Α. Ο. Υ. ουου…

…ή πώς να εναρμονισθείτε με την

Ατομική σας Ουσιαστική Ύπαρξη.

Μια πτήση στον εσωτερικό πυρήνα, ακολουθώντας το παράδειγμα των γεωμετριδών.  

Γεωμετρίδες: Οικογένεια λεπιδόπτερων εντόμων. Στην οικογένεια αυτή ανήκουν μεγάλες πολύχρωμες πεταλούδες, με λεπτό σώμα, κεραίες και πτέρυγες στολισμένες με βούλες ή πολύχρωμες γραμμές, που πετούν τη μέρα ή τη νύχτα. Οι προνύμφες τους ονομάζονται γεωμέτρες και έχουν την ικανότητα να αλλάζουν το χρώμα τους σύμφωνα με το χρώμα του περιβάλλοντος, ώστε να μη διακρίνονται από τους εχθρούς τους. Έτσι μοιάζουν με μικρά κλαδάκια και δεν ξεχωρίζουν πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Οι γεωμέτρες μετακινούνται με τον χαρακτηριστικό κυματοειδή τρόπο που χρησιμοποιούμε για να μετρήσουμε με την παλάμη του χεριού μας ένα μήκος και γι αυτό ονομάστηκαν έτσι. 

Είναι έως και τραγελαφικό, όμως αν θέλουμε να συνεννοηθούμε, πρέπει μάλλον να ξεκινήσουμε ορίζοντας το… εξ ορισμού, αόριστο!

Ορισμός της Ατομικής Ουσιαστικής Ύπαρξης ή απλούστερα ΑΟΥ (τώρα αυτό μου θυμίζει εκείνο το εκ βαθέων αλύχτημα των λύκων κάτω από το φεγγαρόφωτο, αλλά πού ξέρετε; Ίσως και να μην είναι άσχετα μεταξύ τους αυτά τα δυο… Το δικό μας ΑΟΥ και το αουουού των λύκων! Και ίσως, αυτή η σχέση τους, να είναι και ο πλησιέστερος ‘‘ορισμός’’ που θα μπορούσαμε να δώσουμε!)  Έστω!

Ως ΑΟΥ λοιπόν ορίζουμε την υπερσυνείδητη ατομική μας Ταυτότητα έτσι όπως υφίσταται δομημένη από το σύνολο, ή ακριβέστερα από το Gestalt, των αυθεντικών ατόφιων ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν την ουσία της ύπαρξης μας ως ξεχωριστά όντα.

«Α, καλά! Δηλαδή εγώ…» ίσως σκεφθεί κάποιος. Αμ, δε! Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν, όσοι έχουν καταφέρει να είναι το …ΕΙΝΑΙ τους, δεν είναι πια ανάμεσα σε μας που το ψάχνουμε και ψαχνόμαστε! Όμως κι εκείνοι κάποτε, όπως εμείς τώρα, έκαναν τα πρώτα τους βήματα προς το άγνωστο αναζητώντας τις δικές τους απαντήσεις, έχοντας την βεβαιότητα πως η Γνώση βρίσκεται μέσα τους και δεν μένει παρά να την ανακαλύψουν.

Αν και θα επιδιώξω να προσεγγίσω το θέμα από μια ευρύτερη οπτική, καλό θα ήταν να αναφερθούμε και σε κάποιους παραδοσιακούς ορισμούς της ΑΟΥ, που συνήθως αναφέρεται ως Ατομικότητα. Η Θεοσοφία και ο Αποκρυφισμός την ταυτίζουν με το Ανθρώπινο Ανώτερο Εγώ, διευκρινίζοντας πως η Ατομικότητα ή Εγωικότητα είναι το αθάνατο και θείο Εγώ που επιβιώνει για πάντα, σε αντίθεση με το θνητό ανθρώπινο εγώ.

Στην παράδοση των Τολτέκων αναφέρεται ως Ονειρευτής και αν θέλαμε να τον αντιστοιχίσουμε στο Καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής, η θέση του ταυτίζεται με την κατάσταση ύπαρξης που απορρέει από την τριάδα Χέσεντ-Γκεβουρά-Τίφαρετ.

Πιο συγκεκριμένα ο Ονειρευτής μας είναι εκείνη η κατάσταση εκδήλωσης της Ύπαρξης όπου η Συνείδηση έχει γνωρίσει τον εαυτό της ως άρρεν και θήλυ. Έχει δηλαδή κατακτήσει την επίγνωση

της Ύπαρξης της ως ερμαφρόδιτου όντος. Μέσα στο φως αυτής της νέας γνώσης ο Ονειρευτής συνεχίζοντας την προσπάθεια του για την εξέλιξη της Συνείδησης δημιουργεί μέσω του ονειρέματος την εκδήλωση του στο επίπεδο της ύλης. Δηλαδή, εν προκειμένω, ένα ανθρώπινο ον επιλέγοντας την πολικότητα (άρρεν ή θήλυ) που τον εξυπηρετεί στον δεδομένο χρόνο.

Ο Πλάτωνας Δρακούλης (Λόγιος, 1858-1942) θεωρούσε την Ατομικότητα ως να είναι ένα ηλιακό σύστημα που καταρτίζεται σταδιακά υπό το κράτος μιας κεντρόφυγου δυνάμεως την οποία ταυτίζει με το άρρεν μέρος της φύσης και μιας κεντρομόλου, αντίστοιχης του θηλυκού, προικιζόμενο με ψυχή που εξελίσσει και εξελίσσεται υπό την επίδραση της συνειδήσεως και της μνήμης. Επισημαίνει επίσης πως «Αν και το εγώ κάθε Ατομικότητας (η επίγνωση, θα λέγαμε εμείς) συναποτελείται από πολλά μικρότερα εγώ (οι επιμέρους ιδιότητες των οποίων την επίγνωση έχει η Ατομικότητα) είναι κάτι τι περισσότερο από το άθροισμα τους…(το γνωστό μας πλέον Gestalt!)

Όμως εκτός από τις φιλοσοφικές θεωρίες υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή της πρακτικής προσέγγισης με βάση τις θετικές επιστήμες. Αυτός ακριβώς ήταν και ο στόχος των Πυθαγορείων. Με την βοήθεια των μαθηματικών και της γεωμετρίας κατάφεραν να μετατρέψουν τις Ιδέες από τον Κόσμο του Πνεύματος σε πρακτικές εφαρμογές στον Κόσμο της Ύλης.

Το οραματικό πρότυπο κάθε Ιδέας εκφράζεται με μια αριθμητική σχέση και προβάλλεται σε μια γεωμετρική μορφή, η οποία στον υλικό κόσμο είναι συγκεκριμένη και σταθερή. Κατά τον ίδιο τρόπο η ΑΟΥ-Ιδέα προβάλλει την υλική μορφή-ανθρώπινο ον.

Στο βιβλίο του «Θεοποιοί» ο Νταν Μπρίταιν, πολύ επιτυχημένα, αποκαλεί τις ΑΟΥ ‘‘Γεωμέτρες’’ και τους θεωρεί ως το δημιουργικό μέσο με την συνεργασία του οποίου προβάλλεται η Θεία Ιδέα.

Πιο αναλυτικά, η Θεία Ιδέα υπάρχει ολοκληρωμένη και ακέραια στο Θείο Νου και καθώς συντελείτε η Δημιουργία εκδηλώνεται διαδοχικά στα κατώτερα πεδία επιμερισμένη ολογραφικά, έως ότου φθάσει στο πεδίο της ύλης. Κάθε Γεωμέτρης είναι η πρωταρχική εικόνα του Θείου Νου και κάθε τι που υπάρχει στο υλικό πεδίο είναι η εικόνα που έχει ο κάθε Γεωμέτρης για τον εαυτό του.  

Όμως η Δημιουργία δεν τελειώνει εκεί. Ο καθένας από εμάς έχει την δική του εικόνα για τον εαυτό του και το κρίσιμο σημείο είναι το κατά πόσο αυτή η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι η αληθινή μας έτσι όπως πηγάζει από το Θείο Νου ή έτσι όπως αυτή έχει διαστρεβλωθεί από τις κοινωνικές διαμορφώσεις και την επικρατούσα πλάνη που αποκαλούμε πραγματικότητα!

Ζώντας σ’ ένα σύμπαν ελεύθερης βούλησης, κατά το πρότυπο της ελεύθερης βούλησης του Δημιουργού, έχουμε το δικαίωμα της επιλογής και επομένως ερχόμαστε αντιμέτωποι και με τις συνέπειες της κάθε μιας από αυτές. Κάθε επιλογή που παρεκκλίνει του Θεϊκού Προτύπου μας οδηγεί όλο και βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της πλάνης έως ότου σταματήσουμε συνειδητά αυτή την αέναη πορεία. Ίσως κάποιοι χαμογελάσουν ειρωνικά στην ιδέα της ελεύθερης βούλησης κάτω από αυτές τις συνθήκες, όμως εξακολουθούν πάντα να έχουν το δικαίωμα της επιλογής αν θα το κάνουν ή όχι!

Κάθε ολογραφικό αντίγραφο της Θείας Ιδέας -φανταστείτε την σαν ένα fractal- συμβάλλει εξ ίσου στην Δημιουργία που συνεχίζει να συντελείται,  με απώτατο στόχο την αναδόμηση της αρχικής ολοκληρωμένης εικόνας έτσι όπως την συνέλαβε ο Θείος Νους! Ο δικός μας σκοπός είναι η ολοκλήρωση αυτής της εικόνας στο πεδίο της ύλης. Είμαστε Συν-Δημιουργοί και εξαρτάται απόλυτα από εμάς αν θα δημιουργήσουμε έναν Κόσμο Θεϊκό με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ή θα διατηρήσουμε τον Κόσμο που αντικρίζουμε παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων κάθε βράδυ…

Το ζητούμενο επομένως είναι κατ’ αρχήν η συνειδητοποίηση του πως βλέπουμε τον εαυτό μας εμείς και οι γύρω μας. Ανιχνεύοντας τις εικόνες που έχουν οι άλλοι για μας ίσως υποστούμε ένα μικρό σοκ. Για τον καθένα από αυτούς υποδυόμαστε κι ένα διαφορετικό ρόλο. Είμαστε και κάποιος άλλος ‘‘εαυτός’’. Ποιος όμως από όλους αυτούς είμαστε πραγματικά εμείς; Ίσως κανένας. Ή ίσως πάλι να υπάρχει κάτι από τον αληθινό μας εαυτό στον καθένα από αυτούς τους ρόλους.  

Όμως ποια είναι η πρωταρχική εικόνα που έχει για μας η Ατομική Ουσιαστική μας Ύπαρξη;

Αν επιλέξουμε να συνεργαστούμε μαζί της πρέπει να την γνωρίζουμε. Έτσι δεν μένει παρά να κάνουμε εκείνο το καθοριστικό βήμα που θα μας φέρει σε συνειδητή επαφή και θα εδραιώσει μια συνεχή επικοινωνία με τον πυρήνα της ύπαρξης μας. Εκείνος κι εμείς, είμαστε ένα. Η υλική μας υπόσταση είναι η δική του / μας εκδήλωση στο Επίπεδο της Ύλης. Είμαστε εμείς στην απόλυτη, ολοκληρωμένη μορφή μας.

Η ΑΟΥ, Ονειρευτής, Γεωμέτρης ή όποια άλλη ονομασία σας εμπνέει καλύτερα, μέσω του δημιουργικού ονειρέματος βρίσκεται σε συνεχή επαφή μαζί μας. Αυτό το καταλαβαίνει διαισθητικά ο καθένας μας, άλλος λίγο άλλος πολύ, ανάλογα με το πόσο ‘‘ευαίσθητος’’ είναι. Όμως για να ολοκληρωθεί η εικόνα, δηλαδή εμείς στο φυσικό επίπεδο, αυτή η επαφή χρειάζεται να γίνει αμφίδρομη. Και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς και κατά πόσο θα το επιδιώξουμε συνειδητά. Χαριτολογώντας, αν καταφέρουμε να εδραιώσουμε αυτή την επικοινωνία, βρισκόμαστε στην προνομιακή θέση εκείνων των μαθητών του Λυκείου που έχουν ένα γονέα φιλόλογο και έναν φυσικομαθηματικό! Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είμαστε κι εμείς φυσικομαθηματικοί για να αντιληφθούμε με απλοποιημένες έννοιες της φυσικής τον τρόπο που η ΑΟΥ επικοινωνεί μαζί μας.

Όπως είναι γνωστό, οι τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης της κβαντικής πληροφορίας ανάγκασαν τους κλασικούς επιστήμονες να παραδεχθούν και να δεχθούν ένα γεγονός που αναφέρονταν στους μεταφυσικούς κύκλους κάτω από διαφορετική ορολογία. Αυτό της άμεσης επικοινωνίας ανάμεσα στα ‘‘σωματίδια’’ όλων των κβαντισμένων πεδίων,  άρα και των βιοπεδίων, ακόμη και αν αυτά βρίσκονται απείρως απομακρυσμένα. Αυτή η ιδιότητα των συνδυασμένων q-bit (κβαντικές μονάδες πληροφορίας) ονομάστηκε κατάσταση κβαντικής διαπλοκής. «Το 1992 ο Charles H. Bennett της IBM και ο Stephen Wiesner του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ έδειξαν ότι η διαπλοκή μπορεί να φανεί χρήσιμη στην αποστολή κλασικής πληροφορίας από τη μια θέση στην άλλη…»

Δεδομένου ότι η ανταλλαγή πληροφοριών με την ΑΟΥ μας γίνεται σε κβαντικό επίπεδο, (πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε;) καθώς εκείνη μας αποστέλλει ‘‘πακέτα’’ πληροφορίας, τα οποία λαμβάνουμε και επεξεργαζόμαστε σε υποσυνείδητο επίπεδο, τα ‘‘πακέτα’’ αυτά είναι ‘‘διαπλεγμένα’’ q-bit και η διαπλοκή τους συμπεριφέρεται ως πόρος -ως κάτι ανάλογο με την ενέργεια- ο οποίος μπορεί να αξιοποιηθεί για την επεξεργασία κβαντικής πληροφορίας. (Αυτό κρατήστε το γιατί θα μας χρειαστεί)

Οι κβαντικές αυτές μονάδες πληροφορίας είναι δυνατόν να βρίσκονται σε υπερθέσεις, να έχουν δηλαδή πολύ περισσότερες δυνατές τιμές. Αλλά η πληροφορία που περιέχει κάθε μονάδα πρέπει να εξαχθεί με μέτρηση. Όταν το q-bit υποβάλλεται σε μέτρηση προκαλείται μια διαδικασία αποσυγκρότησης του κβαντικού συστήματος το οποίο καταρρέει και το αποτέλεσμα είναι πάντοτε, όπως απαιτεί η κβαντική μηχανική, ένα σύνηθες bit . Μια μονάδα δηλαδή κλασικής πληροφορίας.

Σε αυτή την αρχή στηρίζεται και η λειτουργία των κβαντικών υπολογιστών αποτελώντας παράλληλα και την τροχοπέδη τους.

Ίσως όλα αυτά γίνουν πιο κατανοητά αν τα δούμε κάτω από το πρίσμα της προσωπικής εμπειρίας. Θα χρησιμοποιήσω ένα αντίστοιχο παράδειγμα από τον κβαντικό κόσμο, αυτόν της λειτουργίας του εγκεφάλου. Ξυπνάμε, για κάποιο λόγο, τη στιγμή ακριβώς που ονειρευόμασταν και για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου έχουμε άμεση επίγνωση του εκατό τοις εκατό των πληροφοριών του ονείρου μας. Αμέσως μετά τα πάντα ‘‘σβήνουν’’ από το μυαλό μας και μένουμε με εκείνη την παράξενη αίσθηση της απώλειας καθώς στο συνειδητό μας νου διατηρήθηκαν ελάχιστα ποσοστά της επίγνωσης που είχαμε πριν λίγο και που ωστόσο εξακολουθούμε να νιώθουμε πως βρίσκεται πάντα εκεί, μόλις ‘‘κάτω από την επιφάνεια’’.

 Είναι η καθοριστική πράξη της παρατήρησης την στιγμή της συνειδητοποίησης μας ότι μεταβαίνουμε από την μια κατάσταση -του ονειρέματος- στην άλλη -αυτή δηλαδή της εγρήγορσης- που προκαλεί την κατάρρευση του κβαντικού συστήματος και μας αναγκάζει να διατηρήσουμε την μονάδα πληροφορίας στην κλασική της μορφή.

Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι να μπορέσουμε να διατηρήσουμε όσο περισσότερα ποσοστά επίγνωσης είναι δυνατόν. Και αφού δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ, ας στείλουμε τον Μωάμεθ στο βουνό!

Θυμάστε εκείνη την Πύλη που θέλαμε να περάσουμε και ψάχναμε ένα Κλειδί που το είχαμε βαφτίσει Μυστικό Όνομα; Είχαμε πει τότε πως δεν αρκεί να βρούμε αυτό το κλειδί, αλλά να ξέρουμε και να το χρησιμοποιούμε.

Το Μυστικό μας Όνομα λοιπόν είναι Το Όνομα της ΑΟΥ μας. Όχι πως την βάφτισε ένας νουνός τελώντας κάποιο μυστήριο, ή αν θέλετε, ναι. Νουνός της είναι ο λογικός μας νους και την βάφτισε στο μυστήριο της κατανόησης. Διατυπώνοντας το διαφορετικά, το Μυστικό μας Όνομα είναι ένα Κλειδί Ιδιοτήτων. Αυτών των ιδιοτήτων που αντιπροσωπεύουν την Ατομική Ουσιαστική μας Ύπαρξη. Η κάθε ιδιότητα είναι και μια διαφορετική ενεργειακή ‘‘ποιότητα’’, έχει δηλαδή το δικό της ‘‘χρώμα’’ και δονείται στη δική της συχνότητα. Το Gestalt αυτών των ιδιοτήτων είναι η Ατομική Ουσιαστική μας Ύπαρξη.

Αν θέλουμε λοιπόν να εναρμονιστούμε μαζί της χρειάζεται να συντονιστούμε κι εμείς στην δική της συχνότητα και ένας τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι η χρήση του Μυστικού μας Ονόματος ως μάντρα. Τώρα για να είμαστε ακριβείς, την ίδια χρησιμότητα θα είχε και το φτου-σκουληκομυρμηγκότρυπα αν μπορούσαμε να το ταυτίσουμε με την ΑΟΥ μας. Όμως στην προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε το Μυστικό μας Όνομα έχουμε περάσει μέσα από διαδικασίες αναζήτησης και έχουμε αποκτήσει βιωματικές εμπειρίες τις οποίες ο συνειδητός νους χρησιμοποιεί συνειρμικά ως γέφυρα για να ανακαλέσει στην επιφάνεια την κρυμμένη γνώση.

Αφήνοντας αυτή τη γνώση να εκδηλωθεί χωρίς να την περνάμε μέσα από λογικά φίλτρα –και εδώ παίζει καταλυτικό ρόλο η δυνατότητα μας να σταματάμε τον εσωτερικό μας διάλογο- ο δονητικός τόνος της απαγγελίας του ονόματος-μάντρα αντιστοιχεί με αυτόν της ΑΟΥ μας, εδραιώνοντας έτσι μια συνεχή ροή ανταλλαγής κβαντικής πληροφορίας. Αυτό γίνεται αντιληπτό κατ’ αρχήν μέσα από ένα αίσθημα ζωτικότητας που σύμφωνα με τα όσα προαναφέραμε οφείλεται στη φύση των διαπλεγμένων κβαντικών μονάδων πληροφορίας που συμπεριφέρεται ως ενεργειακός πόρος.

Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί μας δίνει την αρχική ώθηση που είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε πιο πέρα. Είναι σαν τη φλόγα του σπίρτου που μας είναι απαραίτητη για να ανάψουμε μια μεγαλύτερη φωτιά.

Επόμενο κρίσιμο σημείο είναι η στιγμή παύσης της απαγγελίας. Όσο πιο έντονο είναι το σοκ τόσο πιο μακριά από «εδώ» και κατά συνέπεια τόσο πιο κοντά στον πυρήνα της ύπαρξης μας θα μας στείλει. Αρκεί να το αφήσουμε να συμβεί.

Κατά κάποιο τρόπο, χρησιμοποιούμε το Μυστικό μας Όνομα σαν όχημα που θα μας μεταφέρει στην ‘‘τοποθεσία’’ της Ουσιαστικής μας Ύπαρξης. ‘‘Πηδάμε’’ μαζί του σαν να ήταν μια σανίδα του σερφ, πάνω στη ράχη του κύματος της συχνότητας στην οποία δονείται εκείνη, με αποτέλεσμα να συντονιστούμε μαζί της. Με τον καιρό και επαναλαμβάνοντας συχνά αυτές τις επαφές αποκτούμε την ικανότητα να μπαίνουμε αυτόματα στην συχνότητα της ΑΟΥ μας απλά προφέροντας μόνη και μία φορά το Μυστικό μας Όνομα. Όσο συχνότερα συντονιζόμαστε μαζί της τόσο περισσότερο εδραιώνεται και η επικοινωνία μας, έως ότου σταθεροποιηθούμε πλήρως στη δική της συχνότητα. Το αποτέλεσμα είναι αντίστοιχο του Συνειδητού Ονειρέματος, μόνο που αντί να συνειδητοποιηθούμε μέσα στο όνειρο μας ονειρευόμαστε συνειδητά στην κατάσταση της εγρήγορσης.

Με την χρήση του Κλειδιού έχουμε πια ανοίξει από μέσα την Πύλη και είμαστε έτοιμοι να διαβούμε το κατώφλι. Να υλοποιήσουμε δηλαδή και στο φυσικό επίπεδο όλα εκείνα που πραγματικά είμαστε στο Ιδεατό. Σταθεροποιώντας το φυσικό μας σώμα στη νέα συχνότητα έχουμε την δυνατότητα να παραμείνουμε και από την άλλη πλευρά της Πύλης και να ‘‘λειτουργούμε’’ σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα. Έχουμε κατακτήσει την ατομική μας δύναμη και είμαστε πλέον σε θέση να χειριστούμε τους τρόπους με τους οποίους θα εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας. Όμως χρειάζεται συνεχής εγρήγορση και προσοχή γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος η Πύλη να ξανακλείσει.

Ίσως κάποτε καταφέρουμε την κατάλυση της, αφού πρωτίστως καταφέρουμε την μετουσίωση μας από ένα κλασικό ανθρώπινο πλάσμα σ’ ένα κβαντικό ενεργειακό ον με πλήρη συνείδηση. 

Ιδού λοιπόν το βουνό, ιδού και ο Μωάμεθ! Ή αν το προτιμάτε, οι γεωμέτρες και οι πεταλούδες… Αλλά μην ξεχνάτε πως για να γίνει αυτό χρειάζεται πρώτα να βγούμε από τα ‘‘κουκούλια’’ μας, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα μας!

Α! Και ΠΡΟΣΟΧΗ! Μακριά από τους Στρεβλούς Γεωμέτρες! Τώρα μη με ρωτήσετε τι ή πώς είναι αυτοί. Αν συναντήσετε κάποιον, πιστέψτε με, θα το καταλάβετε!

Σημείωση

Η εξέλιξη στην πορεία της έρευνας κατέδειξε ότι ο Ονειρευτής είναι το gestalt ενός ζεύγους Γεωμετρών και του ζεύγους των Ανθρώπινων εκδηλώσεων τους στο υλικό επίπεδο. Βρίσκεται δηλαδή σε υψηλότερη συχνότητα εκδήλωσης. Για όσους ενδιαφέρονται να συνεχίσουν την έρευνα παραπέρα, ενδεικτικά αναφέρω (χρησιμοποιώντας το Καμπαλιστικό Δέντρο της Ζωής)  πως αν οι Άνθρωποι ως υλικές οντότητες αντιστοιχούν στο Μαλκούτ, οι Γεωμέτρες τους αντιστοιχούν στο Γεσούντ και ο Ονειρευτής τους στο Τίφαρετ. 

ΕΝΘΕΤΟ

Απώτερες δομικές γεωμετρικές έννοιες στο χώρο της έμβιας ύλης. Παραδείγματα:

Γεωμετρία του σπειροειδούς (διπλή έλικα στο DNA, σπείρες σε όστρακα και άλλα ζώα, διάταξη ανθόφυλλων σε ορισμένα φυτά κλπ.)

Γεωμετρία της σφαίρας (κάποια κύτταρα, πυρήνας, υποκυτταρικά οργανίδια κλπ.)

Συμμετρία των ζωικών οργανισμών: Η μορφολογία των οργανισμών δείχνει ότι αυτοί μπορούν να καταταγούν σε ομάδες, καθεμιά με τη δική της χαρακτηριστική συμμετρία. Με αυτήν καθορίζεται η συμμετρική τοποθέτηση των τμημάτων του σώματος των οργανισμών στο χώρο σε γεωμετρικά σχήματα (π.χ. αμφίπλευρη συμμετρία)

Άλλη περίπτωση πιο εξειδικευμένη, είναι ο λόγος της περιφέρειας του κύκλου προς την διάμετρο, το γνωστό π = 3,141592… Το π είναι πανταχού παρών μέσα στη φύση όπως και στη γεωμετρία. Το συναντάμε στη φυσική, στη στατιστική, στην αστρονομία, τις τέχνες και φυσικά στη βιολογία (ροή υγρών σε αγγεία, διαφορά δυναμικού σε κυτταρικές μεμβράνες κλπ)

Άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι το γεωμετρικό πρόβλημα της χρυσής τομής, να διαιρεθεί δηλαδή μια ευθεία σε μέσο και άκρο λόγο. Ο λόγος της χρυσής τομής εμφανίζεται σε αναλογίες του ανθρωπίνου σώματος, στο τρόπο διάταξης των φύλλων στα φυτά κλπ. Ειδικά για τη διάταξη των φύλλων στα φυτά, σπουδαίο ρόλο παίζει η ακολουθία του Fibonacci που ισχύει εδώ. Παίρνοντας το λόγο ενός οποιουδήποτε όρου της ακολουθίας αυτής προς τον προηγούμενο του, βρίσκουμε τιμές οι οποίες προσεγγίζουν όλο και περισσότερο στο λόγο της χρυσής τομής.

(Απόσπασμα από την εργασία του Βιολόγου Μαρίνου Σπηλιόπουλου:

Γεωμετρία της Ζωντανής και μη Ζωντανής Ύλης.)

Πηγές

Εγκυκλοπαίδεια Επιστήμη & Ζωή

Βίβλος Αποκρυφισμού / Ε.Π Μπλαβάτσκυ / Κέδρος

Η κραυγή του Αετού / Theun Mares / Αρχέτυπο

Φως εκ των Ένδον / Πλάτωνας Δρακούλης / Ιδεοθέατρον

Θεοποιοί / Νταν Μπρίταιν / Locus 7

Η νέα επιστήμη της Κβαντικής Πληροφορίας / Michael A. Nielsen / Scientific American-Ιαν.  2004

Γεωμετρία της Ζωντανής και μη Ζωντανής Ύλης / Μ.Σπηλιόπουλος / Κόνιτσα 2002

Εσωτερικά Μονοπάτια © Ειρήνη Λεονάρδου

  

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ» Ιούνιος  2004