" Ζ Ω Η ! "

Μια περιπέτεια έρωτα και μυστηρίου! 
Μια περιπέτεια όπου, ως συνήθως οι ήρωες, 
καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας τρεις δοκιμασίες… 

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη… και, ποιητική αδεία, ας φανταστούμε στη θέση της κόκκινης κλωστής την έλικα του DNA. Να στριφογυρίζει, όχι πάνω στην ανέμη, αλλά στην πνοή των Κοσμικών Ανέμων!  

Ναι, η ιστορία της Ζωής είναι στ’ αλήθεια πανάρχαια και γεμάτη Έρωτα, Μυστήριο, Περιπέτεια. Και όπως σε κάθε ιστορική περιπέτεια που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι σ’ αυτήν, συναντάμε τρεις δοκιμασίες. Τρεις δοκιμασίες που σαν όλους τους ήρωες των παραμυθιών, καλούμαστε να επιτύχουμε αν θέλουμε να κατακτήσουμε την πεντάμορφη «πριγκίπισσα»!

Όμως, κανείς, δεν ξέρει πώς και πότε άρχισε πραγματικά τούτη η ιστορία! Οι θρύλοι και οι μύθοι είναι τόσοι, όσες και οι φυλές που πέρασαν μέσα στο διάβα των αιώνων από τον πολυταξιδεμένο πλανήτη μας. Βέβαια, πέρα από τις μυθολογικές προσεγγίσεις και τις θρησκευτικές δοξασίες, για την δημιουργία της Ζωής, υπάρχουν και οι φιλόσοφοι με τις θεωρίες τους και οι επιστήμονες με τις έρευνες και τις μελέτες τους. Αλλά και κάποιοι περίεργοι άσχετοι, που κάνουν συνεχώς ερωτήσεις και παράδοξους συνειρμούς…

Οι φιλόσοφοι,

Επειδή δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε σε όλους τους φιλοσόφους, αλλά και επειδή θεωρώ πως οι προσωκρατικοί ως προγενέστεροι είχαν και τις παρθενικότερες ιδέες, ας σταθούμε σ’ αυτούς.

Ο Αναξίμανδρος, λοιπόν, ο Μιλήσιος (611-547 πΧ -μαθητής του Θαλή) διατύπωσε την εξελικτική θεωρία, σύμφωνα με την οποία, η ζωή εμφανίστηκε μέσω αυτόματης γένεσης, εξαιτίας της ηλιακής θερμότητας που ζέσταινε τη λάσπη της νέο δημιουργημένης Γης. Τα πρώτα πλάσματα παρουσιάστηκαν στην θάλασσα, ήταν ιχθυόμορφα και περικλείονταν σε κελύφη. Αποβάλλοντας τα κελύφη τα πλάσματα αυτά προσαρμόστηκαν βαθμιαία στην ατμόσφαιρα και στο περιβάλλον της ξηράς, ενώ ο άνθρωπος εμφανίζεται στο τέλος αυτής της εξελικτικής βαθμίδας, ζούσε όμως αρχικά και αυτός στη θάλασσα.

Ο Αναξιμένης, μαθητής του Αναξίμανδρου, θεωρούσε την ύλη μη αδρανή και αδιαχώριστη από την κινούσα αιτία της και συνεπώς εν δυνάμει «ζωντανή». Η θεωρία αυτή, του υλοζωισμού, των Ιώνων φυσικών φιλοσόφων, δέχεται πως ο Κόσμος είναι ζωντανός και έμψυχος, γεγονός που πιστοποιείται από την κινητικότητά του, και πως το δομικό του στοιχείο είναι το Φυσικό στοιχείο, θεωρώντας το ως έμβιο, ως «οντότητα» στην οποία η ύλη και η ενέργεια είναι αδιάσπαστα ενωμένες.

«Ο Υλοζωισμός ερμηνεύει τα πολλαπλά φαινόμενα με μία και μόνο απλή αρχή, την υποκείμενη πρωταρχική ουσία που παραμένει άφθαρτη και αναλλοίωτη παρ’ όλες τις επιφανειακές της μεταβολές. Η «Φύσις» είναι άπειρος, αυτοεξελισσομένη και αεικίνητος δύναμη, η οποία αενάως και αυτομάτως γεννά τα συνθετικά της τμήματα, όσο και τις μεμονωμένες μορφές των όντων, το δε «σώμα» της, η Ύλη, είναι ζώσα και αυτάρκης υπόσταση, αιτία του ιδίου της του εαυτού, ένα «αυτοαίτιον» που συμπεριλαμβάνει εντός αυτού όλες τις δημιουργικές δυνάμεις και όλα τα μερικά αίτια της γενέσεως και διαλύσεως των πραγμάτων.»

Η διάσπαση της έννοιας της Υλοζωικής Ουσίας σε Ενέργεια και Ύλη (ή Ψυχή και Σώμα) θα προκύψει ως ιδέα στους Πυθαγόρειους και στους Ελεάτες φιλοσόφους και αργότερα στον Πλάτωνα, από την προσπάθεια τους να δώσουν μιαν εξήγηση, στην εμπειρικά απρόσιτη, αντίληψη του μετασχηματισμού της στα διάφορα και ποικίλα Φαινόμενα. Στη συνέχεια η διάσπαση αυτή θα γίνει «Θεός και Δημιουργία», που ωστόσο, ο Θεός θα είναι «Πανταχού Παρών και τα Πάντα Πληρών». 

Ο Ελεάτης Παρμενίδης, σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους, δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια Φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» όσων μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Πιστεύει πως η Οντολογική τους Ουσία δεν δημιουργείτε, ούτε καταστρέφεται.

Για τον Ηράκλειτο (544 – 484πΧ) κοσμολογική σταθερά είναι το αείζωον πυρ που αέναα κινείται και μεταμορφώνεται. Η διαρκής κίνηση και μεταμόρφωση αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό και αίτιο των όντων και της πραγματικότητας.

Ο Εμπεδοκλής (495-435πΧ) απορρίπτει τη γένεση και τη φθορά. Στη θέση τους χρησιμοποιεί δύο άλλες έννοιες που τις περιγράφει ως μείξη και χωρισμό «αγέννητων στοιχείων». Κρατά το μηδέν έξω από τον κόσμο και ανάγει την γέννηση του κόσμου και τις κοσμικές μεταβολές σε τέσσερις θεμελιώδεις υποστάσεις, ισοδύναμες μεταξύ τους, τα «ριζώματα»: γη, νερό, φωτιά και αέρα. Τα ριζώματα, αντίθετα από τα τέσσερα φυσικά στοιχεία δεν χάνουν την ταυτότητά τους και οι μεταξύ τους σχέσεις διέπονται από την επίδραση δύο αγέννητων και αιώνιων Κοσμικών Δυνάμεων. Της Φιλότητας, (έρωτα - έλξης - συνένωσης) και του Νείκους, (έχθρας - διάσπασης - διάλυσης).

Ο Αναξαγόρας θεωρούσε ότι τα βασικά δομικά συστατικά (σπέρματα) της πραγματικότητας είναι άπειρα και αθέατα και πως λειτουργούν ωστόσο ως πρότυπα οργάνωσης  ενσωματώνοντας δυνητικά τα ουσιώδη συστατικά όλων των υλικών υποστάσεων. Πρωταρχικό αίτιο των πάντων είναι ο Νους. Μια ουσία χωριστή από την ύλη, ακίνητη, άπειρη, αυτόνομη και ατόφια -μη αναμεμειγμένη με τίποτε άλλο- που υπάρχει όμως μέσα στα πάντα σε διαφορετικές αναλογίες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν την ερμηνεύει ως «Θεό». Είναι Φυσική Ουσία χωρίς συνείδηση του εαυτού της, ούτε σκοπιμότητα, έθεσε όμως τάξη στο Χάος και έδωσε ώθηση στον Κόσμο που έτσι άρχισε να κινείται.

Αποτέλεσμα αυτής  της κίνησης είναι η μεταβολή της θέσεως των σπερμάτων, τα οποία έτσι αποτέλεσαν διάφορα χωριστά συμπλέγματα, κι έτσι καθώς όλα τα σπέρματα υπάρχουν σε όλα τα συμπλέγματα, καθένα σύμπλεγμα χαρακτηρίζεται από το κυρίαρχο σ’ αυτό σπέρμα. Το έργο του «Περί Φύσεως» όπου κατέγραψε την θεωρία του, συνοδευόταν από γεωμετρικά σχήματα κάτι καινοτόμο για ένα φιλοσοφικό έργο.  

Ο Λεύκιππος, επίσης υλοζωιστής φιλόσοφος, ήταν αυτός που εμπνεύστηκε την έννοια του «ατόμου» ως δομικού στοιχείου της άβιας και έμβιας ύλης.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Αριστοτέλης, για το έργο του Λεύκιππου και του μαθητή του Δημόκριτου,   οι δυο ατομικοί φιλόσοφοι θεωρούν ότι οι διαφορές των ατόμων είναι αιτίες των άλλων διαφορών (των σωμάτων). Αυτές είναι τρεις:το σχήμα, η τάξη και η θέση, διότι οι διαφορές των ατόμων είναι ο ρυσμός, η διαθιγή και η τροπή. Από αυτά ο μεν ρυσμός είναι το σχήμα, η δε διαθιγή η τάξη (η σειρά συνδέσεως / διά+θιγγάνω) η δε τροπή είναι η θέση (ο προσανατολισμός). Έτσι το Α διαφέρει από το Ν ως προς το σχήμα, το ΑΝ διαφέρει του ΝΑ ως προς την τάξη (διάταξη) και το Η από το Ι ως προς τη θέση.» [Αριστοτέλης, Μ.τ.Φ. 985b13 (Λευκ. Α6)] και «…αυτά (η θέση, το σχήμα και η τάξη) αποτελούν γένη αντιθέτων:της θέσεως το επάνω και το κάτω, της τάξεως το έμπροσθεν και το όπισθεν και του σχήματος το γωνιώδες, το ίσιο και το κυκλικό.» [Αριστοτέλης Φυσ. 188a 22 (Δημόκρ. Α45)].

Οι ατομικοί φιλόσοφοι απέδιδαν επομένως σημαντικό ρόλο, για την ύπαρξη της ύλης, στον Χώρο που αυτή καταλάμβανε και στις σχέσεις της μαζί του. Είναι σαφές πως για να αναπτυχθεί ένα σύμπλεγμα ατόμων χρειάζεται διαστάσεις χώρου και διέπεται από κάποιου είδους σχέσεις. Οι διατάξεις μέσα στο χώρο και οι σχέσεις αυτές, μεταβαλλόμενες, μεταβάλλουν όπως είναι προφανές και τις ιδιότητες των υλικών σωμάτων, είτε αυτά είναι άβια είτε έμβια.

Όπως διαπιστώνουμε, οι φιλοσοφικές θεωρίες των προσωκρατικών όχι μόνο δεν διαφέρουν και πολύ από τις σύγχρονες επιστημονικές, αλλά έχουν διατελέσει και πεδίο έμπνευσης γι αυτές. 

οι επιστήμονες

Οι σύγχρονοι επιστήμονες, εκτός από τις θεωρίες έχουν προχωρήσει ήδη από το 1953 και σε πειράματα με τα οποία ερευνούν τον ενδεχόμενο τρόπο δημιουργίας της ζωής. Πρώτος ο Stanley Miller, στο εργαστήριο του Harold Urey, έστειλε ηλεκτρικό ρεύμα μέσα σε ένα θάλαμο που περιείχε έναν συνδυασμό μεθανίου, αμμωνίας, και υδρογόνου, που θεωρητικά προσομοίαζε την αρχική ατμόσφαιρα της Γης. Το αποτέλεσμα ήταν να φτιαχτούν οργανικές ενώσεις συμπεριλαμβανομένων και αμινοξέων που είναι δομικές μονάδες της ζωής.

Αν και σήμερα θεωρείται πως το πείραμα δεν απέδειξε τον τρόπο δημιουργίας ζωής πάνω στη Γη -για πολλούς και διάφορους λόγους- εντούτοις δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως μετέτρεψε την άβια ύλη σε έμβια, έστω κι αν αυτή πρόκειται για απλά βιομόρια. 

Μετά την αποκωδικοποίηση, έστω και μερική, του DNA οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και οι προσπάθειες δημιουργίας ζωής στο εργαστήριο έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό. Οι Hamilton Smith και G.Vender, βασικοί συντελεστές της αποκωδικοποίησης, ασχολούνται από το 2002 με την κατασκευή ανθρώπινου γονιδιώματος στο εργαστήριο, βαφτίζοντας το μάλιστα Μικρόπλασμα Genitalium. Πρόκειται για έναν μονοκύτταρο οργανισμό, με τα ελάχιστα απαιτούμενα γονίδια προκειμένου να μπορέσει να ζήσει, σε δοκιμαστικό σωλήνα.

Παράλληλα ξεκίνησε από τους G.Vender και Άρη Πατρινό και ένα πρόγραμμα για το μικροβιακό γονιδίωμα, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Αμερικανικό Υπουργείο Ενέργειας, με στόχο την δυνατότητα παραγωγής καθαρής ενέργειας, την απομόνωση του διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και τον καθαρισμό της περιβαλλοντικής ρύπανσης.

Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, το Νοέμβριο του 2003, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν την επιτυχία της προσπάθειας τους με τη δημιουργία βακτηριοφάγων, δηλαδή ιών που μολύνουν βακτήρια.

Συναρμολόγησαν τον βακτηριοφάγο «fX174», έναν τεχνητό ιό, που αποτελείται από 5.385 ζεύγη βάσεων από κοντές μονές αλυσίδες, συνθετικού DNA (γνωστές ως ολιγονουκλεοτίδια). Έτσι δημιούργησαν «συνθετικά πολυγονιδιακά θραύσματα ενός γονιδιώματος, το οποίο περιέχει περισσότερα από 5.000 ζεύγη βάσεων, πλησιάζοντας στη σύνθεση ενός ολοκληρωμένου DNA μικροβίου», δηλαδή ενός ζωντανού οργανισμού.

Όμως παρ’ όλη την πρόοδο και όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, δεν έχει ακόμη δοθεί ακριβής ορισμός της Ζωής! Ο Ντάνιελ Κόσλαντ Τζούνιορ ωστόσο, βιοχημικός του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, σε εργασία του που δημοσιεύθηκε στο «Science», αναφέρει ότι είναι δυνατόν να προσδιοριστούν τα θεμέλια της ζωής όπως την ξέρουμε και πως αυτά είναι επτά με πρώτο το «πρόγραμμα». Ένα οργανωμένο γενικό σχέδιο, όπως το DNA. Δεύτερο, ο «αυτοσχεδιασμός», η δυνατότητα δηλαδή τροποποίησης του αρχικού προγράμματος ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Ως τρίτο θεμέλιο θεωρεί τον «διαχωρισμό» των ζώντων συστημάτων μεταξύ τους, την περιχαράκωση δηλαδή του ζωτικού χώρου του καθενός.

Ακολουθεί η δυνατότητα λήψης και μεταβολισμού της «ενέργειας» και στη συνέχεια η «προσαρμοστικότητα», η συμπεριφορική δηλαδή αντίδραση της ανάδρασης. Και ως έβδομο θεμέλιο θεωρεί την «απομόνωση»: τις επιλεκτικές αντιδράσεις των ενζύμων και την μη παρενόχληση τους από μόρια άλλων χημικών αντιδράσεων.

Επτά (!) είναι επίσης και τα «Ίχνη» της ζωής, έτσι όπως μας τα παρουσιάζει ο Graham Cairns-Smith, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.

Αναζητώντας και συνδυάζοντας γνώσεις από διαφορετικούς κλάδους της επιστήμης, καταφέρνει να ανακαλύψει τα επτά «ίχνη» που μας οδηγούν σε βάσιμα συμπεράσματα για τον τρόπο δημιουργίας της ζωής.

Το πρώτο και σημαντικότερο ίχνος εντοπίζεται στον κλάδο της βιολογίας και είναι η γενετική πληροφορία.  Και, συγκρατήστε τι, μας εξηγεί: «Μολονότι περιέχεται μέσα στο γενετικό υλικό, η γενετική πληροφορία, δεν είναι ύλη καθ’ εαυτήν. Είναι μορφή. Αλλά ένα είδος μορφής που διαρκεί περισσότερο από την ύλη, μια και μπορεί να αναπαράγεται. Η εξέλιξη δεν μπορεί να ξεκινήσει πριν εμφανιστεί αυτό το είδος μορφής –προτού, δηλαδή, υπάρξουν οι συνθήκες για την αναπαραγωγή της γενετικής πληροφορίας.»

Αυτό το ίχνος οδηγεί στο πιθανό συμπέρασμα πως οι πρωτόγονοι οργανισμοί πρέπει να ήταν «γυμνά γονίδια» (υποθετικοί ελάχιστοι οργανισμοί που δεν έχουν ξεχωριστό φαινότυπο) ή κάτι πολύ κοντά σ’ αυτά.

Το δεύτερο ίχνος προέρχεται από την βιοχημεία και μας επισημαίνει πως το DNA είναι περιφερειακό μόριο πολύ μακριά από το κέντρο των σημερινών βιοχημικών διόδων και πως ούτε αυτό ούτε το RNA ήταν τα αρχικά γενετικά υλικά.

Το τρίτο ίχνος εντοπίζεται με την βοήθεια της οικοδομικής (!) και στρέφει την προσοχή μας στην πιθανότητα κάποιου χαμένου φορέα. Κάποιου παλιού «υποστυλώματος», ενός πρώιμου σχεδίου οργανισμού κατά την έναρξη της εξέλιξης. Πολύ πιθανόν αυτοί οι πρώτοι οργανισμοί να είχαν ως βάση ένα γενετικό υλικό που λείπει ολοσχερώς σήμερα από τη βιοχημεία μας.

Το τέταρτο ίχνος, υποδεικνύεται από τον τρόπο κατασκευής των σχοινιών και υποδεικνύει με τη σειρά του τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία οι οργανισμοί που βασίζονταν σ’ ένα μοναδικό γενετικό υλικό, μπόρεσαν να εξελιχθούν σταδιακά σε οργανισμούς βασισμένους σ’ ένα εξ ολοκλήρου διαφορετικό γενετικό υλικό.

Το πέμπτο προέρχεται από την ιστορία της τεχνολογίας και κίνησε τις υποψίες πως οι πρωτογενείς μη εξελιγμένοι -οι «χαμηλής τεχνολογίας»- οργανισμοί, ήταν πολύ διαφορετικοί από τους σημερινούς «υψηλής τεχνολογίας» οργανισμούς. Πιθανόν τα υλικά κατασκευής τους να ήταν επίσης πολύ διαφορετικά.                   

Το έκτο ανιχνεύθηκε μέσω της χημείας και κατηύθυνε την πορεία της έρευνας του G.Cairns-Smith για τα πρωτόγονα υλικά. Οι κρύσταλλοι μπορεί να συναρμολογούνται κατά τρόπο που θα ταίριαζε στα «χαμηλής τεχνολογίας» γενετικά υλικά! Εξάλλου υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η αναπαραγωγή σύνθετων πληροφοριών μπορεί να έλαβε χώρα μέσω διαδικασιών κρυσταλλικής ανάπτυξης.

Και τέλος το έβδομο ίχνος βρέθηκε μέσω της γεωλογίας. Η Γη παράγει άργιλο συνεχώς και τα ορυκτά της αργίλου είναι μικροσκοπικοί κρύσταλλοι. Αυτά τα ανόργανα κρύσταλλα φαίνονται πολύ καταλληλότερα από τα μεγάλα οργανικά μόρια όχι μόνο για τα πρωτόγονα γονίδια αλλά και άλλες πρωτόγονες δομές ελέγχου, όπως είναι οι «χαμηλής τεχνολογίας» καταλύτες και μεμβράνες.

Και στο καίριο ερώτημα που προκύπτει από την θεωρεία της «αυθόρμητης γέννεσης» –εάν κάποτε η άβια ύλη μεταπήδησε σε έμβια, γιατί δεν εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα αυτό– ο G.Cairns-Smith απαντά:

«Μήπως τελικά…η έρευνα έχει επικεντρωθεί σε λάθος υλικά και σε λάθος φυσικά φαινόμενα; (Μήπως οι νέοι σπινθήρες είναι πολύ ασθενικοί σήμερα, για να τους διακρίνουμε εύκολα μπροστά στη μεγάλη φλόγα;) …όπως υπέδειξε ο Δαρβίνος, ‘‘οι οργανισμοί δεν συνεχίζουν να προκύπτουν εκ νέου, γιατί κάθε νεότευκτη μορφή ζωής θα κατασπαράζονταν αμέσως από τις εξελιγμένες μορφές.’’ Αλλά πόσο γρήγορα θα συνέβαινε κάτι τέτοιο; Αν οι πρωταρχικές μορφές ήταν ανόργανα κρυσταλλικά γονίδια, δεν θα άνοιγαν την όρεξη σε κανέναν οργανισμό σύγχρονου τύπου. Η υπόδειξη του Δαρβίνου εξηγεί, ίσως, γιατί δεν υπάρχουν καλά ανεπτυγμένα εμφανή «δενδρύλλια» γύρω από το δέντρο της ζωής.

Όμως με βάση την ιδέα του κρυσταλλικού γονιδίου, δεν θα ‘πρεπε να υπάρχουν μυριάδες δενδρύλλια από σχεδόν αρχικούς οργανισμούς; Και μάλιστα οργανισμούς που δεν θα κατάφερναν να αλληλεπιδράσουν με τους σύγχρονους οργανισμούς επειδή δεν θα έμοιαζαν ακόμη αρκετά με αυτούς;

Αυτό εξηγεί φυσικά το λόγο γιατί οι πρωτογενείς οργανισμοί δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί. Επειδή είναι φτιαγμένοι από «λάθος» υλικά και επειδή η εμφάνιση τους δεν είναι «ζωική». Πιστεύω ότι είναι πολύ πιθανό να ΄χουμε πράγματι πρωτογενείς οργανισμούς παντού τριγύρω μας.»

Κρατώντας υπόψη μας την πιο πάνω θεώρηση του Σκώτου χημικού, που αναζητά την εξήγηση των πρωταρχικών σταδίων της εμφάνισης της ζωής στην χημεία των ορυκτών, ας περάσουμε στην εργασία του έλληνα βιολόγου Μαρίνου Σπηλιόπουλου «Η Γεωμετρία της Ζωντανής και μη Ζωντανής Ύλης» (2002). Μια πρωτοποριακή εργασία με βιολογική, επιστημονική και φιλοσοφική διάσταση, που μελετά τις απλές, αλλά αρχέγονες δομικές μορφές του υλικού χώρου και στην ουσία γεωμετρικοποεί την βιολογία.

Δεδομένου ότι η ύλη, άβια και έμβια, εξαρτάται από το χωρόχρονο και ότι αυτός έχει άμεση σχέση με την όποια Γεωμετρία, στις απώτερες δομικές μορφές του χώρου της ύλης τα φαινόμενα της ζωής ή της απουσίας ζωής εκφράζονται με συγκεκριμένες γεωμετρικές μορφές. Έτσι, ο Μ. Σπηλιόπουλος θεωρεί ότι η Γεωμετρία, ως η επιστήμη των μορφών του χώρου, είναι η μόνη που μπορεί να προσεγγίσει ή και να λύσει το πρόβλημα της δημιουργίας ζωής και πιστεύει πως αργά ή γρήγορα, η έρευνα θα κατέβει από το επίπεδο των μορίων και των ατόμων στο επίπεδο των γεωμετρικών δομών του υλικού χώρου.

Αποδεικνύοντας, βάσει των μαθηματικών ιδιοτήτων του, ως καταλληλότερου δομικού σχήματος για την άβια ύλη το κανονικό τετράγωνο ενώ αντίστοιχα για την έμβια το ισόπλευρο τρίγωνο, εξηγεί πως σύμφωνα με τον κλάδο της Γεωμετρικής Τοπολογίας, το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο, καθώς και οι επιφάνειες των τρισδιάστατων παραγώγων τους -κανονικό τετράεδρο και κύβος- είναι τοπολογικώς ισοδύναμα σχήματα, δηλαδή, οποιοδήποτε από αυτά είναι δυνατόν δια συνεχούς μετασχηματισμού, χωρίς τομές, να δώσει το άλλο σχήμα. Και τονίζει: «Αυτό, στις απώτερες και απειροελάχιστες δομικές μορφές του υλικού χώρου, σημαίνει γεωμετρικός μετασχηματισμός από την άβια κατάσταση στην έμβια και αντίστροφα.»

Μορφές…σχέσεις… τοπολογικές ιδιότητες και πληροφορίες λοιπόν, συνιστούν τον κρυσταλλικό (;) καμβά όπου εξυφαίνεται το φαινόμενο της Ζωής.

Συμπεραίνεται επομένως, πως η γεωμετρική διάταξη των ενεργειακών πεδίων είναι εκείνη που καθορίζει την φύση του αποτελέσματος. Το αν δηλαδή η ύλη θα παραμείνει άβια ή θα μεταπηδήσει σε έμβια μορφή εκδήλωσης (Βιοπεδίο).  Και ας μην ξεχνάμε και την θέση του Βίλχεμ Ράιχ, πως η δημιουργία οργανικής ύλης προέκυψε κατόπιν υπερθέσεως δύο διαφορετικών ενεργειακών πεδίων. («Κοσμική Υπέρθεσις»)

Όσο για το πώς μεταδίδονται οι απαιτούμενες πληροφορίες που χρειάζονται για τους γεωμετρικούς μετασχηματισμούς, την απάντηση φαίνεται πως έχει η νέα επιστήμη της Φυσικής των Ζωντανών Οργανισμών η οποία μας βεβαιώνει πως οι ζωντανοί ιστοί ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες μέσω εκπομπής φωτονίων (βιοφωτόνια) στο υπεριώδες φάσμα..

Στο σχετικό πείραμα χρησιμοποιήθηκαν κρύσταλλοι χαλαζία που είναι επίσης διαπερατοί από την υπεριώδη ακτινοβολία και τέλος πως ο βιοφυσικός F. A. Popp κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι ζωντανοί ιστοί έχουν επιλέξει να επικοινωνούν μεταξύ τους με το ταχύτερο μέσον σε ολόκληρο το σύμπαν, δηλαδή το φως! 

και οι …άσχετοι.

Ευτυχώς δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε ούτε φιλοσοφία ούτε βιοφυσική για να ζήσουμε! Και, επίσης ευτυχώς, όλοι εμείς οι άσχετοι, μη επιστήμονες και ερασιτέχνες φιλόσοφοι, μπορούμε να διατυπώνουμε ελεύθερα παράδοξες ερωτήσεις και να κάνουμε άφοβα περίεργους συνειρμούς. Βλέπετε, δεν μας απασχολούν ούτε τα Νομπέλ Μοριακής Βιολογίας, ούτε η «ζωή στο εργαστήριο», αλλά η ίδια η Ζωή!

Έτσι, αν θέλαμε να φιλοσοφήσουμε, θα ρωτούσαμε: καλά όλα αυτά, όμως τελικά, πότε νοιώθουμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ; Ποια είναι εκείνη η εσωτερική διεργασία που μας δημιουργεί την αντίστοιχη αίσθηση; Τι κάνει το αίμα μας να «κοχλάζει» από ΖΩΗ;

Οι επιστήμονες θα μας απαντούσαν πως συνήθως, τα υγρά κοχλάζουν κάτω από την επίδραση υψηλών θερμοκρασιών ή με την εισβολή καταλυτών στο σύστημα τους!

Ααα! Φωτιά λοιπόν! ΦΛΟΓΑ! Κατάλυση…Ξεπάγωμα… Κίνηση! Γι αυτό, όταν νοιώθουμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ γινόμαστε ενεργητικοί, αεικίνητοι! Μπαίνουμε σε μια διαδικασία ολοκλήρωσης των πάντων ακόμη κι αν ξέρουμε πως είναι αδύνατο να τελειώσει ποτέ  –κι ευτυχώς γι αυτό– αυτή η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ! Πως θα συνεχίσει πάντα να ολοκληρώνεται! Γινόμαστε δημιουργικοί! Δημιουργούμε νέες ιδέες, νέα επιτεύγματα, νέες προοπτικές, νέες οπτικές. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ γίνεται ο τρόπος της ζωής μας! Ονειρευόμαστε και πραγματώνουμε τα Όνειρα μας!

Μήπως τελικά είναι αυτό το δυναμικό Τρίγωνο της Ζωής που αναζητάμε πίσω από τους κρυσταλλικούς δομικούς λίθους;  

«Φλόγα – Ολοκλήρωση – Δημιουργικότητα»;  

Μήπως είναι αυτές οι Ιδιότητες που Προμηθεύουν τις κατάλληλες πληροφορίες για την έναρξη του τοπολογικού μετασχηματισμού της άβιας σε έμβια ύλης; Που με την παρουσία τους πυροδοτούν την ύπαρξη της Συνείδησης; Οι τρεις «δοκιμασίες» που καλούμαστε να πραγματώσουμε ηρωικά για να κατακτήσουμε την Ζωή στην ολότητα της;

Αν ναι, μπορούμε να θεωρήσουμε πως ζωντανή είναι κάθε ενεργειακή συμπύκνωση που έχει συνείδηση της ύπαρξής της! Κι ας μη βιαστούν κάποιοι να αντιτάξουν πως ένα έντομο, ένα φυτό ή ένας ιός δεν έχουν αυτοσυνείδηση. Θα μπορούμε να είμαστε κατηγορηματικοί έπ’ αυτού μόνον όταν καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε εκ των έσω, με καθετί που θεωρούμε έμβιο, αλλά ακόμη και άβιο.

Πώς; Πολύ απλά! Εφόσον τα πάντα είναι ενεργειακά πεδία που αλληλεπιδρούν, δεν έχουμε παρά να τα προσεγγίσουμε όχι με τη βοήθεια εξωτερικών οργάνων, αλλά με τα ίδια τα δικά μας ενεργειακά πεδία! Να «συνομιλήσουμε» μαζί τους στην κοινή Συμπαντική Γλώσσα! Η Φυσική συναντά τη Μεταφυσική; Πείτε το κι έτσι αν θέλετε όμως θυμηθείτε την πρώτιστη έννοια της λέξης «μεταφυσικό».

Ίσως αυτή να είναι η εργαστηριακή επιστήμη του μέλλοντος. Ίσως μόνο με αυτό τον τρόπο να έχει μέλλον η επιστήμη. Και ίσως τελικά, κάποτε, να αντιληφθούμε πως ακόμη και το έσχατο σωμάτιο της «ύλης» -αν υπάρχει έσχατο και αν ανακαλυφθεί- είναι Νοήμον!

Βέβαια μια τέτοια επιστήμη, έχει ανάγκη και από τους αντίστοιχα εκπαιδευμένους επιστήμονες! Επιστήμονες που θα πρέπει να έχουν κατακτήσει όχι μόνο το πεδίο των πληροφοριακών γνώσεων, αλλά και των γνώσεων διαχείρισης του εαυτού τους ως Συνειδητής Ενεργειακής Συμπύκνωσης.

Όσο για όλους εμάς τους άσχετους, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους ειδικούς. Μπορούμε και μόνοι μας, μέσα στην αθωότητα της επιστημονικής μας άγνοιας, να ξεκινήσουμε την δική μας ατομική έρευνα και όπου μας βγάλει. Αν μην τι άλλο θα χαρούμε την μεγάλη περιπέτεια, την γεμάτη έρωτα και μυστήριο! Γι αυτό, «…δώσ’ της κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει…»!  

Ένθετο

Ο λεξάριθμος της ελληνικής λέξης ΖΩΗ είναι 815. Δείτε όμως τι προέκυψε όταν αυτός αντιστοιχήθηκε σύμφωνα με το εικοσαδικό αριθμολογικό σύστημα των Τολτέκων και τις Ιδιότητες που η παράδοση τους αποδίδει στο κάθε αριθμό :  

 

ΖΩΗ=815

8+1+5=14 = ΓΝΩΣΗ

ΓΝΩΣΗ = 1061= 8 = ΑΡΜΟΝΙΑ-ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

ΑΡΜΟΝΙΑ=272= 11 = ΙΣΧΥΣ           

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ=641= 11 = ΙΣΧΥΣ

ΙΣΧΥΣ=1410= 6 = ΕΠΙΛΟΓΗ ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο

ΕΠΙΛΟΓΗ=206= 8 = ΑΡΜΟΝΙΑ-ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

1. ΖΩΗ = ΓΝΩΣΗ

2. ΓΝΩΣΗ = ΑΡΜΟΝΙΑ / ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

3. ΑΡΜΟΝΙΑ / ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ = ΙΣΧΥΣ

4. ΙΣΧΥΣ = ΕΠΙΛΟΓΗ  (ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο)

5. ΕΠΙΛΟΓΗ = ΑΡΜΟΝΙΑ / ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

6. ΑΡΜΟΝΙΑ / ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ = ΓΝΩΣΗ

7. ΓΝΩΣΗ (αυτογνωσία – αυτοσυνείδηση;) = ΖΩΗ

Και ο Κύκλος της Ζωής κλείνει με την έβδομη αντιστοίχηση...

ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ  ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ © Ειρήνη Λεονάρδου