μπερδευόμαστε- με την αρχική του σημασία, δηλαδή αυτήν του διανοήματος, αλλά ως νοερή αντικειμενική απεικόνιση. Αν θέλετε μπορείτε να το φαντάζεστε σαν μια διαφανή φυσαλίδα που αιωρείται, περικλείοντας κάθε φορά την εικόνα που αντιπροσωπεύει. Όσοι μπορούν να σκέφτονται με εικόνες αντιλαμβάνονται άμεσα τι θέλω να πω.*

 Όπως καταλαβαίνετε, Νοήματα, μπορούμε αν θέλουμε να δημιουργούμε συνεχώς. Όμως αναλογιστείτε για λίγο. Τι Νοήματα δημιουργούμε, συνήθως; Μια ξεχασμένη λίστα για ψώνια, μας αναγκάζει να εικονοποιήσουμε το εσωτερικό του ψυγείου μας ή τα ράφια στο ντουλάπι με τα αποθέματα των ειδών πρώτης ανάγκης. Μια επικείμενη αναδιάταξη των φακέλων της αρχειοθήκης μας, μας δημιουργεί μια νοερή εικόνα της νέας τους θέσεις. Ή ακόμη, ο γείτονας που μας ξενύχτησε το προηγούμενο βράδυ με την ένταση του στερεοφωνικού του, μας «κοιτάζει απολογητικά φορώντας το κολάρο» ύστερα από την νοερή μας «δραστική» εκτόνωση!

 Ακόμη και σ’ αυτά τα απλά και συνηθισμένα Νοήματα, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε την βέβαιη χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα τους. Αναλογιστείτε όμως και πόσα άλλα Νοήματα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε, απείρως πιο πολύπλοκα αλλά και απείρως πιο χρήσιμα και βέβαια εξίσου αποτελεσματικά.
Η τεχνική είναι η ίδια. Εκείνο που διαφέρει είναι ο βαθμός της αυτοσυγκέντρωσης και ο χρόνος που θα χρειαστούμε για να τα εξυφάνουμε.

 Ας πάρουμε για παράδειγμα, τις ατομικές μας δραστηριότητες στην διάρκεια μιας συνηθισμένης ημέρας. Φτιάχνουμε την …φυσαλίδα μας και την χρησιμοποιούμε σαν μια βίντεο-οθόνη όπου ξαναπαίζουμε όλα όσα κάναμε από το πρωί που ξυπνήσαμε, φροντίζοντας να είμαστε συγκεντρωμένοι και χωρίς να βιαζόμαστε. Και καθώς οι εικόνες περνούν καρέ, καρέ από μπροστά μας ίσως ανακαλύψουμε πως υπάρχουν στην μνήμη μας και μικροσυμβάντα που δεν τα είχαμε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα, αλλά και ιδιαίτερες λεπτομέρειες από γεγονότα που μας είχαν απασχολήσει. Και ίσως ακόμη, αν λάβουμε υπ’ όψη μας και την εμπλοκή των συναισθηματικών μας δράσεων και αντιδράσεων, καταφέρουμε να ξαναβιώσουμε πλήρως κάθε μας εμπειρία. (Στην προκειμένη περίπτωση και αν ξεκινήσουμε από το τέλος της ημέρας και προς τα πίσω, θα έχουμε επιτύχει συν τοις άλλοις και μια ημερήσια Ανακεφαλαίωση, μια ιδιαίτερα χρήσιμη τεχνική στην παράδοση των Τολτέκων.)

 Με την ίδια διαδικασία μπορούμε και να δημιουργήσουμε Νοήματα καταστάσεων και γεγονότων που δεν έχουν ακόμη διαδραματιστεί. Και επειδή συνήθως είμαστε πιο αποτελεσματικοί σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πραγματική χρεία, ας δούμε εκείνη της καλυτέρευσης της ατομικής μας επιβίωσης. Πιο απλά, πώς θα θέλαμε να ήταν η ζωή μας για να νιώθουμε ολοκληρωμένοι και ευτυχείς;

 Μην βιαστείτε να απαντήσετε, το θέμα δεν είναι και τόσο πασιφανές όσο δείχνει με την πρώτη προσέγγιση. Υπάρχουν φυσικά κάποια στάνταρ, όπως υγεία, ευημερία, αγάπη και αποδοχή, ελευθερία κλπ. Όμως τι σημαίνει ουσιαστικά η ατομική ελευθερία, για παράδειγμα; Μήπως προϋποθέτει και όλα τα προηγούμενα παρεμπιπτόντως; Και τι άλλο ακόμη; Ή μήπως είναι εντελώς ανεξάρτητη και αυθύπαρκτη; Τι σημαίνει για τον καθένα μας ξεχωριστά Η Ελευθερία; Και πως θέλουμε να αλλάξουμε μια κατάσταση, αν δεν ξέρουμε πρώτα τι, ακριβώς, θέλουμε;

Βέβαια αυτό είναι ευνόητο πως δεν θα το βρούμε γραμμένο σε κανένα βιβλίο και ούτε θα ήτανε σοφό να περιμένουμε να μας το πει κάποιος άλλος έξω από μας, αν και στην πράξη συμβαίνει κατά κανόνα, ακριβώς αυτό! Για μένα, Η Ελευθερία είναι κάτι σαν άνεμος. Για σας; Και άνεμος, λογίζεται μια απαλή αύρα, αλλά κι ένας ανεμοστρόβιλος. Ακόμη, άνεμος είναι κι ένας κυκλώνας. Λένε, πως η αύρα από το απαλό πέταγμα μιας πεταλούδας στο Τόκιο, αρκεί για να προκαλέσει ένα τυφώνα στην Ν. Υόρκη. Φανταστείτε τώρα, τι μπορεί να προκαλέσει ένα σμήνος εντόμων, με όχι και τόσο απαλό πέταγμα! 

 Όμως, τι νόημα έχει να κατέχεις μια γνώση αν δεν την χρησιμοποιείς; Και πώς μπορείς να την χρησιμοποιήσεις; Α, μα ακολουθώντας το ένστικτο! Τη διαίσθηση. Αλίμονο αν περιμέναμε κάθε φορά να μας δείξει κάποιος το πώς. Αν όλοι περιμέναμε να κάνει κάποιος άλλος το πρώτο βήμα θα είχαμε, ως είδος, εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια εξαφανιστεί.
Όχι, δεν είναι λάθος να ακολουθεί κανείς τα βήματα των πρωτοπόρων. Είναι λάθος το να επαναπαύεται στο ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει κάποιος άλλος, αρκετά τρελός για να κάνει το πρώτο βήμα. Και βέβαια θα πρέπει να είμαστε και σε διαρκή ετοιμότητα για να το αντιληφθούμε. Κάτι σαν… τις μωρές παρθένες εν τω μέσω της νυκτός!

Τώρα ίσως να έχετε αρχίσει να δυσανασχετείτε πιστεύοντας πως φάσκω και αντιφάσκω. Από την μια σας λέω να μην ψάχνουμε απαντήσεις έξω από μας και από την άλλη κάθομαι και γράφω θεωρώντας ότι κάποιοι θα με διαβάσουν! Ναι, μόνο που υπάρχει μια διαφορά. Δεν δίνω απαντήσεις σε καμιά «μεγάλη αλήθεια», ούτε υποδεικνύω σε κανένα τι να κάνει. Αλλά αν έχει κάτι να κάνει, απλά ας το κάνει! Σας υπενθυμίζω στην ουσία εκείνη την παλιά σοφή ρήση του λαού -αν δεν βρέξεις …τα πόδια σου, ψάρια δεν τρως!

 Ωστόσο, αναφέρομαι πάντα σε κάθε δοκιμασμένη και αποτελεσματική τεχνική, όταν γνωρίζω κάτι γι αυτήν. Εν προκειμένω ένας καλός τρόπος για να ελέγξει κανείς αν ακολουθεί σωστά την διαίσθηση του, είναι οι ερωτήσεις του τύπου «σωστό-λάθος». Μια παραλλαγή του παιδικού παιχνιδιού «ζεστό-κρύο».

 Για παράδειγμα, αντιλαμβάνεστε πως πρέπει να κάνετε κάτι, εδώ και τώρα, ώστε να έχετε μια λύση σε ένα πρόβλημα. Επίσης νιώθετε πως κάτω ακριβώς από την «επιφάνεια» της συνείδησης έχετε την απάντηση, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε “…upload”. Δεν έχετε παρά να χαλαρώσετε κάπου ήσυχα και να σταματήσετε τις φλυαρίες του αριστερού ημισφαιρίου. Στη συνέχεια το θέτετε υπό τον έλεγχο της συνείδησης και του ζητάτε να ετοιμάσει ένα κατάλογο πιθανών λύσεων. Προσοχή! Εδώ ξεκινά η συνειδητή συνεργασία με το δεξί ημισφαίριο. (Οι διεργασίες σ’ αυτό το σημείο είναι τόσο λεπτές και αυτόματες που είναι αδύνατο να τις αναλύσουμε και άλλωστε δεν είναι και απαραίτητο.)

 Από τον κατάλογο των πιθανοτήτων αφήνετε να αναδυθούν μία, μία η κάθε εκδοχή και χωρίς καμιά λογική παρέμβαση ή κρίση, ρωτάτε για την κάθε μια, με τη σειρά, μέχρι να βρείτε τη σωστή: είναι σωστό ή λάθος; Η απάντηση από το υποσυνείδητο θα εκδηλωθεί σαν αίσθηση δυσφορίας ή ενόχλησης στην περίπτωση του λάθους, ή ικανοποίησης ή και ξελαφρώματος στην περίπτωση του σωστού. Πιο χειροπιαστά, δείτε το σαν να πρόκειται για την συναρμολόγηση ενός παζλ την στιγμή που κάποιο κομμάτι μπαίνει στη σωστή θέση ή το αντίθετο και του αισθήματος που σας προκαλεί η αποτυχημένη ή επιτυχημένη προσπάθεια.

Αν όντως δεν έχετε κάνει καμία λογική παρεμβολή κατά την διαδικασία, η οποία και θα έχει αλλοιώσει την απάντηση, είναι σίγουρο πως βρήκατε τη σωστή. Όσο παράλογη ή τραβηγμένη και αν σας φανεί, δεν έχετε παρά να την δοκιμάσετε και να επιβεβαιώσετε τα αποτελέσματα της.
Πειραματιστείτε αρχικά με απλά προβλήματα ώστε να εξοικειωθείτε με την τεχνική, χωρίς να φοβάστε να δοκιμάσετε την εφαρμογή των απαντήσεων. Αν και πάντα «ξέρεις» με κάποιο τρόπο, ότι η απάντηση είναι ή όχι η σωστή. Όταν θα έχετε αποκτήσει εμπειρία και εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα της τεχνικής, μπορείτε να επεκτείνετε τις εφαρμογές και σε πιο σύνθετα και σοβαρά προβλήματα που τυχόν έχετε να αντιμετωπίσετε.
Εκτός αυτού ίσως κάποιοι ανακαλύψετε πως με τον ίδιο τρόπο μπορείτε να έχετε απαντήσεις και για «άλλες» λιγότερο συμβατικές ερωτήσεις, ιδιαίτερα χρήσιμες σε εξίσου πρακτικό επίπεδο!

Αλλά βέβαια δεν αρκεί να έχουμε το Νόημα. Πρέπει να «γράψουμε» και το Ποίημα! Και μάλιστα σύμφωνα με τους κανόνες του «συντακτικού και της γραμματικής», αν θέλουμε να είναι ένα σωστό ποίημα. Βλέπετε κάθε σύστημα έχει τους δικούς του κανόνες, είτε πρόκειται για θεωρητικό είτε για πρακτικό επίπεδο.
Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να ανατρέξουμε ούτε σε βαθυστόχαστες φιλοσοφίες, ούτε σε ακατανόητα αποκρυφιστικά τελετουργικά. «Δυστυχώς», θα αναζητήσουμε πληροφορίες από την, συνήθως δυσνόητη, επιστήμη της κβαντικής φυσικής! Το πώς θα τις χρησιμοποιήσουμε αυτές, εντάσσεται στο πλαίσιο βηματισμού των τρελών πρωτοπόρων…

 Η κβαντική θεωρία προβλέπει ότι στην μικροσκοπικότερη πιθανή κλίμακα της δομής του υλικού σύμπαντος, η προφανώς ομαλή «ύφανση» του χώρου και του χρόνου μπορεί να εκφυλιστεί σε ένα είδος "αφρού" στο οποίο οι συνδέσεις μεταξύ των διαφορετικών σημείων εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς.
Οι φυσικοί έχουν προσπαθήσει από καιρό να υπολογίσουν το πώς η συγκεχυμένη χωροχρονική φύση σε αυτήν την μικροσκοπική κλίμακα μπορεί να γεννήσει το τεσσάρων διαστάσεων μεγάλο Σύμπαν που βλέπουμε γύρω μας, όπως αυτό περιγράφεται από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Στην διατύπωση της θεωρίας υπέθεσαν ότι: κάθε μικροσκοπικό κομμάτι του αφρού είναι ένα είδος τριγώνου τεσσάρων διαστάσεων , με τρεις διαστάσεις στο χώρο και μία αντίστοιχη στο χρόνο. Η ομαλή χωροχρονική ύφανση μπορεί να σχηματιστεί με το να κολλήσει αυτά τα τριγωνικά κομμάτια μαζί. Επειδή ο κβαντικός αφρός περικλείει μέσα του όλες τις πιθανές διαμορφώσεις, η κατασκευή του Κόσμου στο σύνολο του, είναι η πρόσθεση όλων αυτών των πιθανών προτύπων.

Οι πρώτοι ερευνητές που πειραματίστηκαν, κατέληξαν σε έναν χωρόχρονο που είχε είτε άπειρο αριθμό διαστάσεων είτε μόνο δύο. Αλλά, η Renate Loll από το πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης της Ολλανδίας και οι συνάδελφοι της, πειραματιζόμενοι στην δημιουργία ενός σύμπαντος τεσσάρων διαστάσεων, και ορμώμενοι από ισχύοντες φυσικούς νόμους, έθεσαν δύο περιορισμούς στους συνδυασμούς των πιθανών προτύπων.
Κατ' αρχήν, η θεωρία της σχετικότητας θα έπρεπε να ισχύει μέσα σε κάθε μεμονωμένο τρίγωνο του κβαντικού αφρού, έτσι ώστε τίποτα να μην μπορεί να ταξιδέψει μέσω αυτού γρηγορότερα από το φως και δεύτερον, η συναρμολόγηση των τριγώνων θα έπρεπε να υπακούει στην αιτιότητα.
Με την προϋπόθεση αυτών των δεδομένων στους υπολογισμούς τους, οι ερευνητές κατέληξαν σε σύμπαντα με τρεις χωρικές διαστάσεις και μία χρονική - ακριβώς όπως και το γνωστό μας σύμπαν. Διαπίστωσαν επίσης, ότι τα τυπικά σύμπαντα που δημιουργήθηκαν κατά αυτόν τον τρόπο, στη συνέχεια επεκτάθηκαν, ακριβώς όπως έκανε και το πραγματικό σύμπαν από το Big Bang και μετά.
Έτσι, επιβεβαίωσαν την ορθότητα της θεωρίας και όχι μόνον, αν θυμηθούμε και τις φιλοσοφικές και αποκρυφιστικές παραδόσεις που θέλουν το ισόπλευρο τρίγωνο (σύμβολο της Φωτιάς, βλ. Ενέργειας) ως τον βασικό δομικό «λίθο» της Δημιουργίας.

Ωραία λοιπόν, έχουμε την θεωρία και την πειραματική της απόδειξη! Μπορούμε όμως εμείς να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη γνώση προς όφελος μας; Και πώς;
Στην πρώτη ερώτηση θα πρέπει μάλλον να απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά μόνον εφ’ όσον πρώτα πειραματιστεί. Πριν όμως αναλύσουμε το πώς, θα πρέπει να επισημάνουμε, αν και είναι αυτονόητο, πως μια και αναφερόμαστε σε επίπεδα κβαντικής τάξης έχουμε άμεση προσβασιμότητα σ’ αυτά μέσω του ίδιου μας του εγκεφάλου που βέβαια λειτουργεί σ’ αυτά τα ίδια επίπεδα. Βασικό εργαλείο μας η Συγκροτημένη Φαντασία. (ΣΦ).
Όπως και στην δημιουργία των προηγούμενων Νοημάτων, έτσι και τώρα, η ΣΦ θα μας βοηθήσει να εικονοποιήσουμε και να χρησιμοποιήσουμε για τους δικούς μας πειραματισμούς τις πληροφορίες που λάβαμε από την φυσική επιστήμη.

 Έστω ότι έχουμε κατανοήσει την φύση του κβαντικού «αφρού» και την φρακταλική γεωμετρική του δομή. Εκείνο που θα πρέπει επίσης να κατανοήσουμε είναι το πολυδιαστασιακό του υπόβαθρο και κυρίως την ρευστότητα ως βασική του ιδιότητα. Και ξαναθυμίζω ότι, στην κατάσταση αυτή, οι συνδέσεις μεταξύ των διαφορετικών σημείων (του αφρού) εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς.
Για να επιτύχουμε επομένως το ζητούμενο πειραματικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να σταθεροποιήσουμε -να «παγώσουμε»- τα δεδομένα στην «μορφή» που μας εξυπηρετεί.

Στο σημείο αυτό θέλω να υπογραμμίσω όσο πιο έντονα είναι δυνατόν ότι: όπως το νερό γίνεται πάγος, αλλά και όπως ο πάγος λιώνει ακόμη και στην φλόγα ενός κεριού και ξαναγίνεται νερό, έτσι και οι μορφές που αναδύονται μέσα από τον κβαντικό αφρό και «παγώνουν», μπορούν να ξαναγίνουν ρευστές και να επιστρέψουν σ’ αυτόν. Τι σημαίνει αυτό; Νομίζω πως θα το κατανοήσετε καλύτερα αν το στοχαστείτε μόνοι και με την ησυχία σας.

 Επιστρέφουμε τώρα στα δεδομένα που μας έχουν δώσει τα πειραματικά αποτελέσματα των φυσικών επιστημόνων, τα δομικά τρίγωνα των τεσσάρων διαστάσεων, αυτά που αποτελούν τις ρευστές συνδέσεις της «μάζας» του «αφρού». Δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε αυτά καθ’ αυτά, μπορούμε όμως να επιλέξουμε και να καθορίσουμε τους συνδυασμούς που θα ακολουθήσουν. Έτσι, πρώτα απ’ όλα, πρέπει να τους δώσουμε μια κατεύθυνση, ένα σχεδιάγραμμα πάνω στο οποίο θα κινηθούν, προκειμένου να επεκταθούν.
Ακολουθώντας τον χωρόχρονο των τεσσάρων διαστάσεων που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω, το στερεό που προκύπτει από τα τετραδιάστατα τρίγωνα, είναι η τετράεδρη πυραμίδα. Είναι αυτή που θα μας βοηθήσει στην στέρεη δόμηση των νέων μορφών.

Εδώ, και μέσα στα πλαίσια ενός ανορθόδοξου αλλά πολύτιμου συνδυασμού γνώσεων, θα δανειστούμε την άποψη της Τολτέκικης παράδοσης που θεωρεί πως υπάρχουν τέσσερα στάδια εκδήλωσης που τοποθετούνται το ένα πάνω στο άλλο. Αναφέρονται ως ο τετραπλός Σκοπός του Ανείπωτου (Ανείπωτο = Αδιαμόρφωτο = Κβαντικός αφρός) και αντιστοιχούν σε αυτό που η ανθρωπότητα αναγνωρίζει ως Χρόνο, Χώρο, Ενέργεια και Ύλη.

Καθώς λοιπόν ο Σκοπός εκδηλώνεται και αποκτά ιδιότητες, το δομικό τρίγωνο της βάσης της πυραμίδας μας αντιστοιχεί στο Χρόνο και τα τρίγωνα των πλευρών της, της μεν πρώτης στον Χώρο, της δεύτερης στην Ενέργεια και της τρίτης στην Ύλη.

Τώρα πρέπει να επιλέξουμε το αντικείμενο με το οποίο θέλουμε να ασχοληθούμε και το οποίο θα αποτελέσει το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα εργαστούμε. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι αντικειμενικό και κοινώς αποδεκτό όπως η οικονομική ευημερία. Ωστόσο και πριν ξεκινήσουμε την οποιαδήποτε διαδικασία, χρειάζεται να ορίσουμε τον λόγο για τον οποίο επιθυμούμε το εκάστοτε αποτέλεσμα. Και βέβαια αυτός θα πρέπει να είναι απόλυτα εναρμονισμένος με τους κανόνες του «παιχνιδιού». Διαφορετικά παίζουμε με τη φωτιά και αργά ή γρήγορα θα καούμε! Η αγνή πρόθεση, η αρμονία, ο σεβασμός και η ευσπλαχνία σε κάθε πλάσμα της Δημιουργίας θα πρέπει να είναι οι απόλυτες Αρχές μας. Όμως και η αυστηρότητα προς όσους μας επιβουλεύονται, είναι μέσα στους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Αρκεί να εκδηλώνεται πάντα ως αυτοάμυνα.
Αφού ξεκαθαρίσουμε και αυτό το σημαντικότατο σημείο, επιστρατεύουμε την ΣΦ μας και αρχίζουμε την εικονοποίηση του Νοήματος.

Στη βάση της πυραμίδας μας αντιστοιχούμε το ζητούμενο, την οικονομική ευημερία. Είναι ο σκοπός, αυτό που θα προκύψει στην πορεία του χρόνου, μετά από την διαδικασία.
Στην πρώτη πλευρά της, του χώρου, αντιστοιχούμε τις προσβάσεις που θα χρειαστεί να αποκτήσουμε. Στην δεύτερη, της ενέργειας, την δράση που θα ακολουθήσουμε και στην τρίτη, της ύλης, τα αγαθά που απαιτούνται για να απολαύσουμε το ζητούμενο.
Έχουμε φτιάξει λοιπόν ένα Νόημα που έχει την σχηματοποιημένη μορφή μιας τετράπλευρης Πυραμίδας και η οποία αντιπροσωπεύει τις βασικές ιδιότητες της υπόστασης του.

 Όλα τα παραπάνω και σύμφωνα με την τακτική που ακολούθησε η επιστημονική ομάδα της R. Loll, ακολουθούν δύο από τους φυσικούς νόμους που ισχύουν στο παρόν κλασικό σύμπαν, δηλαδή όχι ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός και αιτιότητα. Ίσως βέβαια αυτό να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό από την συνείδηση, αλλά εξηγεί θαυμάσια για πιο λόγο δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, όχι εδώ και τώρα τουλάχιστον, το «μαγικό ραβδί». Για όσους μπορούν να βγουν και δεν το εννοώ μεταφορικά, σε μια Πέμπτη διάσταση (4η χωρική), ίσως να είναι θέμα ρουτίνας…

Την ίδια διαδικασία ακολουθούμε συνθέτοντας επιμέρους φρακταλικές πυραμίδες, για την κάθε πλευρά, θέτοντας ως βάση της νέας πυραμίδας ό,τι αντιπροσωπεύει η εκάστοτε πλευρά.
π.χ. η 2η πλευρά της αρχικής πυραμίδας που αντιστοιχούσε στην Δράση, γίνεται η βάση (Χρόνος) μιας νέας πυραμίδας. Η 1η πλευρά της νέας πυραμίδας (Χώρος) αντιστοιχεί στην αναζήτηση κατάλληλου τόπου όπου θα λάβει χώρα η δράση. Η 2η πλευρά (Ενέργεια), στην αναζήτηση ιδεών και η 3η (Ύλη), στην αναζήτηση πόρων.

Επόμενο παράδειγμα: κάνουμε βάση την «αναζήτηση ιδεών». 1η πλευρά = έρευνα, επέκταση. 2η πλ. = δυναμική ενίσχυση. 3η πλ. =  κατάλογος πιθανών επιλογών.
Για να συνεχίσουμε: βάση π.χ. η δυναμική ενίσχυση. 1η πλ. = ανταπόκριση τρίτων. 2η πλ. = συζητήσεις, ανατροφοδότηση. 3η πλ. = πειραματικές εφαρμογές.
Και ούτω καθ’ εξής, βήμα-βήμα, έως εξαντλήσεως κάθε πιθανής προοπτικής, επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία για κάθε πλευρά της αρχικής πυραμίδας και των πλευρών των φρακταλικών παραγώγων, των φρακταλικών παραγώγων της. Καλό είναι όλα αυτά να τα σημειώνουμε, ακόμη και να τα σκιτσάρουμε, ώστε να γίνονται περισσότερο συγκεκριμένα, αλλά και για να τα θυμόμαστε.

 Η αντικειμενική τους υπόσταση και υλοποίηση, εξαρτάται εξ ίσου και από το Νόημα και από το Ποίημα –την σε πράξη δηλαδή εφαρμογή όλου του νοητικού οικοδομήματος. Το μεν πρώτο δημιουργείται και λειτουργεί σε κβαντικό επίπεδο και το δεύτερο στο επίπεδο του κλασικού νευτώνειου σύμπαντος. Εννοείται βέβαια πως είμαστε ανοιχτοί σε αλλαγές και διορθώσεις της πορείας μας, ανάλογα με τις εξελίξεις, τους αστάθμητους παράγοντες και τις υποδείξεις της διαίσθησης μας.

Ναι, ξέρω, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναπολεί κανείς το «μαγικό ραβδάκι», όμως ακόμη και για να απολαύσουμε έναν περίπατο χρειάστηκε να μάθουμε πρώτα να περπατάμε.
Αλλά για αναλογιστείτε! Πόση σκέψη χρειάστηκε για να πρωτοπερπατήσουμε; Καθόλου. Ξεκινήσαμε από ένστικτο και από καθαρή διαίσθηση. Από την υπάρχουσα γνώση, την καταγεγραμμένη στα κύτταρα μας. Όμως ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πόσες και ποιες ακόμη γνώσεις έχουμε θαμμένες βαθιά στις αρχέγονες ρίζες μας;

 Ωστόσο, μπορούμε να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν εκείνα τα έντομα που χτυπιούνται απεγνωσμένα πάνω στο τζάμι προσπαθώντας να απεγκλωβιστούν. Ή να ψάξουμε συνειδητά και να βρούμε χαραμάδες ή και να δημιουργήσουμε ρωγμές, απ’ όπου θα πετάξουμε προς τα έξω σ’ έναν ανοιχτό, ρευστό ορίζοντα. Όπως είπαμε άλλωστε και στην αρχή, ο καθένας μας βαθμολογεί για τον εαυτό του. Οι βαθμοί Πραγματικότητας του καθενός, εξαρτώνται από τις προσπάθειες και τις επιδόσεις μας. Από τη θέληση και, γιατί όχι, από το κέφι μας!
Αλλά οπωσδήποτε από την …Γεωμετρία μας! 

*Σημείωση

 Για την τεχνική που μας βοηθά να μάθουμε να σκεφτόμαστε με εικόνες ανατρέξτε στο άρθρο





Εσωτερικά Μονοπάτια © Ειρήνη Λεονάρδου

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ 7ος–8ος 2005


Δεν υπάρχουν σχόλια: