Εσωτερική Ενότητα και Κοινωνικές...

τρικλοποδιές.

Όταν ο άνθρωπος συνάσπισε τις πρώτες του κοινωνίες λειτούργησε από ένστικτο. Το ένστικτο της επιβίωσης. Αναρωτιέμαι, τώρα που οι κοινωνίες κατέληξαν να τον καταβροχθίζουν όπως ο Κρόνος τα παιδιά του, πού θα τον οδηγήσει το ένστικτο αυτό; Αλλά αυτή η απορία μου γεννά κι ένα ερώτημα τρομακτικό. Εξακολουθεί να διαθέτει ο άνθρωπος το ένστικτο της επιβίωσης;

Μα, θα μου πείτε, τώρα πια έχει αναπτύξει νοημοσύνη, πολιτισμό, τεχνολογίες. Επιτεύγματα που τον βοηθούν να επιβιώνει στις νέες συνθήκες που επικρατούν. Και ακόμη ίσως αποφανθείτε, πως σαφώς και διαθέτει το βασικό του ένστικτο! Ωστόσο, το θέμα έχει προεκτάσεις πολύ βαθύτερες από την εικόνα που λαμβάνουμε με την πρώτη προσέγγιση.

Επιβίωση για τον άνθρωπο των σπηλαίων σήμαινε να παραμένει ζωντανός. Επιβίωση για μας σήμερα –θα έπρεπε να– είναι όχι μόνο η διατήρηση της βιολογικής μας ζωής, αλλά ως Άνθρωποι Σοφοί που υποτίθεται πως είμαστε, και η διατήρηση της εσωτερικής ζωοποιού φλόγας. Εκείνου του πυρηνικού σπινθήρα που μας καθιστά Άνθρωπο.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ειρωνεία της όλης κατάστασης. Οι «πολιτισμένες» κοινωνίες είναι κατά κανόνα έτσι δομημένες ώστε όχι μόνο να μη διατηρείται ανέπαφος αυτός ο πυρήνας, αλλά να καταστέλλεται ευθείς εξ αρχής, πριν καν συνειδητοποιηθεί και αναπτυχθεί. 

Ας μην αναφερθώ στο κραυγαλέο παράδειγμα του Τρίτου Κόσμου, που έτσι κι αλλιώς έχει γίνει μια πικρή καραμέλα χάνοντας την δύναμη τού να μας σοκάρει. Άλλωστε είναι  γνωστή η ρήση για τις «εκατό βιτσιές»… Ας μείνουμε λοιπόν στη γειτονιά μας. Την πολιτισμικά ανεπτυγμένη και τακτοποιημένη. Με τις ανέσεις της και την ασφάλεια της. Και πάλι δεν θα αναφερθώ στις ακραίες περιπτώσεις της. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια μέση αστική οικογένεια.  

           

Οι γονείς εργάζονται αμφότεροι και κατά κανόνα καταφέρνουν να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες. Έχουν δυο μικρά  παιδιά και φροντίζουν να κάνουν ό,τι καλύτερο γι αυτά. Διάλεξαν ένα καταπληκτικό παιδικό σταθμό που στεγάζει και νηπιαγωγείο. Λίγο ακριβότερος βέβαια, αλλά το σχολικό περιμένει μπροστά στην είσοδο της οικοδομής. Βλέπετε στις έξι το πρωί, καταχείμωνο, δεν είναι εύκολο να περιμένεις με δυο αγουροξυπνημένα νήπια στο πεζοδρόμιο! Δυστυχώς η μητέρα τους δουλεύει στην άλλη άκρη της πόλης και χρειάζεται δυο ώρες για να φτάσει με τις συγκοινωνίες στη δουλειά της. Όμως και τι να κάνει; Με τόση ανεργία το μη χείρον, βέλτιστο!  

Ο πατέρας ευτυχώς, ως ελεύθερος επαγγελματίας, είχε την δυνατότητα να βρει ένα μαγαζάκι μερικά τετράγωνα πιο κάτω. Δυστυχώς ως ελεύθερος επαγγελματίας, έχει να αντιμετωπίσει εκτός από την οικονομική στενότητα των πελατών του και τον ισχυρό ανταγωνισμό των πολυκαταστημάτων. Έτσι υποχρεώνεται να μένει δώδεκα ώρες στο μαγαζί, γιατί πού να περισσέψουν χρήματα για να πληρώνει υπάλληλο. Κατά καιρούς απασχολεί άτομα μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, αλλά ακόμη κι έτσι, όταν έχει αναδουλειά τα φέρνει δύσκολα.

Εντάξει, του αρέσει να δουλεύει. Αργία μήτηρ πάσης κακίας του έμαθαν στο σχολείο, αλλά να… Θα ήθελε να είχε ελεύθερο χρόνο, να μη γυρνά ψόφιος από την κούραση και φορτωμένος ένα σωρό έγνοιες και να έχει τη διάθεση να ασχοληθεί με τα παιδιά. 

Να παίζει μαζί τους, να τους διαβάζει παραμύθια, να τους μαθαίνει καινούργια πράγματα! Ο γιος του θα πάει στο δημοτικό του χρόνου και ο καιρός περνά τόσο γρήγορα! Ούτε που κατάλαβε πότε μεγάλωσε τόσο. Και η μικρή, σαν χτες ήταν που πρωτοπερπάτησε και τώρα του ζητά ποδήλατο σαν του αδερφού της! Θα της πάρει την άνοιξη! Ένας ακόμη λογαριασμός στην πιστωτική, αλλά χαλάλι της! Δεν θα ήθελε να χάσει τα παιδικά τους χρόνια με τίποτε. Θα ήθελε να βρίσκεται κοντά τους και να συμπαραστέκεται κι σ’ εκείνη την ταλαίπωρη γυναίκα του που ασχολείται με τη φροντίδα και την ανατροφή τους. 

Να τους μάθει όσο είναι καιρός, όπως έμαθε κι σ’ εκείνον ο πατέρας του, πώς να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Νομοταγείς πολίτες, εργατικοί οικογενειάρχες! Να σπουδάσουν, να μορφωθούν. Προπάντων να μορφωθούν! Χωρίς μόρφωση δεν σε λογαριάζει κανείς. Να, ακόμη κι αυτός που τέλειωσε το Λύκειο και πήγε δυο χρόνια σε τεχνική σχολή, με το ζόρι και τα καταφέρνει στον ανταγωνισμό. Να βγάλουν το πανεπιστήμιο, να πάρουν ένα χαρτί. Τι ένα; Στην εποχή μας ένα ίσον κανένα!  Γι αυτό πρέπει να τα χαρεί όσο είναι ακόμη μικρά. Μετά θ’ αρχίσουν το σχολείο και γράψε, διάβασε… Και αγγλικά! Από τώρα που είναι μικρά για να τα μάθουν καλά. Αργότερα και γερμανικά. Τουλάχιστον δυο ξένες γλώσσες! Κι ένα άθλημα για να γυμνάζονται και να μη τρέχουν αύριο μεθαύριο στις καφετέριες με ύποπτες παρέες, σαν τον γιο του ξαδέρφου του. 

Αλήθεια τι κάνουν αυτοί; Χαθήκανε. Να τους τηλεφωνήσει να βγούνε κάποιο Σαββατόβραδο! Να πάνε σε κανένα ταβερνάκι για παϊδάκια, να ξεσκάσουνε λίγο! Να βγει κι η γυναίκα του να διασκεδάσει, που είναι όλο δουλειά, σπίτι, παιδιά και τηλεόραση. Ωχ, καλά που το θυμήθηκε! Πρέπει να πληρώσει και τα κοινόχρηστα. Πού τον έβαλε το λογαριασμό; Α, νάτος! Πω, πω! Τι νούμερα είναι αυτά; Αμάν αυτό το πετρέλαιο! Καλύτερα να το ξεχάσει το ταβερνάκι. Να τους καλέσουν στο σπίτι, να τους φτιάξει ο ίδιος μια από εκείνες τις σπέσιαλ μακαρονάδες του. Παγωμένες μπύρες και καλή παρέα. Το παν είναι η καλή παρέα! Αν και εδώ που τα λέμε ο ξάδερφος πολύ μονόχνοτος έγινε τελευταία. Όλο γρίνια και μουρμούρα είναι. Θα τους ψυχοπλακώσει πάλι με τα προβλήματα του… Άσε καλύτερα. Όταν θα του περισσεύουν χρήματα θα βγουν έξω, σε ουδέτερο έδαφος. Να μπορούν να σηκωθούν να φύγουν αν γίνει πολύ κουραστικός. 

Ναι, άσε καλύτερα. Το Σάββατο, θα κοιμίσουν νωρίς τα παιδιά και θα περάσουν ένα ρομαντικό βράδυ οι δυο τους! Κρασί, αναμμένα κεριά κι εκείνο το CD με τη συλλογή από τα τραγούδια της εποχής τους! Εκείνο που ήταν προσφορά με το τηλεοπτικό περιοδικό. Ε, θα έχει και καμιά ταινία αργότερα σε κάποιο κανάλι, να χουχουλιάσουν κάτω από τις κουβέρτες. Και δε βαριέσαι μωρέ, ζωή είναι… θα περάσει!

Ναι, κακά τα ψέματα, έως εκεί φθάνει το ένστικτο της επιβίωσης του κοινωνικού ανθρώπου. Ως εκεί θέλουν οι κοινωνίες να φθάνει. Γιατί διαφορετικά απειλείται η δική τους επιβίωση. Όταν οι άνθρωποι αυτονομούνται και σηκώνουν κεφάλι, όπως θα όφειλαν ως άν-θρωποι, τα κοπάδια διαλύονται.        

Ένα κοπάδι ζώων επιβιώνει ως είδος επειδή παραμένει συγκεντρωμένο. Οι αντιλόπες, παραδείγματος χάρη, μετακινούνται και βόσκουν όλες μαζί ενώ κάποιες από αυτές αναλαμβάνουν χρέη παρατηρητή για την τυχόν εμφάνιση κινδύνου. Προστατεύουν όλες τα μικρά όλων και ο μοναδικός ανταγωνισμός εκδηλώνεται κατά την περίοδο του ζευγαρώματος.

Μια αγέλη όμως λιονταριών συσπειρώνεται μόνον όταν πρόκειται να κυνηγήσει. Μοιράζεται το θήραμα βάση ιεραρχίας και στη συνέχεια το καθένα αποτραβιέται στη δική του περιοχή, την οποία υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια. Ζουν αυτάρκη και χωρίς περιττούς συμβιβασμούς, ελεύθερα και περήφανα ως την τελευταία στιγμή της ζωής τους. 

Ο άνθρωπος, αν και ζώο αγελαίο, αναπτύσσοντας νοημοσύνη αντελήφθη τα υπέρ της συνεργασίας αλλά και της συμβίωσης και δημιούργησε τα κοπάδια-κοινωνίες. Η νοημοσύνη του όμως δεν στάθηκε ικανή να ελέγξει τα αγελαία του ένστικτα που ντύθηκαν την περιβολή του αθέμιτου ανταγωνισμού και οι λέξεις κοπάδι και αγέλη, έγιναν συνώνυμες ενώ δεν είναι. Σ’ αυτές τις εκφυλισμένες κοινωνίες, στις οποίες όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων, διατηρήθηκαν τελικά οι επίβουλες ιδιότητες κάθε συστήματος, είναι τα άτομα-μέλη τους που διαλύονται.

Για να το αντιληφθούμε αυτό άμεσα δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στον στενό μας κοινωνικό κύκλο. Στην ίδια μας την οικογένεια, στις προσωπικές μας σχέσεις, μέσα μας. 

Θέλουμε να μας αγαπούν όταν είμαστε παιδιά και συμβιβαζόμαστε. Να είμαστε αρεστοί ως ενήλικες και συμβιβαζόμαστε –ακόμη κι αν αυτό απλά σημαίνει πως ακολουθούμε δίαιτες του θανατά επειδή είμαστε από τη φύση μας τροφαντούληδες. Επιθυμούμε την εύνοια των ανωτέρων στον εργασιακό μας χώρο ή την συμπάθεια ως προϊστάμενοι, και συμβιβαζόμαστε. Συμβιβαζόμαστε ως σύζυγοι, ως εργαζόμενοι, ως πολίτες ανίκανων κυβερνήσεων, και ούτω καθεξής. Ο κάθε εξαναγκασμένος όμως συμβιβασμός είναι μια ψεύτικη προβολή μας. Ένα πλήγμα στην εσωτερική μας ενότητα, μια εσωτερική διάλυση. Ένας υποκριτικός ρόλος που δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που Ουσιαστικά είμαστε. 

Κι έτσι καταλήξαμε να συντηρούμε εκφυλισμένες κοινωνίες για ανυπόστατους Ανθρώπους. Ερχόμαστε στο Κόσμο κουβαλώντας στα γονίδια μας μια βαριά κληρονομιά. Σωματοποιήσεις που διαμορφώθηκαν στο διάβα αιώνων και αιώνων κοινωνικής συμβίωσης.

Όμως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις! Δεν είμαστε μόνο τα κύτταρα μας και η μνήμη τους. Ναι, είναι μια πανίσχυρη μνήμη καμιά αμφιβολία γι αυτό και μάλιστα το παιχνίδι παίζεται στο δικό τους γήπεδο, στο πεδίο της ύλης. Μόνο που αυτά τα κύτταρα δεν θα υπήρχαν αν στον πυρήνα τους δεν έκαιγε ο Ζωογόνος Σπινθήρας. Και -νιώστε το- αυτός κι αν έχει Δύναμη! Την Δύναμη της ΥΠΑΡΞΗΣ!

Και το ζητούμενο από μέρος Του είναι η διατήρηση της ΜΝΗΜΗΣ της Ύπαρξης, ακόμη και χωρίς την ύπαρξη των κυττάρων!

Εικονοποιείστε  τη μνήμη σαν ένα ενεργειακό πεδίο. Όσο μεγαλύτερη η συνοχή του πεδίου, τόσο ισχυρότερη και η δύναμη του. Η ισχύς εν τη ενώση και γι αυτό, διαίρει και βασίλευε… Παλιά και συνηθισμένη τεχνική.

Μοιραζόμαστε σε χίλια κομμάτια προσπαθώντας να συμβιβαστούμε με όλους και με όλα. Απαραίτητη προϋπόθεση ο συμβιβασμός για την ύπαρξη της κοινωνίας! Αυτό είναι κανόνας.

Αλλά κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του! Και δεν εννοώ εξαιρέσεις όπως ομάδες αναρχικών και τα συναφή. Κι αυτά άλλωστε εντάσσονται σ’ ένα, διαφορετικό, κανόνα. Μιλώ για εξαιρέσεις ατομικές. Για το πότε επιλέγουμε εμείς να εφαρμόσουμε τον κανόνα ή την εξαίρεση του!


Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μαθηματικά αντιστρόφως ανάλογη έννοια. Όσο περισσότερο γέρνει η ζυγαριά προς τη μεριά των κανόνων, τόσο επέρχεται μεγαλύτερη ατομική διάσπαση. Όταν η ζυγαριά κλίνει προς αυτή των εξαιρέσεων τόσο ενδυναμώνει η εσωτερική μας ενότητα.  Αν διατυπώναμε μια μαθηματική εξίσωση, θα έπρεπε να είχαμε ανοίξει μία αγκύλη. Επειδή η εξίσωση έχει και δεύτερο σκέλος. Αυτό που αφορά την κοινωνία. Όσο περισσότερο γέρνει η ζυγαριά προς την πλευρά των κανόνων, τόσο μεγαλύτερη συνοχή αποκτά η κοινωνία.  Όταν η ζυγαριά κλίνει προς αυτή των εξαιρέσεων, τόσο η κοινωνία διασπάται.

Και μη γελιέστε πως αν αντικαταστήσουμε τους κανόνες, με τις εξαιρέσεις τους, ότι θα βρούμε και τη λύση του προβλήματος! Για σκεφτείτε το. «Τι έχεις Γιάννη μου; - Τι είχα πάντα»!

Και τι μπορούμε να κάνουμε, αναρωτιέστε προφανώς, να πάρουμε τα όρη και τα βουνά; Ή μήπως να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των λιονταριών, όντας μέσα στις κοινωνίες; Αυτό βέβαια ακούγεται τρελό, αλλά έτσι κι αλλιώς η τρέλα δεν πάει στα βουνά! Θα μου πείτε ναι, αλλά πάνε τα λιοντάρια!

Όχι. Δεν πάνε. Ήτανε πάντα εκεί! Εκεί που κάποτε ήμασταν κι εμείς. Ελεύθεροι και άγριοι σαν τα λιοντάρια και προ πάντων ΖΩΝΤΑΝΟΙ! Ζωντανοί ακόμη κι όταν άξαφνα μας άρπαζε το χέρι του θανάτου. Αφήσαμε τα βουνά και τις στέπες και κρυφτήκαμε στις «τρώγλες» των μεγαλουπόλεων για την ασφάλεια και την επιβίωση μας. Γίναμε ζόμπι που κυκλοφορούν με σκυμμένα κεφάλια και μάτια θολά, ακολουθώντας μηχανικά τους ήχους από τα «καμπανάκια του Παβλώφ». Αυξηθήκαμε σε αριθμό κι εκφυλιστήκαμε ως είδος. Και τον εκφυλισμό κάθε είδους ακολουθεί η εξαφάνιση! Ή, η μετάλλαξη. 

Η Φύση ναι, μπορεί να είναι αδυσώπητη, αλλά η Ζωή είναι ευφυής. Τώρα θα μου πείτε πώς είναι δυνατό να διαχωρίσουμε τη μια από την άλλη; Τι είναι η Φύση χωρίς τη Ζωή; «Τυφλά» Χαοτικά πεδία ενεργειών, θα έλεγα, και η Ζωή προέκυψε ως ένας αστάθμητος παράγοντας. Έχει την ευφυΐα να αυτοοργανώνεται, να κινείται, να αλλάζει, να μη μένει ποτέ στάσιμη. Και να μεταλλάζει όποτε χρειαστεί. 

Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας τέτοιας, αναγκαίας μετάλλαξης. Όμως επειδή όλα ξεκινούν από το επίπεδο των Ιδεών (βλέπε Πλάτωνας), μη περιμένετε να αρχίσουν να εμφανίζονται ως δια μαγείας υπεράνθρωποι για να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σ’ ένα καινούργιο μέλλον.

Σύμφωνα με τα τρέχοντα πορίσματα της Φυσικής επιστήμης, τίποτε δεν υπάρχει έξω και ξέχωρα από τίποτα. Η Φιλοσοφία το φωνάζει αιώνες τώρα, επιτέλους το επιβεβαιώνει και η επιστήμη. Τα πάντα είναι μια ενεργειακή «σούπα», ένα αδιάσπαστο πεδίο ενεργειών.

Έτσι οι Ιδέες, ή πιο τεχνικά το προσχέδιο, ταυτίζεται μαζί μας. Υπάρχει και μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με τις ανάγκες των συνθηκών. Αλλά βέβαια, δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζωγραφίζεις ένα πίνακα αν έχεις καταχωνιάσει το τελάρο και τα πινέλα σου κάτω από τη σαβούρα του υπογείου σου! Πρέπει να το καθαρίσεις πετώντας όλα τα άχρηστα, να βρεις τα σύνεργα της ζωγραφικής και να τα βγάλεις έξω στο φως. 

Ας ξαναγυρίσουμε όμως σε όσα είπαμε για τα λιοντάρια. Και ας βρούμε τις ιδιότητες που τα χαρακτηρίζουν. Υποθέστε ότι βρισκόμαστε σε ένα φωτογραφικό σαφάρι κάπου στην Αφρική, έτσι για να μπούμε ευχάριστα στο ρόλο του εξερευνητή! Προσεγγίστε τα με αισθητήριες εικόνες και καταγράψτε όλες τις πληροφορίες που αποκομίζετε. Φέρτε αυτές τις πληροφορίες μαζί σας και χρησιμοποιήστε τις με τη βοήθεια της ανθρώπινης ευφυΐας στην καθημερινή σας ζωή.

Εφαρμόζοντας την ανθρωπιστική αρχή του να μη βλάπτετε ποτέ κανέναν και τίποτε, υπερασπιστείτε το ζωτικό σας χώρο, εσωτερικό και εξωτερικό, με «νύχια και με δόντια». 

Όταν όλοι καταφέρουμε να σεβόμαστε όλους, δεν θα τίθεται πλέον το ζήτημα της υπεράσπισης. Ως τότε όμως οφείλουμε στον Εαυτό μας να το εγείρουμε και να το εφαρμόζουμε. Βλέπετε ακόμη κι ένα λιοντάρι δεν ενοχλεί κανέναν αν δεν καταπατηθεί η περιοχή του. Όσο για την δράση των πεινασμένων λιονταριών, εκεί βρίσκεται η διαφορά μας ως ανθρώπινα όντα και εκεί χρειάζεται να επιστρατεύσουμε την ευφυΐα μας. 

        Όμως σε ατομικό και πρακτικό επίπεδο, πώς μπορούν να μπουν στην πράξη όλα αυτά; Καλές οι θεωρίες, αλλά τι νόημα έχουν αν μένουν ανεφάρμοστες; Από πού να ξεκινήσει κανείς όταν βομβαρδίζετε συνεχώς από τις αποπροσανατολιστικές υποχρεώσεις του βιοποριστικού αγώνα και του πλήθους των κοινωνικών σχέσεων;

Μα ακριβώς από εκεί! Για να μαζέψουμε τα «κομμάτια» μας πρέπει πρώτα να ανιχνεύσουμε πού βρίσκονται σκορπισμένα. 

Αναφερθήκαμε πιο πάνω στην αδιάσπαστη ολότητα του φυσικού κόσμου και στην νοερή εικονοποίηση του σαν ένα συνεχές ενεργειακό πεδίο. Αυτή είναι απαραίτητη, εφ όσον η βιολογία μας δεν μας επιτρέπει να έχουμε άμεση αντίληψη του πεδίου ως έχει και επίσης, διότι έτσι θα είναι πιο εύκολο να προσεγγίσουμε κάποιες τεχνικές.

Μια τέτοια τεχνική που εν προκειμένω θα μας βοηθούσε είναι η Ανακεφαλαίωση της παράδοσης των Τολτέκων. Δεν είναι βέβαια δυνατόν να αναλύσω εδώ όλη την τεχνική, αλλά μπορούμε να πούμε πού αυτή στηρίζεται. 

Δεδομένου λοιπόν ότι είμαστε ένα ενεργειακό πεδίο, για την ακρίβεια μια συμπύκνωση ενεργειών που συνιστούν ένα πεδίο, ανταλλάσσουμε δυναμικό με όλα τα υπόλοιπα ενεργειακά πεδία γύρω μας. Όταν στις δράσεις μας εμπλέκονται τα συναισθήματα το αποτέλεσμα είναι να κατακρατούμε αφ’ ενός συνηχήσεις από τα ξένα βιοπεδία (ενεργειακές ίνες κατά την ορολογία των Τολτέκων) και αφ’ εταίρου να χάνουμε κάποια δικά μας ποσοστά ενέργειας, τα οποία εγκλωβίζονται στα βιοπεδία των άλλων. 

Το ζητούμενο αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται με την Ανακεφαλαίωση είναι η αποδέσμευση όλων των ξένων ινών και η ανάκτηση των δικών μας. 


Πιο απλά, ανακεφαλαιώνοντας τη ζωή μας, εγείρουμε από τη μνήμη μας εκείνες τις ψυχοσωματικές διεργασίες που στάθηκαν αιτία να χάσουμε κάτι από τον εαυτό μας και να επωμισθούμε ξένα «βάρη». Καθώς τώρα έχουμε θυμηθεί, μπορούμε εσκεμμένα και συνειδητά να αποβάλουμε καθετί ξένο και να ανακαλέσουμε οτιδήποτε δικό μας.

Δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, όμως όσο πιο σύντομα ξεκινήσουμε τόσο το καλύτερο. Άλλωστε όταν γίνει η αρχή θα έχουμε αυθόρμητες αναδύσεις αναμνήσεων και σε κάθε τέτοια στιγμή θα πρέπει να αρπάζουμε την ευκαιρία για ένα ακόμη «ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών»!

Παράλληλα χρειάζεται να φροντίζουμε σε συνεχή βάση να κάνουμε ανακεφαλαίωση της κάθε ημέρας ούτως ώστε να μην διαιωνίζουμε την ίδια κατάσταση.

Αλλά δεν είναι μόνον οι τρίτοι παράγοντες που μας διασπούν με τις αλληλεπιδράσεις τους, αλλά ακόμη και στην επικράτεια του πεδίου μας, σημειώνεται λάθος κατανομή και διαχείριση των ενεργειακών πόρων.

Σ’ αυτή τη περίπτωση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια διαλογιστική τεχνική από την Σούρατ Σαμπντ Γιόγκα. Σύμφωνα με τους Σατγκούρου ως έκτο ενεργειακό κέντρο (τσάκρα) κατά σειρά, θεωρείται το Ντόνταλ Κανουάλ, ο διπέταλος λωτός. Βρίσκεται πίσω από τα μάτια, αλλά ακριβώς στο κέντρο της εγκεφαλικής κοιλότητας, σ’ ένα σημείο στο αιθερικό σώμα που αντιστοιχεί με τη θέση που έχει ο αδένας της επίφυσης. Είναι το κέντρο όπου εδρεύουν ο Νους και η Ψυχή, το κέντρο ελέγχου του υλικού σώματος. Αν θέλουμε να καλλιεργήσουμε μια συνειδητή εσωτερική ενότητα και να την διατηρήσουμε, χρειάζεται αρχικά να επικεντρωθούμε, με την βοήθεια του διαλογισμού, σ’ αυτό ακριβώς το κέντρο και στην συνέχεια στο Τίσρα Τιλ, το Τρίτο Μάτι. Μόνο προβάλλοντας τον Εαυτό μας από το Τρίτο Μάτι μπορούμε να επιτύχουμε πραγματική εξέλιξη, χωρίς αντιπερισπασμούς και λάθη. 

Ανακεφαλαιώνοντας, ας θυμηθούμε πως ο κάθε εξαναγκασμένος συμβιβασμός είναι μια ψεύτικη προβολή μας. Ένα πλήγμα στην εσωτερική μας ενότητα, μια εσωτερική διάλυση. Ένας υποκριτικός ρόλος που δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που Ουσιαστικά είμαστε. Ας πάψουμε λοιπόν να σπαταλάμε την προσωπική μας ενέργεια ταυτιζόμενοι με τον καθένα από αυτούς. Ας την κρατήσουμε για μας και ας την στρέψουμε μέσα μας. 

Να συσπειρωθούμε και να ενδυναμώσουμε τον εαυτό μας. Γινόμενοι άψογοι απέναντί του και άψογοι στις σχέσεις μας με τους γύρου μας. Και δεν αναφέρομαι σε στείρες ηθικές και ξεφτισμένες αξίες. Μιλώ για εκείνη την αίσθηση τιμής που βιώνει ο καθένας, όταν συνειδητοποιεί τις ευθύνες που του αναλογούν μέσα στην αλληλοεξάρτηση των πάντων. 

Ας δώσουμε την ευκαιρία στους συνανθρώπους μας να είναι ο Εαυτός τους μη προσδοκώντας τίποτε περισσότερο από αυτούς. Η δική μας συμπεριφορά ας είναι το πράσινο φως* για το ξύπνημα της Ύπαρξης στις καρδιές τους.

Κι εκείνοι οφείλουνε με τη σειρά τους να μας σεβαστούν και να δεχθούν αυτό που ουσιαστικά είμαστε. Εμάς και όχι τα προσωπεία που νομίζουν ή τους εξυπηρετεί να μας εκπροσωπούν.

Και ας μη συμβιβαστούμε με τίποτε λιγότερο. 

* Μιλώντας για «πράσινο φως» είναι ευκαιρία να εμβαθύνουμε λίγο στο θέμα, για όσους ενδιαφέρονται και για την «ακαδημαϊκή» του κάλυψη, ενθυμούμενοι την Πράσινη Ακτίνα της Αφροδίτης.

Στο Δέντρο της Ζωής, οι ενέργειες που αντιπροσωπεύονται από την Αφροδίτη –η οποία κατέρχεται ως Πράσινη Ακτίνα– ανήκουν στη Σεφίρα Νετζά. Η Νετζά στο μικρόκοσμο αντιστοιχεί στην ενστικτώδη συγκινησιακή ζωή της φύσης μας, την βάση των ενστίκτων. Το λιοντάρι, (ή όποιο άλλο …θεριό προτιμάτε), για να συνδέσουμε και τα προλεγόμενα.

Το πολικό αντίθετο της Νετζά είναι η Σεφίρα Χοντ που αντιπροσωπεύει την διάνοια, τον Ερμή, την ευφυΐα μας. 

Μόνον αν συνεργαστούν αυτά τα δυο πολικά αντίθετα –ένστικτα και κατευθυντήριος νους– μπορούμε να έχουμε κάποιο επιτυχημένο αποτέλεσμα στην επόμενη Σεφίρα, Γεσούντ.

«Για να υπάρξει λειτουργικότητα πρέπει το Ζεύγος των Αντιθέτων να βρίσκεται σε ισορροπία, που με τη σειρά του καταλήγει σ’ ένα εξισορροπημένο Τρίτο. Τα Ζεύγη των Αντιθέτων δεν είναι λειτουργικά, γιατί τα Σεφιρόθ αλληλοεξουδετερώνονται. Μόνον όταν εξισορροπήσουν και εκδηλωθούν εξελιχτικά σε ένα Τρίτο, ακολουθώντας το συμβολισμό του Πατέρα, της Μητέρας και του Παιδιού, αποχτούν δυναμική ενέργεια.» γράφει η D. Fortune στη Μυστική Καμπάλα. 

Και για να διευρύνουμε την αντίληψη μας πέρα από το Καμπαλιστικό σύστημα, όλες οι προηγούμενες διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο τρίγωνο Νετζά-Χοντ-Γεσούντ, συνθέτουν με την ορολογία των Τολτέκων, τον Ένατο Κόσμο ή Κόσμο των Μάγων.

Όμως προσοχή! Για να προσεγγίσουμε αυτό το πρότυπο χρειάζεται να στραφούμε μέσα μας! Επειδή, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, όλα βρίσκονται μέσα μας. Σε δεύτερο, το «μέσα» και το «έξω» δεν υπάρχουν. Ακριβέστερα, είναι το ένα και το αυτό!   


ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ  ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ © Ειρήνη Λεονάρδου