" Κατάλυση Ρόλων "

 

 

“The End” 

…ή πώς να γίνετε «επαγγελματίες» ηθοποιοί!

Και τώρα, ας μιλήσουμε για ρόλους. Αυτούς τους ρόλους που μας δόθηκαν στην διανομή του μεγάλου θιάσου του Κόσμου.  Όσο για το “The End”…  αυτό, αφορά το τέλος του ερασιτεχνισμού. Παίζουμε που παίζουμε, τουλάχιστον ας το κάνουμε με επαγγελματισμό.

Θα μπορούσε να αφορά και το τέλος της Συμπαντικής παράστασης, όμως ένας σωστός ηθοποιός δεν μένει ποτέ άνεργος! Όλο και κάποια καινούργια Πραγματικότητα, συγνώμη, παράσταση ήθελα να πω, θα κάνει πρεμιέρα σε κάποια συνοικία του Κόσμου και πού ξέρετε; Ίσως σ’ αυτή να έχουμε την ευκαιρία να επιδείξουμε και το σκηνοθετικό μας ταλέντο. Γι αυτό ας μην αρχίσουμε τα …δράματα και τα κλάματα, απλά ας προετοιμαστούμε για την «δραματική» σχολή.

Βέβαια η συγκεκριμένη δραματική σχολή είναι κάπως ιδιάζουσα καθώς οι υποψήφιοι ηθοποιοί είμαστε διαφόρων ηλικιών, μόρφωσης, κουλτούρας, καταγωγής κλπ. Έχουμε όμως ένα κοινό στοιχείο, αυτό του ότι είμαστε ήδη έμπειροι ηθοποιοί, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουμε.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρώτο μας «μάθημα». Να συνειδητοποιήσουμε ότι παίζουμε και να ανακαλύψουμε τους ρόλους μας. Γιατί, όπως θα διαπιστώσετε, μας έχουν απονεμηθεί πολλοί ρόλοι.

Ας κλείσει λοιπόν η αυλαία κι ας αποσυρθούμε για λίγο στα παρασκήνια. Εκεί όπου οι μάσκες βγαίνουν και οι ρόλοι αποκτούν την θεωρητική τους διάσταση.

Και ας πάρουμε έναν από εμάς για παράδειγμα. Τον κύριο Τάδε. Άριστος ηθοποιός και με αρκετούς κύριους ρόλους! Υποδύεται τον γιο, τον αδερφό, τον εραστή, τον σύζυγο, τον πατέρα, τον επιστήμονα, τον επαγγελματία, τον συνάδελφο, τον γείτονα, τον οδηγό –αυτός κι αν είναι ρόλος– τον ανιψιό, τον εξάδελφο, τον θείο, τον κουμπάρο, τον φίλο και τον απλό γνωστό, τον ερασιτέχνη αθλητή… Παράλληλα «παίζει» και μικρορόλους όπως του αγοραστή, του πελάτη, του επαγγελματία ταξιδιώτη, του τουρίστα, ενίοτε του κηπουρού και πάει λέγοντας.

Όμως ποιος είναι ο κύριος Τάδε χωρίς τους ρόλους του; Καλή ερώτηση όμως -ΑΟΥού- ανήκει σε άλλο κεφάλαιο. Υποθέτουμε πως ο κύριος Τάδε το έχει διαβάσει κι έχει εμβαθύνει στο θέμα… και στον εαυτό του! Ξέρει ποιος ουσιαστικά είναι και έχει αντιληφθεί πως ο βαθύτερος εαυτός του βρίσκεται «αλλού» και όχι πάντως στους ρόλους όπου έχουν οδηγήσει το πρόσωπο του οι κοινωνικές διαμορφώσεις και οι συνθήκες. Βρίσκεται πίσω από την μάσκα. Δεν είναι η μάσκα.

Ως γνήσιοι αμφισβητίες λοιπόν, όταν οι άλλοι φορούν τις μάσκες της «αποκριάς» πάνω σ’ αυτές της καθημερινότητας, εμείς ας βγάλουμε ΟΛΕΣ τις δικές μας! Άλλο όμως να το λες, κι άλλο να το κάνεις! Και πώς το κάνεις;

Αυτή τη φορά χρειάζεται να μπούμε στα χωράφια της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης και μην αρχίσετε να ρωτάτε αν θα χρειαστούμε τα αντίστοιχα πτυχία για να το κάνουμε. Αν έχετε έστω και την ελάχιστη ιδέα από ψυχαναλυτές, θα ξέρετε πως μόνοι σας τα λέτε, μόνοι σας τα αναλύετε!

Εκείνο που παίζει τον καθοριστικό ρόλο είναι η παρατήρηση-παραφύλαξη του εαυτού και των αντιδράσεων μας και οι εύστοχες ερωτήσεις την κατάλληλη στιγμή. Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό που σκοπεύουμε να κάνουμε δεν είναι αυτό ακριβώς που θα λέγαμε ψυχανάλυση. Και θεωρώ πως ο καθένας που έχει φτάσει στο εξελικτικό σημείο να μπει αυτοβούλως σ’ αυτή τη διαδικασία, αργά ή γρήγορα θα είναι σε θέση να βρίσκει την σωστή ερώτηση στη σωστή στιγμή. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά σ’ αυτά τα «χωράφια» πριν αρχίσουμε να τα «καλλιεργούμε».

Σε γενικές γραμμές διαχωρίζουμε την Συνείδηση –που ορίζεται από τους ψυχολόγους ως το κέντρο των ψυχικών λειτουργιών– σε  Συνειδητό και Ασυνείδητο.

Το Συνειδητό είναι η στιγμιαία, γενικότερη, «προσλαμβάνουσα» συνείδηση, που συνοδεύει τα γεγονότα του βιώματος. Πρόκειται για μια συνεχή διαδικασία της συνειδητοποιήσεως, η πορεία της οποίας καθορίζεται από την εναλλαγή των εξωτερικών θέσεων στη ζωή και εσωτερικών καταστάσεων. Έτσι διαφοροποιούμε το Συνειδητό σε «αντικειμενικό» και «υποκειμενικό».

Σε ατομικό επίπεδο η αντικειμενική όψη του Συνειδητού είναι αυτή που αποδέχεται την κατά συνθήκη κοινή πραγματικότητα και με την οποία «λειτουργούμε» ως κοινωνικά ανθρώπινα όντα στην καθημερινότητα μας.

Η υποκειμενική όψη από την άλλη είναι μεν «τμήμα» του Συνειδητού μας, αλλά βρίσκεται «πίσω» από την αντικειμενική. Είναι το «φίλτρο» που έχουμε αναπτύξει σύμφωνα με τις ιδιαίτερες πεποιθήσεις του στενότερου κοινωνικού κύκλου, αλλά και με τα καθαρά προσωπικά βιώματα και «πιστεύω». 

Το υποκειμενικό, ως φίλτρο, είναι σαν ένας μηχανισμός ο οποίος επιμελείται όλων αυτών τα οποία θεωρεί ασήμαντα ή αντίθετα με τις αποδεκτές πεποιθήσεις της κοινωνικής διαμόρφωσης, οι οποίες όμως έχουν ήδη αποθηκευτεί σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο. Μέρος αυτού του μηχανισμού είναι να αποτρέψει την υπερφόρτωση του νου με περισσότερες πληροφορίες από αυτές που μπορεί να διαχειριστεί. Απορρίπτει κάθε πληροφορία η οποία δεν συνάδει με τα καθιερωμένα πρότυπα πεποιθήσεων, ούτως ώστε αυτή, να μην περάσει στο αντικειμενικό Συνειδητό όπου μπορεί και να ενεργήσει. Λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν ένα είδος τράπεζας πληροφοριών, τις οποίες όμως κάτω από συγκεκριμένο τρόπο επίγνωσης μπορούμε να αντλήσουμε εσκεμμένα.

Το Ασυνείδητο από την άλλη είναι το κατώτερο στρώμα της Συνείδησης στο οποίο κατασταλάζουν όλες οι προηγούμενες εμπειρίες και, κατά τον Φρόιντ, είναι μια απέραντη «δεξαμενή» από την οποία οι εμπειρίες ανεβαίνουν πολλές φορές στο προσκήνιο του Συνειδητού με την ευκαιρία κάποιας άλλης εμπειρίας σύγχρονης, που συγγενεύει δηλαδή κατά κάποιο τρόπο μαζί τους. Το διαχωρίζουμε δε σε «υποσυνείδητο», « ψυχοειδές ασυνείδητο»  και «υπερσυνείδητο».

Το υποσυνείδητο είναι η όψη που αντιπροσωπεύει οτιδήποτε που δεν έχει φθάσει στο συνειδητό είτε επειδή λόγω φυσιολογίας –περιορισμένη δυνατότητα αντίληψης των αισθητηρίων οργάνων ή ανυπαρξία προσλαμβανόντων δεδομένων– δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, είτε διότι έχει «κοπεί» από την λογοκρισία του υποκειμενικού φίλτρου.

Το ψυχοειδές ασυνείδητο (όρος που εισήγαγε ο Γιούνγκ) αναφέρεται στο πιο θεμελιακό επίπεδο του ασυνείδητου και διαμορφώνεται από, ενώ παράλληλα γεφυρώνει, τον ψυχολογικό και σωματικό κόσμο. Πιο απλά, είναι υπεύθυνο για τις βασικές σωματικές λειτουργίες και για το πώς αυτές επηρεάζονται από την ψυχολογική μας κατάσταση και το αντίστροφο. Επίσης, αποτελεί το κοινό πεδίο πραγματικότητας ανάμεσα στο ατομικό μας Συνειδητό και το Υπερσυνείδητο μας και ως εκ τούτου, το επίπεδο συνάντησης της βαθύτερης ατομικότητας μας με αυτές όλων των άλλων Υπάρξεων (το γνωστό Συλλογικό Ασυνείδητο του Γιούνγκ).   

Τέλος, ως υπερσυνείδητο, χαρακτηρίζουμε εκείνη την εσώτερη όψη της Ύπαρξης μας που βρίσκεται σε θέση παρέκτασης, σε σχέση με τις υπόλοιπες όψεις της Συνείδησης και επομένως έχει την δυνατότητα μιας υπέρ αντιληπτικής  ικανότητας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, έχουμε πέντε διαφορετικά «τμήματα» της Συνείδησης, με τα οποία καλούμαστε να εργαστούμε. Δηλαδή, πέντε «στρώματα» μάσκας, για κάθε ρόλο από τον οποίο θέλουμε να αποστασιοποιηθούμε. Αλλά καιρός ν’ αρχίσουμε την αφαίρεση!

Και βέβαια το πιο απλό και φυσικό είναι να ξεκινήσουμε από την Αντικειμενική Όψη του Συνειδητού.

Πρωτίστως χρειάζεται να επιλέξουμε μέσα από την ανάμικτη αφθονία, του υπαρξιακού χάους και της τάξης μας , ποιος είναι ο ανεπιθύμητος ρόλος. Όμως, αν θέλουμε να έχουμε σταθερά αποτελέσματα από όλη αυτή τη διαδικασία, η αποβολή όσων αντιπροσωπεύει το ανεπιθύμητο πρέπει να γίνει με σύνεση. Δεν προτιθέμεθα να αποποιηθούμε τις ευθύνες του κάθε ρόλου, αλλά να διαχωρίσουμε εμάς από αυτόν. Αλλά όμως, όταν θα έρθει η ώρα να αποποιηθούμε τον ίδιο το ρόλο, τότε χρειάζεται να αναλάβουμε και την ευθύνη αυτής μας της επιλογής.

Το να πούμε λοιπόν ευθέως στο αφεντικό μας ότι δεν σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να είμαστε ο «μπιμπ» που ήξερε, το πιθανότερο που θα καταφέρουμε είναι η απόλυση μας.

Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι η αναγνώριση από μέρους μας αυτού του ρόλου και των λόγων που μας οδηγούν στην ερμηνεία του. Αν αποφασίσουμε πως μας εξυπηρετεί μπορούμε να τον κρατήσουμε εν γνώσει μας πλέον και μάλιστα ερμηνεύοντας τον όσο γίνεται πιο άψογα. Αν πάλι μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και μόνο με την ιδέα, δεν έχουμε παρά να τον αποποιηθούμε με σταθερότητα, κατ’ αρχήν μέσα μας, και εν συνεχεία αλλάζοντας την συμπεριφορά μας. Όπως και να ‘χει, το σημαντικό είναι να θυμόμαστε πάντα να βγάζουμε το κουστούμι του κάθε ρόλου, όταν κατεβαίνουμε από την αντίστοιχη «θεατρική» σκηνή.

Αλλά βέβαια για να καταφέρουμε να επιτύχουμε όλα αυτά απαιτείται μια απαραίτητη προϋπόθεση και αυτή είναι η Ρευστότητα! Αν είμαστε «κολλημένοι» στα παλιά πρότυπα και τις πεποιθήσεις μας, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Μόνο γινόμενοι ρευστοί και επιλέγοντας με άψογο πνεύμα το ανεπιθύμητο, μπορούμε να προχωρήσουμε στην συνετή αποβολή του και επομένως και στο «θάνατο του ήρωα» τον ρόλο του οποίου υποδυόμασταν μέχρι τώρα.

Ας δούμε όμως τι σημαίνουν όλα αυτά για τον λογοκριτή μας, την Υποκειμενική Όψη του Συνειδητού και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις όποιες αντιδράσεις του.

Εδώ η ρευστότητα, μας είναι διπλά απαραίτητη. Βλέπετε, το «κόλλημα» είναι η ειδικότητα του υποκειμενικού. Ωστόσο αυτή η ρευστότητα είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στην πράξη και στην καθημερινή μας ζωή και όχι να παραμείνει ένα ψυχοδιανοητικό θεώρημα.

Η κοινωνική μας εκπαίδευση και οι επακόλουθες συνέπειες δεν μας επιτρέπουν να δείρουμε τον στριμμένο γείτονα μας, για παράδειγμα. Αλλά αν καταφέρουμε να τον κάνουμε να μετακομίσει επειδή το εγκάρδιο χαμόγελο μας και η επιτηδευμένα τέλεια αντιμετώπιση του είναι πέρα από την κατανόηση και τις αντοχές του, θα έχουμε κερδίσει εκτός από την ησυχία μας και ένα «καινούργιο» ζευγάρι μάτια.

Χρειάζεται επομένως να είμαστε άψογοι στη συμπεριφορά μας απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας, ώστε να επιτύχουμε την ελευθερία από τις κοινωνικές διαμορφώσεις μας και συνεπώς την επιθυμητή αλλαγή τής μέχρι τώρα οπτικής από την οποία βλέπαμε τα πράγματα. Είναι σαν να ανάβει ένα μαγικό φως μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και να μπορούμε να αντιληφθούμε και άλλες εκδοχές αντιμετώπισης των καταστάσεων της ζωής μας, αποκτώντας μια ενεργή δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο.  Είναι ίσως αυτό το «στρώμα» της μάσκας που θα μας δυσκολέψει περισσότερο στην αφαίρεση του, καθώς είναι το πλέον ισχυρό και συμπυκνωμένο.

Όμως! Μέχρι στιγμής δεν κάναμε παρά μονάχα μερικές «απλωτές» στη επιφάνεια. Επιδείξαμε τις ικανότητες μας στην κολύμβηση, αλλά τώρα φορέστε αναπνευστήρα –και αν χρησιμοποιήσετε και τα βατραχοπέδιλα σας ακόμη καλύτερα– γιατί θ’ αρχίσουμε την διερεύνηση του βυθού, καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με την άλλη πλευρά μας, αυτή του Ασυνείδητου.

Υποσυνείδητο λοιπόν και κρυμμένοι θησαυροί. Και όπως αναφέραμε ήδη, στο υποσυνείδητο αποθηκεύονται όλα όσα η υποκειμενική λογοκρισία κρίνει ως μη αποδεκτά. Ανάμεσα σ’ αυτά βρίσκονται και οι ατομικές μας ιδιότητες που δεν συνάδουν με τις κοινωνικές επιταγές, όπως ταλέντα και τάσεις που θεωρούνται άχρηστα και μη παραγωγικά.

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αυτού του εγκλωβισμού που έχουμε υποστεί, και τον οποίο κατά τραγικό τρόπο υποβάλουμε και στα παιδιά που έπονται από εμάς, είναι η στέρηση του δικαιώματος της έκφρασης της ελεύθερης Φαντασίας. Ακόμη και οι φανταστικές ιδέες που οδήγησαν σε καθοριστικά εξελικτικά άλματα του ανθρώπινου είδους, αρχικά χλευάστηκαν και κυνηγήθηκαν έως και δια ροπάλου. Και μη νομίζετε πως, επειδή σήμερα αναγνωρίζουμε αυτό το γεγονός, έχουμε ξεπεράσει και το φράγμα αυτής της νοοτροπίας! Πολύ απλά, το κυνηγητό, γίνεται συγκαλυμμένα και πιο έντεχνα! 

Εξακολουθούμε επομένως να βρισκόμαστε κάτω από ποικίλους εξασθενητικούς περιορισμούς που επιβάλλονται από τις κοινωνικές διαμορφώσεις τις οποίες έχουμε υποστεί και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε υποσυνείδητο επίπεδο. Ευτυχώς, όταν αντιληφθούμε την παγίδα, έχουμε και τον τρόπο να την ανατρέψουμε. Εργαλεία μας σ’ αυτό το εγχείρημα είναι τέσσερις εκφράσεις της ουσιαστικής, έμφυτης, συνείδησης μας. Εκείνης δηλαδή της όψης της Συνείδησης που πηγάζει από την Μια Πρωταρχική Δύναμη (Πηγή, Θεό, Πρώτο Κινούν, Μεγάλο Πνεύμα, ή όπως αλλιώς προτιμάτε) και που ακριβώς γι αυτό βρίσκεται πάνω και πέρα από κάθε κοινωνική διαμόρφωση. Αυτές οι εκφράσεις της είναι η νηφαλιότητα, η ισχύς, το αίσθημα και η γαλούχηση.

Η νηφαλιότητα είναι εκείνη που θα μας δώσει την απαραίτητη συναισθηματική αποστασιοποίηση χάρη στην οποία θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε καθαρά πού ακριβώς βρίσκεται η κάθε παγίδα μέσα μας και πώς μας κρατά καθηλωμένους.

Η ισχύς εδώ νοείται ως εκείνη η ήρεμη και αμετακίνητη δύναμη της γνώσης του πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν οι εντάσεις της ζωής. Είναι εκείνη που θα μας κρατήσει γερά στα πόδια μας, ώστε να αντεπεξέλθουμε με επιμονή σε κάθε ανατρεπτική δυσκολία –εσωτερική ή εξωτερική–  που θα συναντήσουμε στην διάρκεια του εγχειρήματος μας. Η λέξη ‘‘αυτοπεποίθηση’’ είναι μια αμυδρή αντανάκλαση αυτής της ισχύος. 

Το αίσθημα είναι η άμεση εσωτερική γνώση που θα μας κατευθύνει στην σωστή κάθε φορά επιλογή, βάση της οποίας θα κινηθούμε στη συνέχεια και είναι το κλειδί της επικοινωνίας ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο μας.

Ως γαλούχηση, νοείται η συνεχής τροφοδότηση του όλου εγχειρήματος με την αμέριστη προσοχή μας. Η επικέντρωση μας επί του στόχου.

Μετά από όλη αυτή την εργασία με το υποσυνείδητο μας, το πρώτο εμφανές αποτέλεσμα είναι η επακόλουθη αλλαγή στην εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας. Και όταν αυτή την εικόνα την προβάλλουμε τελικά προς τα έξω, έχουμε και την αφαίρεση ακόμη ενός στρώματος της μάσκας, τον εξοστρακισμό ακόμη ενός τμήματος του όποιου ρόλου.

Τώρα, αν είστε έτοιμοι, ήρθε η ώρα να ενδυθούμε στολές κατάδυσης και μη ξεχάσετε τις φιάλες οξυγόνου. Ψυχοειδές ασυνείδητο και η μεγάλη βουτιά! Να θυμίσω κατ’ αρχήν πως αποτελεί τον διαχειριστή όλων των ασυνείδητων σωματικών λειτουργιών, αλλά και το κοινό πεδίο πραγματικότητας ανάμεσα στο ατομικό μας Συνειδητό και το Υπερσυνείδητο μας. Τον Συνειδησιακό Τόπο όπου έρχονται σε άμεση επαφή αυτές οι δυο εσωτερικές μας όψεις.

Κατ’ αυτή την έννοια είναι επομένως η «έδρα» συνεργασίας ανάμεσα σ’ εμάς ως όντα με αντικειμενική συνειδητότητα και σ’ εμάς ως όντα Εσωτερικά. Το ψυχοειδές ασυνείδητο επικοινωνεί με τις δυο όψεις του Συνειδητού μας δια μέσου της γλώσσας του σώματος για το μεν αντικειμενικό, με τις παθολογικές σωματοποιήσεις δε για το υποκειμενικό. Για παράδειγμα, ένας ασυνείδητος φόβος εκφράζεται με μια μαζεμένη στάση του σώματος έως και κύρτωση της πλάτης –αντικειμενικό συνειδητό– και παράλληλα σφίξιμο στο στομάχι, ιδρωμένα χέρια, αυξημένη κινητικότητα του εντέρου –υποκειμενικό συνειδητό. 

Δεδομένης αυτής της ικανότητας επικοινωνίας και επιδεικνύοντας την στοιχειώδη ευφυΐα να «αφουγκραστούμε», μπορούμε να συνεργαστούμε δια μέσου του ψυχοειδούς ασυνείδητου με το Υπερσυνείδητο μας άνετα και να αποδεχθούμε την καθοδήγηση του δεύτερου για το τι είναι καλύτερο για μας ως ολοκληρωμένη οντότητα.

Οι προκλήσεις έτσι που μας θέτει ο κάθε ρόλος μας αποκτούν τελείως διαφορετικό νόημα και η επόμενη φλούδα της μάσκας, καθώς αφαιρείται, μας αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των εσώτερων ικανοτήτων μας αλλά και καινούργιες δυνατότητες επιλογής για τον χειρισμό κάθε κατάστασης.

Επιτρέπουμε έτσι τις έμφυτες τάσεις μας προς την ολοκλήρωση του ουσιαστικού σκοπού της ζωής μας για την εξέλιξη της Συνείδησης μας, να εκδηλωθούν και να υλοποιηθούν στον χρονοχώρο του παρόντος μας. Αυτές οι έμφυτες τάσεις και η αίσθηση του ζωτικού για μας σκοπού στη ζωή, είναι τα μέτρα και τα σταθμά με τα οποία μπορούμε να αποσαφηνίζουμε αλάνθαστα το βαθύτερο νόημα κάθε πρόκλησης.

Το ξαφνικό χάσιμο μιας δουλειάς ίσως να μην συνέβη για να δοκιμαστεί η αντοχή μας στην πείνα, αλλά για να τολμήσουμε επιτέλους να αξιοποιήσουμε εκείνο το ταλέντο μας ως εμπορικού αντιπροσώπου που θα καλύψει παράλληλα και την μεγάλη ανάγκη μας για ταξίδια και συνεχείς αλλαγές.

Φτάνει όμως με τις βουτιές, ώρα να αναδυθούμε σαν την Αφροδίτη και όχι μόνο! Ώρα να ανέβουμε ψηλά, πολύ ψηλά, ώστε να αποκτήσουμε την προοπτική του ίδιου μας του Υπερσυνείδητου! Της Ατομικής Ουσιαστικής μας Ύπαρξης.

Από εκείνη την θέση παρέκτασης μπορούμε να έχουμε την σφαιρική αντίληψη πάντων όσων αφορούν τον Εαυτό και την Εκδήλωση μας. Είναι η θέση όπου μπορούμε να αφαιρέσουμε και την τελευταία «φλούδα» της μάσκας αποκαλύπτοντας μας τον καθαρό, ατόφιο, εαυτό μας. Τον πραγματικό καλλιτέχνη πίσω από τη Μάσκα. Όχι τον υποκριτή αλλά τον ηθοποιό. Και Ηθοποιός, ναι, σημαίνει Φως!

Το Φως της Πηγής από την οποία προήλθαμε. Εκείνο το άκτιστο Φως που καίει ως Άσβεστη Φλόγα βαθιά στις καρδιές μας και που λαχταράμε να μεταλαμπαδεύουμε παντού γύρω μας.

Αν αυτή την όψη της Συνείδησης μας καταφέρουμε να τη διατηρούμε στην συνειδητή μας επίγνωση, υποκειμενική και αντικειμενική, είναι ευνόητο πως θα λειτουργούμε και θα εκδηλωνόμαστε σαν τα Ολοκληρωμένα Όντα που κάποτε ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι τους προς την αναζήτηση του Αγνώστου και της Εμπειρίας.

Τότε, και μόνο τότε, αυτό το ταξίδι θα έχει πραγματικό νόημα και θα επιτελεί το σκοπό του. Γιατί το ταξίδι ευτυχώς δεν τελειώνει ποτέ. Ή τουλάχιστον, είναι εν δυνάμει ατελείωτο, όπως και τα «σύνορα» της Δημιουργίας. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που επιθυμούν να ξαναγυρίσουν στην Πηγή και να ενωθούν μαζί της και γι αυτούς ο Δρόμος είναι Ένας.

Όμως για τα …ζωντόβολα του Σύμπαντος οι «θεατρικές σκηνές» μπορούν να είναι άπειρες και τα «θεατρικά δρώμενα» ατέλειωτα και συναρπαστικά. Μα εκείνο που τους ενθουσιάζει περισσότερο είναι η αλλαγή των σκηνικών και το παιχνίδισμα ανάμεσα στους διαφορετικούς τους ρόλους. Ακόμη κι αν αυτό το παιχνίδισμα ακολουθεί απαράβατους κανόνες.

Γιατί τότε, βρίσκονται μπροστά στην δελεαστική πρόκληση της έντεχνης και διακριτικής τους κατάλυσης. 

ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ  ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ © Ειρήνη Λεονάρδου