Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

"Μυστικό Όνομα"

  Ένα Κλειδί Δύναμης





Θα σας πρότεινα να καθίσετε αναπαυτικά, κάπου ήσυχα, και να χαλαρώσετε. Να διώξετε όλες τις εντάσεις από το σώμα και κάθε έγνοια από το μυαλό. Να ξελαφρώσετε μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό και να κλείσετε τα μάτια. Καλά εντάξει, μπορείτε να κάνατε όλα τα παραπάνω εκτός από το τελευταίο! Δεν θέλω να κοιμηθείτε, αλλά να ξυπνήσετε! Όλα αυτά, επειδή θα ‘‘μιλήσουμε’’ για μας, το γνήσιο βαθύτερο εμάς, και χρειαζόμαστε ειρήνη στο σώμα και γαλήνη στην ψυχή και στο νου. Θ’ ανοίξουμε τα εσωτερικά μας κανάλια και θ’ αφήσουμε να αναδυθεί ελεύθερο ό,τι καλύτερο περιέχουμε μέσα μας. Τον αγαπημένο αληθινό εαυτό μας. Τα παιδικά μας “όνειρα’’ και τις μνήμες της παιδικής ηλικίας. Τις μνήμες εκείνης της εποχής που γνωρίζαμε ακόμη καλά τον εαυτό μας. Τότε, πριν μας τον στερήσουν οι ‘‘μεγάλοι’’ και το κοινωνικό τους σύστημα. Ας είναι. Τίποτε, ποτέ δεν χάνεται. Απλώς αλλάζει. Κι εφόσον άλλαξε κάποτε, μπορεί και να ξαν’ αλλάξει.










Έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που παίζαμε στις γειτονιές με τους παιδικούς μας φίλους, μα υποθέτω πως όλοι μας θυμόμαστε εκείνες τις συναρπαστικές ώρες της ξεγνοιασιάς και της ‘‘περιπέτειας’’. Και είμαι βέβαιη πως όλοι συμμετείχαμε κάποτε σ’ ένα παιχνίδι ρόλων, σ’ εκείνη την αυθεντική, τόσο γνώριμη μορφή του. «Εγώ θα ήμουν η πριγκίπισσα!» έλεγα και ξάφνου, έτσι απλά, η Ειρήνη μεταμορφώνονταν. «Εγώ θα ήμουν  στρατηγός!» ανακοίνωνε κάποιος άλλος. «Κι εγώ ο βασιλιάς!» κάποιος τρίτος και ο κόσμος μας τριγύρω μεταμορφώνονταν κι αυτός.

Η παλιά εκκλησία γίνονταν το κάστρο μας. Το περίπτερο της γωνίας ο πύργος στο στρατόπεδο των εχθρών και ο περιπτεράς ο στρατιώτης που φύλαγε σκοπιά!

Και εκείνη η μαγική μεταμόρφωση μέσα στη ρευστή παιδική πραγματικότητα μας, είχε ξεκινήσει από την αλλαγή των ονομάτων μας. Από τη μια στιγμή στην άλλη είχαμε αποποιηθεί τον ρόλο της καθημερινής μας προσωπικότητας και κάνοντας χρήση της δύναμης των ονομάτων των αγαπημένων μας ηρώων είχαμε γίνει εκείνοι!

Έτσι και κατά την παιδική ηλικία της ανθρωπότητας, η ονοματοποιία στάθηκε μια από τις πλέον σημαντικές βάσεις για την δημιουργία των Γλωσσών στην προφορική αλλά και στην ιδεογραφική, κατ’ αρχήν, μορφή τους. Στηριζόμενη κυρίως στην αφαιρετική ικανότητα του νου, περιθωριοποιεί τα επιμέρους χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αντικειμένου ή του προσώπου και εστιάζει την αντίληψη στην επικρατέστερη ιδιότητα του.

Υπάρχουν αρκετές θεωρίες σχετικά με τα συμβολικά στοιχεία που περιέχει ένα όνομα, όπως παρομοιώσεις, αναλογίες, συνειρμικοί συσχετισμοί, ιδιότητες των γραμμάτων στην γραφική αλλά και στην προφορική μορφή τους. Για την τελευταία περίπτωση, της προφορικής μορφής των γραμμάτων, οικείο παράδειγμα είναι ο τρόπος της πηγαίας παρόρμησης μας όταν τα χρησιμοποιούμε απευθυνόμενοι σε παιδιά προνηπιακής ηλικίας. «Μη τζιζ!» λέμε στο μωρό που απλώνει το χέρι του στη φωτιά και ξέρουμε καλά πως τον συγκεκριμένο ήχο κάνει και μια μπριζόλα για παράδειγμα, όταν την ρίχνουμε στο τηγάνι.



Σύμφωνα με τα πορίσματα ερευνητών, τα ελληνικά ονόματα και εν γένει οι πρωτογέννητες  ελληνικές λέξεις, αποτελούνται από γράμματα ιδιοτήτων με το αρχικό γράμμα τους να έχει ιδιαίτερη εννοιολογική αξία, ενώ οι ίδιες αποτελούν μικρές συμπυκνωμένες προτάσεις ή συμπτυγμένα ξεχωριστά νοήματα. Αναλύοντας επομένως κάθε ουσιαστικό ή κύριο όνομα σύμφωνα με τα γράμματα που το αποτελούν, ανακαλύπτουμε ένα πλήθος κρυπτογραφημένων ιδιοτήτων που το χαρακτηρίζουν.



Ο John Locke δεν δέχεται πως υπάρχει φυσική σύνδεση μεταξύ ιδιαίτερων έναρθρων ήχων και ιδεών, θεωρώντας πως σε αυτή την περίπτωση θα υπήρχε μόνο μια γλώσσα για όλους τους ανθρώπους. Όμως ο Επίκουρος στην επιστολή του προς τον Ηρόδοτο αναφέρει ότι τα ονόματα των πραγμάτων δεν δόθηκαν εξαρχής συμβατικά, αλλά δημιουργήθηκαν από την ίδια τη φύση των ανθρώπων, που, ανάλογα με τη φυλή, τις ιδιαίτερες συγκινήσεις και τα εξωτερικά ερεθίσματα τους, απέδιδαν με εξίσου ιδιαίτερο τρόπο την ατμόσφαιρα της ψυχικής τους κατάστασης και της προσωπικής τους αντίληψης.

Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό είναι εμφανές σε όσους έμαθαν να μιλούν ταυτόχρονα σε δύο γλώσσες από την αρχή της ζωής τους, όμως είναι αρκετά κατανοητό σε όσους μιλούν και άλλες εκτός από την μητρική τους. Η ψυχολογία μας αλλάζει, παίρνοντας ένα διαφορετικό ‘‘χρώμα’’ και μας βάζει σ’ έναν αλλιώτικο τρόπο σκέψης.



Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής της ονοματοποιίας, είναι η δημιουργία εκείνων των επιθετικών προσδιορισμών που σήμερα αποκαλούμε Επίθετα ή Επώνυμα, αλλά έχουμε πάψει να αντιλαμβανόμαστε την κυριολεκτική έννοια τους. Έτσι, ο υποθετικός κύριος Θεόφιλος Χασάπης που είναι υλιστής στην ιδεολογία του και αποθηκάριος σε ένα πολυκατάστημα, στο επάγγελμα, είχε κάποτε ένα πρόγονο που οι θεοσεβούμενοι γονείς του τον είχαν βαφτίσει Θεόφιλο και που όταν μεγάλωσε έγινε ο χασάπης της κοινότητας.

Την ίδια ακριβώς διαδικασία χρησιμοποιούσαν και οι Αυτόχθονες της Αυστραλίας δίνοντας περιγραφικά κύρια ονόματα στα μέλη της φυλής, όπως η Αφέντρα του Ραψίματος, ο Κατασκευαστής των Εργαλείων, ο Μεγάλος Θεραπευτής κλπ. Είχαν όμως μια σημαντικότατη διαφορά στην φιλοσοφία τους. Ο ‘‘ιδιοκτήτης’’ του ονόματος, μπορούσε να το αλλάξει συγκαλώντας την συνέλευση της φυλής, κάθε φορά που ένοιωθε ότι αυτό δεν τον αντιπροσώπευε πλέον!



Αυτοί βέβαια οι επιθετικοί προσδιορισμοί αντιστοιχούν στα εξωτερικά και πασιφανή χαρακτηριστικά των ατόμων. Τι γίνεται όμως με εκείνες τις άλλες, τις εσωτερικές ιδιότητες, τα ‘‘ψυχικά χαρίσματα’’, που χαρακτηρίζουν τον καθένα μας και μας κάνουν να διαφέρουμε από όλους τους άλλους ανθρώπους καθιστώντας μας πλάσματα μοναδικά;

Σύμφωνα με την πλατωνική θεωρία των ιδεών όλα τα πρόσωπα και πράγματα έχουν ένα μοναδικό και αναλλοίωτο Όνομα, το οποίο εκφράζει την αληθινή, θεϊκή, φύση τους. Στον εσωτερισμό έγινε γνωστό ως το Μυστικό Όνομα.



Στην παράδοση των Τολτέκων, «Οι νάγαλ και οι γυναίκες νάγαλ, που είναι Τολτέκοι της Τρίτης Προσοχής, παίρνουν ένα τιμητικό όνομα από τους συντρόφους τους Τολτέκους που χρησιμεύει ως ο επίσημος τίτλος τους για όλες τις μετέπειτα ζωές τους. Αυτό το όνομα δηλώνει και την εκπαίδευση τους και τη γενεαλογία τους από τη στιγμή που τους δόθηκε ο βαθμός του Άτλαμαν.»



Για τον Αβραάμ Αμπουλάφια κάθε γράμμα ήταν από μόνο του ένα θείο όνομα. Ένα πρότυπο βάσει του οποίου διαμορφώνονται τα στοιχεία που αποτελούν τον κόσμο. Μια θεωρία που έχει τις ρίζες της στην αρχαία Αίγυπτο και την ιδέα περί των Λέξεων ή Ονομάτων Δύναμης.

Οι Αιγύπτιοι πίστευαν πως κάθε Όνομα Δύναμης εμπεριείχε την ουσιαστική υπόσταση του Θεού στον οποίο αναφερόταν, αλλά αυτό ίσχυε και για τα ανθρώπινα όντα.



Η ύπαρξη, της ίδιας ιδέας, σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς ανά την υφήλιο υποδεικνύει πως πρόκειται για αρχέτυπο που αναδύεται στην συνειδητή μας νόηση και αναζητά τρόπους να εκφραστεί. Οι ήχοι της φύσης γίνονται ηχοφθόγγοι και παίρνουν την πρώτη τους εικονο-νοηματική μορφή στα ιερογλυφικά και στα ιδεογράμματα και οι συνειδησιακές καταστάσεις βρίσκουν διέξοδο μέσα από τα γραπτά σύμβολα που διατυπώνουν στο επίπεδο της ύλης αυτό που υπάρχει αφ’ εαυτού στο επίπεδο του πνεύματος.



Αν λοιπόν το ονοματεπώνυμο μας προσδιορίζει, έστω, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που είναι εμφανή σε όλους, το Μυστικό Όνομα μας  συμβολίζει την εσωτερική, ουσιαστική μας υπόσταση, το πραγματικό μας ΕΙΝΑΙ. Εκείνη την ‘‘ποιότητα’’ της ύπαρξης μας που νοιώθουμε διαισθητικά και που μόνο μέσα από την σιωπηλή ενδοσκόπηση μπορούμε να ανακαλύψουμε.

Εδώ είναι πλέον απαραίτητο να περάσουμε από την θεωρία στην πράξη. Όση γνώση κι αν έχουμε αποκομίσει μελετώντας, είναι στείρα και άχρηστη αν δεν συνοδεύεται από την Γνώση του Εαυτού και αυτή αποκτάται μόνο μέσα από βιώματα και αυτοπαρατήρηση. Αν η γνώση είναι δύναμη, η αυτογνωσία είναι η ατομική μας δύναμη.



Στο σημείο αυτό θα ήταν καλό να διευκρινίσουμε πως στον δρόμο προς την αυτοανακάλυψη, δεν πρέπει να συγχέουμε την προσωπικότητα –το φαίνεσθαι- με την ατομικότητα –το είναι.

Ωστόσο ας θεωρήσουμε  πως έχουμε ήδη ξεκινήσει και πως είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε.  Πως φτάσαμε στην ‘‘πύλη’’ της αυτογνωσίας και πως χρειαζόμαστε το Κλειδί για να την ανοίξουμε και να διαβούμε το πολυθρύλητο κατώφλι. Και μιας και είναι μια πύλη ‘‘μαγική’’, έχει περισσότερα από ένα κλειδιά. Και ένα από αυτά είναι το Μυστικό μας Όνομα!



Όμως δεν φτάνει να βρούμε το κλειδί. Πρέπει να ξέρουμε και πως χρησιμοποιείται! Αλλά το πλέον παράδοξο της ιστορίας είναι πως το κλειδί που ψάχνουμε, βρίσκεται πίσω από την κλειστή πύλη! Για σκεφτείτε όμως, να μπορούσαμε να ‘‘κρυφοκοιτάξουμε’’ πίσω από την πύλη χωρίς καν να την ανοίξουμε!

Ας το θέσουμε αλλιώς. Αν θεωρήσουμε πως ο γνωστός μας κλασικός κόσμος είναι αυτός που αντιστοιχεί στην πλευρά της κλειστής πύλης στην οποία βρισκόμαστε τώρα, η άλλη πλευρά, εκεί που είναι κρυμμένο το Κλειδί, αντιστοιχεί σ’ εκείνον των απειροελάχιστων ενεργειακών ‘‘σωματιδίων’’ που η επιστήμη της Φυσικής αποκαλεί κβαντικό κόσμο.



Το ανθρώπινο βιομαγνητικό πεδίο, που ως πεδίο ανήκει στον κβαντικό κόσμο, φυσικά και αναπόφευκτα αλληλεπιδρά με κάθε άλλο πεδίο που υφίσταται γύρω του. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει μια συνεχής ανταλλαγή πληροφορίας ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον κλασικό όπως τον αντιλαμβανόμαστε και τον κβαντικό των υποατομικών σωματιδίων, που στην ουσία είναι η βάση της δομής του κλασικού.

Οι τελευταίες εξελίξεις της επιστήμης της κβαντικής πληροφορίας ανάγκασαν τους κλασικούς επιστήμονες να παραδεχθούν και να δεχθούν ένα γεγονός που ήταν πάντα γνωστό στους μεταφυσικούς κύκλους κάτω από διαφορετική ορολογία. Αυτό της άμεσης επικοινωνίας ανάμεσα στα ‘‘σωματίδια’’ όλων των κβαντισμένων πεδίων,  άρα και των βιοπεδίων, ακόμη και αν αυτά βρίσκονται απείρως απομακρυσμένα. Αυτή η ιδιότητα των συνδυασμένων q-bit (κβαντικές μονάδες πληροφορίας) ονομάστηκε κατάσταση κβαντικής διαπλοκής.

«Το 1992 ο Charles H. Bennett της IBM και ο Stephen Wiesner του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ

έδειξαν ότι η διαπλοκή μπορεί να φανεί χρήσιμη στην αποστολή κλασικής (η υπογράμμιση δική μου) πληροφορίας από τη μια θέση στην άλλη…»



Να λοιπόν που όμως μας λέει η μεταφυσική και μας αποδεικνύει η κβαντική φυσική, μπορούμε να ‘‘κρυφοκοιτάξουμε’’ πίσω από την κλειστή πύλη και να ψάξουμε για να το κρυμμένο Κλειδί. Εννοείται βέβαια πως όλα αυτά σημαίνουν ατομική και επίμονη προσπάθεια γιατί, όπως λέει και η παροιμία, αν δεν βραχείς ψάρια δεν τρως!  

Μια καλή αρχή για την επίτευξη αυτής της προσπάθειας είναι να εξασκηθούμε στον Υπερβατικό Διαλογισμό. Θα μας βοηθήσει, μεταξύ των άλλων, να επιτύχουμε το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου, κάτι που αποτελεί καθοριστικότατο βήμα στην περαιτέρω πορεία μας.



Έστω ας υποθέσουμε πως περάσαμε με επιτυχία την ‘‘εκπαίδευση’’ και αποκτήσαμε την ικανότητα να κρυφοκοιτάζουμε πίσω από την κλειστή πύλη κατά βούληση. Αρχίζουμε λοιπόν να ερευνούμε για το κλειδί. Πώς όμως είναι; Με τι μοιάζει αυτό το κλειδί; Σίγουρα δεν είναι ένα κοινό κλειδί πόρτας και εύχομαι, ούτε ένα για… λασκαρισμένες βίδες!

Είναι ένα  Κλειδί Ιδιοτήτων! Και επειδή βρίσκεται σ’ εκείνη τη πλευρά της πύλης που οδηγεί στον ουσιαστικό εαυτό, είναι το Κλειδί των αυθεντικών, ατόφιων ιδιοτήτων μας και όχι των επίπλαστων κοινωνικών διαμορφώσεων που έχουμε υποστεί κατά την διάρκεια της ζωής μας. Είναι η ουσιαστική δομή της Ατομικής μας Ύπαρξης.

Σ’ εκείνη την άλλη πλευρά το Κλειδί είναι αυτό που είναι και λειτουργεί μια χαρά χωρίς να χρειάζεται κανένα προσδιορισμό, κανένα όνομα. Όμως εμείς είμαστε ακόμη από εδώ και δεν μας αρκεί πλέον απλώς να κρυφοκοιτάζουμε. Θέλουμε να το φέρουμε πίσω μαζί μας, για να μπορέσουμε να ανοίξουμε την κλειστή πύλη και να την περάσουμε.



Με άλλα λόγια πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε την γνώση που κοινωνήσαμε στην άλλη πλευρά και να την μεταφράσουμε σε κατανοητούς για την λογική μας όρους. Πώς όμως επιτυγχάνεται αυτό;

Όπως πιθανόν ξέρετε, η γραμμική, λεκτική επικοινωνία ισχύει μόνο στον κλασσικό κόσμο. Εκεί, πέρα από το κατώφλι, υφίσταται και λειτουργεί η διακίνηση των πληροφοριών ως καθαρές ενέργειες που ‘‘χρωματίζονται’’ ανάλογα με την συχνότητα την οποία αντιπροσωπεύουν και γίνονται αισθητές από εμάς ως διάφορες ‘‘ποιότητες’’ ενέργειας. Η κάθε ενεργειακή ποιότητα στον κβαντικό κόσμο, είναι το ‘‘προσχέδιο’’  μιας ιδιότητας στον κλασσικό.            

Ο συνειδητός νους καταγράφει αυτές τις διάφορες ποιότητες ως αισθητήριες εικόνες και έτσι έχουμε πλέον την δυνατότητα να τις αντιληφθούμε και να τις συγκρατήσουμε και εγκεφαλικά.



Σε πρακτικό τώρα επίπεδο, εστιάζουμε κατ’ αρχήν την προσοχή μας στον επιθυμητό στόχο. Εν προκειμένω στην εύρεση του  Μυστικού μας Ονόματος. Ή διαφορετικά, δηλώνουμε την πρόθεση μας να μας γίνει γνωστό.

Στην συνέχεια και παραμένοντας σε εγρήγορση, ‘‘εισερχόμαστε’’ στην κατάσταση του κβαντικού κενού. Πιο αναλυτικά, είναι η κατάσταση εκείνη που μέσω της εξάσκησης του διαλογισμού έχουμε μάθει να σταματάμε τον εσωτερικό μας διάλογο και να αποκτάμε πρόσβαση σ’ εκείνο το εν δυνάμει επίπεδο που περικλείει στην κυριολεξία τα πάντα. Το επίπεδο εκείνο από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε οποιαδήποτε γνώση έχουμε την δυνατότητα, από άποψη φυσιολογίας κατ’ αρχήν, να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε.

Η αισθητήρια εικόνα, μια εικόνα δηλαδή που γίνεται αντιληπτή με την εσωτερική όραση και συνοδεύεται από συναισθητικές πληροφορίες, θα μας μεταφέρει το μήνυμα που περιμένουμε.



Μην απογοητευθείτε αν δεν έχετε απάντηση αμέσως, ή με την πρώτη προσπάθεια. Επιμείνετε στην πρόθεση σας και παραμείνετε γενικά ενεργοποιημένοι σε εγρήγορση διότι υπάρχει περίπτωση η απάντηση να έρθει σε ανύποπτο χρόνο, ακόμη και αν ασχολείσθε με οτιδήποτε άλλο. Όταν όμως έρθει θα ξέρετε με κάθε βεβαιότητα ότι ήταν αυτή!

Θα μπορούσα να σας δώσω ένα παράδειγμα αλλά έτσι θα έβαζα σε στενά καλούπια κάτι που από τη φύση του είναι και πρέπει να παραμείνει ρευστό. Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μετά τη λήψη της πληροφορίας έρχεται η σειρά της ερμηνείας της.

Αυτόματα, ο γραμμικός λογικός νους, θα μεταφράσει την συμβολική αισθητήρια εικόνα σε μία ή περισσότερες λέξεις. Το πια από αυτές αντιπροσωπεύει ή παραπέμπει στο Μυστικό μας Όνομα είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και το αντιλαμβανόμαστε κυρίως με την διαίσθηση και την εσωτερική μας γνώση. Και επισημαίνω και πάλι πως πρέπει η διαδικασία να είναι όσο το δυνατόν ρευστότερη ώστε να αποφύγουμε εκλογικεύσεις που στηρίζονται στις κοινωνικές μας διαμορφώσεις.



Έπεται η αποκωδικοποίηση των γραμμάτων που αποτελούν το Μυστικό Όνομα σύμφωνα με τις ιδιότητες που αυτά αντιπροσωπεύουν.* Αν όλα έχουν πάει καλά, η αποκωδικοποίηση αυτή θα επαληθεύσει και θα συγκεκριμενοποιήσει εκείνες τις αυθεντικές ιδιότητες της Ουσιαστικής μας Ύπαρξης που είχαμε αισθητά αντιληφθεί κατά την αρχή της διαδικασίας. Το τι σημαίνουν αυτές οι ιδιότητες και πως μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε είναι ένα άλλο θέμα που ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να το αναπτύξουμε σε επόμενο άρθρο.

Ωστόσο, η εύρεση του Μυστικού Ονόματος μας, αν και αυτό αποτελεί από μόνο του ένα Κλειδί Δύναμης, μας έδωσε το ωραίο ταξίδι, το γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώση…Είμαστε τώρα λίγο πιο σοφοί, για να εκτιμήσουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν γύρω και κυρίως, μέσα μας. Για να μπορέσουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας και την δράση μας σε αυτές και να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Πηγές

Το Λεξικό των Συμβόλων / J. E. Cirlot /Κονιδάρης
Η Μαγική Γλώσσα / Γιάννης Μπαλής / Πελασγός
*Η Πρωτογενεσι της Ελληνικης Γλωσσης / Ελ. Ακτουδιανάκης / Δίον

Η Αναζήτηση της Τέλειας Γλώσσας / Umberto Eco / Ελληνικά Γράμματα
Το Μήνυμα / Marlo Morgan / Διόπτρα
Η νέα επιστήμη της Κβαντικής Πληροφορίας / Michael A. Nielsen / Scientific American-Ιαν.  2004
Υπερσυνείδηση-Ένας οδηγός διαλογισμού / Τζ. Ντόναλντ Γουόλτερς / Κέδρος
Η Γνώση του Δράκοντα / Theun Mares / Αρχέτυπο

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ» Μάιος 2004

Εσωτερικά Μονοπάτια © Ειρήνη Λεονάρδου

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: